Οι βαρύγδουπες δηλώσεις ότι «τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική» και για τη γλώσσα που ομιλείται και γράφεται αδιάκοπα εδώ και χιλιάδες χρόνια, συνδέοντάς μας απευθείας με τους αρχαίους προγόνους και τον σπουδαίο Αρχαιοελληνικό Πολιτισμό, δεν μπορούν να κρύψουν τα προβλήματα και τη ουσιαστική μάχη επιβίωσης που δίνει η ελληνική γλώσσα. Και αυτό δεν αφορά βεβαίως μόνο την διαρκή δημογραφική συρρίκνωση του Ελληνισμού, περιορίζοντας έτσι τον χώρο και τον αριθμό εκείνων που ομιλούν την ελληνική γλώσσα.
Τις τελευταίες δεκαετίες, το εκπαιδευτικό σύστημα, με τις πολλές αλλαγές και τους αυτοσχεδιασμούς, δεν είχε ποτέ στους κεντρικούς του άξονες την καλλιέργεια της ελληνικής γλώσσας και την αγάπη προς αυτή από τους νέους και τις νέες της χώρας. Αντιθέτως, οδήγησε στην αποξένωση από την ελληνική γλώσσα, η οποία αντιμετωπίζεται ως απλό λεκτικό εργαλείο επικοινωνίας και μια υποχρεωτική κατανόηση βασικών κανόνων γραμματικής και συντακτικού. Ποτέ δεν επιστρατεύθηκε η ελληνική γλώσσα ως μέσο για τη μύηση των νέων γενεών στην Αρχαιοελληνική Γραμματεία και στις αξίες της, στην Λογοτεχνία ,ώστε η Ελληνική Γλώσσα να αποτελεί τρόπο ζωής και έμπνευσης σκέψης.
Ξεφυλλίζοντας τα σημερινά βιβλία Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας, καθώς και Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας, η εικόνα είναι πραγματικά θλιβερή. Βιβλία σχεδόν αποκρουστικά για όποιον δεν σκοπεύει να ακολουθήσει φιλολογικές σπουδές καλλιεργούν περισσότερο την απέχθεια και την αποστροφή των νέων μαθητών προς οτιδήποτε έχει σχέση με την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, αυτή στην οποία στηρίχθηκε η ανθρώπινη σκέψη και ο σύγχρονος πολιτισμός.Όσο για το μάθημα της Λογοτεχνίας, η αποσπασματική διδασκαλία κειμένων με τρόπο που κανείς δεν εμβαθύνει στα νοήματά τους, απλώς δεν προσφέρει κανένα κίνητρο στον νέο μαθητή να αναζητήσει ένα βιβλίο, να διαβάσει ένα βιβλίο, να καλλιεργήσει την αγάπη του έστω και για την ανάγνωση ενός λογοτεχνικού έργου.
Οι διδάσκοντες περιορίζονται σε μια μηχανιστική διδασκαλία των μαθημάτων αυτών, ακολουθώντας το πρόγραμμα χωρίς καμία προσπάθεια να εμφυσήσουν στους νέους μαθητές την αγάπη για τη «γλώσσα που μας έδωσαν ελληνική».
Το διαδίκτυο, που περιορίζει ολοένα και περισσότερο, μέσω της εξάρτησης από τα social media, την ικανότητα του νέου ανθρώπου να γράψει και να εκφραστεί στα ελληνικά, με τα greeklish που παράγουν ανορθογραφους και περιορίζουν την συγκροτημένη σκέψη και έκφραση και κυρίως με την αποξένωση από το βιβλίο, αποτελεί έναν ακόμα παράγοντα που δείχνει ότι η ελληνική γλώσσα δεν βρίσκεται στην καλύτερη περίοδό της.
Ακόμη και η προσπάθεια για διατήρηση της ελληνικής γλώσσας στη Διασπορά αντιμετωπίζει πια σοβαρά προβλήματα, ειδικά εκεί όπου βρίσκονται οι μεγαλύτερες εστίες της, καθώς η τέταρτη και πέμπτη γενιά Ελλήνων δυσκολεύεται στη διατήρηση της γλώσσας ως δεσμού με την πατρίδα των γονιών της. Οι δεσμοί εξαντλούνται πολύ συχνά σε μία επίσκεψη το καλοκαίρι στους τουριστικούς προορισμούς και στο «horio». Τα σχολεία ελληνικής γλώσσας στη Διασπορά ολοένα και μειώνονται, ενώ το ενδιαφέρον είναι όλο και μικρότερο. Σε άλλες περιοχές, οι δυνατότητες που προσφέρονται από την ελληνική Πολιτεία για τη διδασκαλία της ελληνικής είναι περιορισμένες.Μια σημαντική υποχώρηση υπάρχει και στις Έδρες μεγάλων ξένων πανεπιστημίων που διδάσκουν την ελληνική γλώσσα, είτε λόγω μείωσης του ενδιαφέροντος είτε λόγω έλλειψης πόρων, καθώς οι περισσότερες από αυτές είναι επιδοτούμενες.
Μας ικανοποιεί άραγε η πεποίθηση ότι η ελληνική γλώσσα θα συνεχίσει να επιβιώνει σε αυτή εδώ τη γωνιά του κόσμου όσο υπάρχουν Έλληνες; Μια γλώσσα που δεν αγαπιέται ,που δεν αναπτύσσεται ,απλώς αργοπεθαίνει . Και δεν την σώζουν τα καθιερωμένα πανηγυρικά μηνυματα κάθε 9η Φεβρουαρίου για την Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας...