Οι μόνες ερωτήσεις που θα τους έκανα είναι «έχετε κολλήσει κανένα πραγματικό ένσημο, όχι σε κομματικό ή υπουργικό γραφείο, αλλά σε κανονική δουλειά; Εχετε νιώσει ποτέ τον κίνδυνο της απόλυσης;». Καλές οι σπουδές και οι γλώσσες. Καλή και η πολιτική εμπειρία σε μια Νεολαία και στα παθιασμένα αμφιθέατρα. Δεν φτάνουν όμως. Αντιθέτως, σε τυλίγουν σε έναν μικρόκοσμο, τον οποίο συχνά μπερδεύεις με τον κανονικό κόσμο.
Κατά τη Μεταπολίτευση αναδείχθηκαν πολλοί τέτοιοι πολιτικοί αστέρες· δεξιοί, αριστεροί, στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Ηταν όλοι μια «κοψιά». Η πολιτική ήταν και είναι γι' αυτούς ένα ατέρμονο μπίρι μπίρι, κουβέντα και άλλη κουβέντα και λίγο παραπάνω κουβέντα. Εξπέρ στη δικτύωση, ήξεραν να φτιάχνουν μηχανισμούς και να δημιουργούν ένα καλό πελατολόγιο. Οι περισσότεροι θα κόβονταν στην πρώτη ή στη δεύτερη συνέντευξη εάν εξέφραζαν ενδιαφέρον για κάποια θέση εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Οχι ότι πολλοί δεν είναι έξυπνοι. Τους περισσεύει συχνά η συναισθηματική ευφυΐα και, βεβαίως, σου κάνει κέφι να πιεις μια μπίρα μαζί τους. Δεν είναι, με άλλα λόγια, καθόλου ξενέρωτοι.
Τους έχουμε πληρώσει όμως ακριβά. Αντί να κάθονται στο καφενείο απέναντι από τη σχολή τους, τους στείλαμε στη Βουλή να μας εκπροσωπούν, αλλά και σε κυβερνητικά πόστα για να μας διοικούν. Με εμφανή αποτελέσματα!
Η κυνική τους αδιαφορία σπάει κόκαλα. Μπορείς να τους συναντήσεις, όντας υπουργούς, σε κάποιο κεντρικό καφέ. Πολύ αφοπλιστικά θα σου πουν «ωχ, μωρέ, βαριέμαι εκεί πάνω, ήλθα λίγο να ξεσκάσω».
Νομίζω ότι έχει έλθει η ώρα, και έχει αργήσει μάλιστα, να ξεχωρίσουμε ποιος θέλουμε να μας κυβερνά από ποιον είναι καλή παρέα για να βγαίνουμε μαζί τα βράδια. Αλλά έχει φτάσει και η ώρα που θα ρωτάμε όποιον ή όποια φιλόδοξη πολιτικό στέκεται απέναντί μας στα ίσα «έχεις κολλήσει κανένα ένσημο;».