Τότε όμως, την περασμένη Παρασκευή, 8 Αυγούστου, γενική επιδίωξη ήταν πρώτα να αναδειχθεί ο Αντώνης Σαμαράς και μετά να αναδειχθούν τα ελληνικά προβλήματα. Ήταν ένα ταξίδι προσωποκεντρικό, αρχηγικό. Θα συμβεί τώρα το αντίθετο στη Νέα Υόρκη: Αμφίβολο.
Tα ελληνικά προβλήματα είναι περίπλοκα, ιδιόμορφα. Είναι ενωρίς ακόμα για σοβαρά αποτελέσματα στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Καθορίζονται αποφασιστικά από τη Γερμανία, ενώ υπάρχουν μέσα σε ένα επίφοβο, ασταθές ελληνικό έδαφος. Το απέδειξαν οι δύσπιστες ερωτήσεις οικονομικών παραγόντων και ανθρώπων των ΜΜΕ. Περνούν γενικά, μέσα από την ένταξή μας στην Ευρώπη τα πιο επείγοντα, τα πιο πιεστικά μας θέματα. Τα υπόλοιπα θέματα, διεθνή και οικονομικά, επενδυτικά και διμερή δεν προλαβαίνουν να αποδώσουν τίποτα νέο από τις ΗΠΑ έως το τέλος Σεπτεμβρίου.
Κι όμως προσέφερε αρκετά το τριήμερο ταξίδι του Έλληνα Πρωθυπουργού,. Είναι άδικη, μυωπική η τιποτολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Α. Σαμαράς απέδειξε ότι είναι ένας ικανός ηγέτης και γενικά στάθηκε πολύ καλά σε όλες τις κρίσιμης σημασίας επαφές του. Δεν ήταν εύκολο. Η ποιότητα και η κουλτούρα του, πολιτική και κοινωνική φάνηκαν. Πράγματι, το πρώτο ταξίδι στις ΗΠΑ δεν άλλαξε τίποτα σε σημαντικό βαθμό. Ούτε θα αλλάξει μέσα στο δίμηνο, ακόμα και μετά τις γερμανικές εκλογές. Τότε; Μακάρι να μην αποδειχθεί τόσο βραδείας καύσεως-αποδόσεως αυτό το ταξίδι, όπως λχ. εκείνα της Κίνας και του Κατάρ, στις πρωτεύουσες της Βόρειας Μεσογείου και του ευρωπαϊκού Βορρά.
Θα ήταν αφελής ή αυλικός όποιος πίστευε ή συνεχίζει να πιστεύει πως ένα ταξίδι θα έλυνε, θα προωθούσε όλα τα μεγάλα μας προβλήματα. Δεν έλυσε, δεν προώθησε ούτε ένα. Δεν υπήρξε και δεν υπάρχει δηλαδή περίπτωση να πιέσει ο Λευκός Οίκος την Καγκελαρία για το ελληνικό χρέος ούτε για χάρη της Ελλάδος, του Νότου. Ούτε οι ΗΠΑ να παίξουν παιχνίδια πίεσης με χαρτί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή με δηλώσεις κορυφής πέραν ορισμένων ορίων αρχής. Γενικόλογα όπως του Μπ. Ομπάμα για τη λιτότητα αλλά μέχρι εκεί .Είναι βέβαιο ότι οι ΗΠΑ θα ήταν απρόθυμοι να παίξουν τέτοια παιχνίδια προστασίας και πίεσης προς τη Γερμανία, προσπάθεια η οποία μάλλον θα είχε περισσότερο κόστος για την Ελλάδα παρά όφελος. Ορθώς ο Σαμαράς αλλά και ο Σίμος Κεδίκογλου προσπάθησαν να κρατήσουν συγκρατημένους τόνους στο όλο θέμα.
Δεν πρόκειται παράλληλα –παρά τις γενναίες δηλώσεις συμπάθειας και υποστήριξης- να έχουμε σύντομα αμερικανικές επενδύσεις στην Ελλάδα, όπως δεν είχαμε τόσα χρόνια. Ούτε από ματσωμένους ομογενείς, που βλέπουν τη μάννα πατρίδα με διαφορετικό πλέον μάτι(όπως και οι εγχώριοι εφοπλιστές, βιομήχανοι, μεγαλοεπιχειρηματίες άλλωστε) από τους παραδοσιακούς εθνικούς ευεργέτες του 19ου και του μισού του 20ου αιώνα. Και από τους εθελοντές από τις ΗΠΑ του πρώ του και του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου.
Δεν πρόκειται ακόμα να έχουμε αποφασιστικές κινήσεις άμεσα από αμερικανικά συμφέροντα για τους υδρογονάνθρακες στο Ιόνιο και το Κρητικό, εάν προηγουμένως δεν επιλυθούν-κατά την πάγια αντίληψη των ΗΠΑ- οι γειτονικές διαφορές με Αλβανία και Τουρκία, εάν δεν υπάρξουν συμφωνίες με Αίγυπτο και Μάλτα και βεβαίως εάν όλα αυτά δεν αρθρωθούν γύρω από την ενεργειακή πολιτική και διέξοδο του Ισραήλ.
Δεδομένα, χωρίς μεγάλη ανάλυση, που σημαίνουν ότι το όποιο ενεργό αμερικανικό ενδιαφέρον για κοιτάσματα και εμπορικές εκμεταλλεύσεις δεν πρόκειται να εκδηλωθεί νωρίτερα από τα 5-6 χρόνια λένε οι ειδικοί. Τότε θα έχουν διαμορφωθεί τα πρώτα θετικά και γόνιμα δεδομένα σύγκλισης με ελληνικά και κυπριακά συμφέροντα, με ισραηλινά και πιθανώς τουρκικά, αλβανικά, αιγυπτιακά.. Καλό είναι γι αυτό να συνεχίσει την στάση αυτοσυγκράτησης και σοβαρότητας στο όλο θέμα ο αρμόδιος υπουργός κ. Γιάννης Μανιάτης, που επικρίνεται ότι έκανε κάποια φάλτσα τελευταία.
Με βάση όλα αυτά τα σκληρά, ρεαλιστικά δεδομένα θα πρέπει να παραδεχθεί κανείς ότι το πρώτο ταξίδι Σαμαρά στις ΗΠΑ υπήρξε επιτυχές, γόνιμο, αναγκαίο. Η Ελλάδα έδειξε ότι βρίσκεται σε μια ελπιδοφόρα πορεία, ότι διαθέτει ένα αποτελεσματικό ηγέτη παρά τα ελαττώματα των συνεργατών του. Ήταν ένα ταξίδι σοβαρής υποδομής στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, οι οποίες ταλαιπώρησαν την Ελλάδα είτε με την αντιπάθεια προς τις δύο επιλογές Καραμανλή (αγωγός Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολης και καταψήφιση Σκοπιανού στη Σύνοδο ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι).
Μέχρι, λοιπόν, το επόμενο ταξίδι τέλη Σεπτεμβρίου υπάρχει το ενδιαφέρον μόνο για τις εσωτερικές μας εξελίξεις. Όχι για τις ελληνοαμερικάνικες ή στις σχέσεις ΗΠΑ- ΕΕ και ΔΝΤ- Γερμανίας κλπ. Υπάρχει δηλαδή, το κρίσιμο «ανάμεσα» των 40 ημερών, από το πρώτο στο δεύτερο ταξίδι. Τα ελληνικά κρίσιμα δεδομένα. Οι συνεννοήσεις με την Τρόικα και οι νέες αξιολογήσεις μέχρι να τους στείλουμε στον αγύριστο σύντομα, οι ομιλίες στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και οι νέες κομματικές σκυταλοδρομίες, οι κοινωνικές αναστατώσεις από τις διάφορες εξωραϊσμένες «κινητικότητες» (δηλαδή τις απολύσεις, μετατάξεις-μεταθέσεις) σε Υγεία, Παιδεία και ΟΤΑ κυρίως και βεβαίως οι γερμανικές εκλογές.
Το αποκρουστικό ενδεχόμενο «νέων μέτρων λιτότητας» και κοινωνικών αντιδράσεων στα φορολογικά χαράτσια του Φθινοπώρου. Ναι, όλα θα αρχίσουν να ξεκαθαρίζουν έως το δεύτερο ταξίδι στις ΗΠΑ, οπότε θα αρχίσει να δρομολογείται αργά αλλά σταθερά το όποιο ενδιαφέρον των ΗΠΑ και βάρος των δηλώσεων και διαθέσεων Ομπάμα. Από την άποψη αυτή πρώτο και δεύτερο ταξίδι στις ΗΠΑ θα μοιάζει με το ταξίδι στην Κίνα και το Κατάρ, και τόσα άλλα, μακρά καύσεως, δηλαδή σοβαρής υποδομής και μακράς αποδόσεως.