Η τηλεργασία στο σπίτι τόσο στον δημόσιο τομέα όσο και στον ιδιωτικό και μάλιστα κατά μεγάλα ποσοστά, τα ποία θα παραμείνουν και μετά τον κορωνοιό, αποτελούσε μια μετέωρη ιδέα πριν πέντε χρόνια. Και όμως έγινε πραγματικότητα , επωφελής και συμφέρουσα για όλους και μάλιστα εφαρμόσθηκε από τις αρχές του 2020 σε μεγάλη έκταση.
Τώρα η σειρά μιας άλλης θεσμικής αλλαγής στην εργασία. Η κυβέρνηση του Βελγίου εξετάζει πλέον σοβαρά το σενάριο της υιοθέτησης της εργάσιμης εβδομάδας των 4 ημερών – χωρίς μείωση των συνολικών ωρών εργασίας. Τα 7 κόμματα που απαρτίζουν τον συνασπισμό φαίνεται πως έχουν καταλήξει σε συμφωνία και μελετούν τις τελευταίες λεπτομέρειες του σχετικού νομοσχεδίου, που δεν αποκλείεται να κατατεθεί το επόμενο διάστημα.
Η εφαρμογή της τετραήμερης εργασίας μεταφράζεται σε 9,5-10 ώρες δουλειάς ημερησίως, ώστε να τηρηθεί το σύνολο των 38-40 ωρών που ισχύει σήμερα και δεν υπάρχει πρόθεση να αλλάξει. Παρά δε το γεγονός ότι η εφαρμογή της νέας ρύθμισης δεν θα είναι υποχρεωτική για τις επιχειρήσεις, είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσει νέα δεδομένα στην αγορά εργασίας, τόσο στη χώρα όσο και στην ΕΕ.
«Η κρίση του κορωνοϊού έχει αλλάξει ριζικά τον τρόπο που εργαζόμαστε. Η ιδέα, λοιπόν, πίσω από όλο αυτό είναι να προσφέρουμε στον εργαζόμενο μεγαλύτερη ευελιξία για να οργανώσει την εργάσιμη εβδομάδα του», δήλωσε χαρακτηριστικά στο Politico εκπρόσωπος του αρμόδιου υπουργείου του Βελγίου.
Τα αντίπαλα «ρεύματα»
Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι η συζήτηση γύρω από τις αλλαγές και την οργάνωση του χρόνου και του τρόπου εργασίας έχει «ανάψει» στην Ευρώπη. Σε αυτό το πλαίσιο, εμφανίζονται και συγκρούονται διάφορα ρεύματα, με την ένταση της αντιπαράθεσης να έχει αυξηθεί μετά την «επέλαση» της πανδημίας και τις αλλαγές που έχει επιφέρει.
Ένα από τα πιο ισχυρά και διακριτά είναι αυτό που υποστηρίζει την αναγκαιότητα της μείωσης όχι μόνο των ημερών αλλά και του χρόνου εργασίας – χωρίς μείωση των αποδοχών ή αλλαγή των υπόλοιπων όρων. Προβάλλει δε το επιχείρημα ότι οι νέες τεχνολογίες δίνουν αυτή τη δυνατότητα, χωρίς να υπάρξουν αρνητικές συνέπειες όσον αφορά στον όγκο της παραγωγής και την παραγωγικότητα.
Ταυτόχρονα, υπάρχει ένα άλλο το οποίο δεν παίρνει θέση ευθέως, αλλά εμμέσως, υποστηρίζοντας την αδήριτη ανάγκη της «ευελιξίας». Πρόκειται, όπως είναι γνωστό, για έναν όρο ο οποίος είναι... της μόδας και, πρακτικά, οδηγεί στην αύξηση του συνολικού χρόνου εργασίας.
Προφανώς δε, υπάρχει και ένα τρίτο ρεύμα, που θεωρεί πως δεν πρέπει να αλλάξει τίποτα. Εξάλλου, όπως τονίζουν όσοι ανήκουν σε αυτό, η ίδια η ζωή ρυθμίζει τα του χρόνου εργασίας – ανάμεσα στα άλλα, επειδή αρκετοί αναγκάζονται να έχουν δύο δουλειές ή να εργάζονται σε εποχική βάση.