Χωρίς τη λειτουργία του ΕΟΠΥΥ, δηλαδή τη συνένωση όλων των ταμείων -για να γίνεται αντιληπτό κι από τον κόσμο τι σημαίνει ΕΟΠΥΥ- δεν μπορεί να λειτουργήσει κανένα εθνικό σύστημα υγείας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τη συνένωση των ταμείων την είχε επιδιώξει ακόμα και η δικτατορία και δεν είχε επιτευχθεί, γιατί τα συμφέροντα τα οποία ήταν αντίθετα με τη συνένωση των ταμείων ήταν τόσο ισχυρά που ακόμα και το δικτατορικό καθεστώς δεν μπορούσε να τα ξεπεράσει.
Είναι αλήθεια επίσης ότι το 1981 έγινε μια μεγάλη κοινωνική επανάσταση σε πολλούς τομείς, αλλά ιδιαίτερα στον τομέα της υγείας και της πρόνοιας. Μέχρι το 1980, για γενιές ολόκληρες Ελλήνων, δεν υπήρχε η έννοια του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Πρέπει να σκεφθούμε ότι τα νοσοκομεία μας ήταν παμπάλαια, τουλάχιστον ενός αιώνος νοσοκομεία τα περισσότερα. Οι διακομιδές των αρρώστων γινόντουσαν με οποιοδήποτε μέσο. Τα ασθενοφόρα ήταν ελάχιστα. Δεν είχαν μέσα γιατρούς και οι διακομιδές των αρρώστων γινόντουσαν από τα νησιά μας με τις κανονικές πτήσεις της Ολυμπιακής και πολλοί άρρωστοι κατέληγαν μέσα στα αεροπλάνα.
Δεν θα ήθελε κανένας να θυμάται αυτήν την εποχή, όπως δεν θα ήθελε επίσης να θυμάται και τα δεινά τα οποία τράβηξαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ για να δημιουργηθεί ο ΕΟΠΥΥ. Και ο πρώτος Υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, ο Παρασκευάς Αυγερινός, σε αυτόν τον χώρο έδωσε μάχη, ακόμα και με τα συμφέροντα τα οποία εκπροσωπούνταν μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Είχαν αρνηθεί τη συνένωση των ταμείων. Εν συνεχεία, ο κάθε Υπουργός προσπάθησε με το δικό του τρόπο να προχωρήσει το θέμα του.
Η προσωπική μου εμπειρία είναι ότι αφού κατάφεραν, μετά από μύριες αντιδράσεις, να φέρουν ένα νόμο στη Βουλή που επέβαλε τη συνένωση των διοικητικών συμβουλίων των ταμείων, τελικά αυτός ο νόμος βυθίστηκε, τορπιλίστηκε, διότι τα λεγόμενα «πιράνχας» της υγείας –όρος που χρησιμοποίησα πρώτος εγώ, παρ' ότι αποδίδεται δημοσιογραφικά στον φίλο μου τον Αλέκο τον Παπαδόπουλο- για πολλοστή φορά έδρασαν και σε αυτό το επίπεδο.
Έτσι, λοιπόν, δεν είχε γίνει τίποτα. Ο ΕΟΠΥΥ, όμως, επεβλήθη, κύριε Πρόεδρε, από την οικονομική κρίση. Επιτρέψτε μου να υποθέσω ότι εάν δεν υπήρχε οικονομική κρίση ενδεχομένως -είμαι σίγουρος εγώ- δεν θα υπήρχε ΕΟΠΥΥ. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν ταμεία που δεν έχουν ενταχθεί και μάλιστα τα λεγόμενα «ευγενή ταμεία» σε παλιότερους χρόνους.
....Πότε ήταν η περίοδος εκείνη, όπου το Εθνικό Σύστημα Υγείας είχε την καλύτερή του, αν θέλετε, εικόνα; Ήταν η περίοδος εκείνη που απέκτησε κέντρα υγείας, που απέκτησε τέλεια νοσοκομειακά αυτοκίνητα, επανδρωμένα και στελεχωμένα με γιατρούς και βεβαίως ήταν η περίοδος εκείνη που τα ελικόπτερα-μονάδες όργωναν τους αιθέρες του Αιγαίου και ήταν, αν θέλετε, η περίοδος των παχέων αγελάδων.
Όμως, δισεκατομμύρια ολόκληρα έφευγαν μέσα από αυτόν τον μηχανισμό του ΕΟΠΥΥ και δυστυχώς δεν βοηθούσε κανένας. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Ευρωπαίοι εμπειρογνώμονες καθηγητές των μεγαλυτέρων πανεπιστημίων της Ευρώπης είχαν εισηγηθεί επισήμως, ότι για όλο το Εθνικό Σύστημα Υγείας και την ενοποίηση των ταμείων θα πρέπει εν ανάγκη, πέραν του φόρου του καπνού, να γίνει μία λαχειοφόρος αγορά, ένα λαχείο ανάλογο του λαχείου Συντακτών.
Βεβαίως, θα είχε επιλυθεί το θέμα. Διότι, αν υπήρχε ένα τέτοιο λαχείο –που να είναι λαχείο για την υγεία- τότε δεν θα υπήρχε περίπτωση να πληρώνει κανένας σήμερα αυτά που πληρώνει. Όμως, αυτό το θέμα είχε διακωμωδηθεί από τις τηλεοράσεις και από τα μέσα ενημέρωσης της εποχής εκείνης, λέγοντας ότι κάνουν την υγεία λαχείο, ΠΡΟ-ΠΟ ή οτιδήποτε άλλο......»
(Δημήτρης Κρεμαστινός, καθηγητής Καρδιολογίας, πρώην υπουργός Υγείας και βουλευτής Δωδεκανήσου του ΠΑΣΟΚ. Πρώτος ομιλητής στην επερώτηση του ΠΑΣΟΚ για την κατάσταση του ΕΟΠΥΥ)