1.Το ΣτΕ ακύρωσε τη σχετική ΚΥΑ που αναφερόταν στις σφαγές ζώων στο πλαίσιο λατρευτικών εκδηλώσεων, η οποία δεν προέβλεπε αναισθητοποίηση.
H σφαγή ζώων στο πλαίσιο θρησκευτικών λατρευτικών τελετών της μουσουλμανικής και εβραϊκής θρησκείας, χωρίς προηγούμενη αναισθητοποίηση, όπως προβλέπει και επιτρέπει κοινή υπουργική απόφαση του 2017, είναι παράνομη και αντίθετη στην Ευρωπαϊκή και Ελληνική νομοθεσία. Αυτό έκρινε το Συμβούλιο της Επικρατείας και κάνοντας δεκτή την προσφυγή της Πανελλήνιας Φιλοζωικής και Περιβαλλοντικής Ομοσπονδίας, ακύρωσε τη σχετική ΚΥΑ που αναφερόταν στις σφαγές ζώων στο πλαίσιο λατρευτικών εκδηλώσεων, η οποία δεν προέβλεπε αναισθητοποίηση.
Οι σύμβουλοι της Επικρατείας (προεδρεύων ο σύμβουλος Επικρατείας Ευθύμιος Αντωνόπουλος και η εισηγήτρια η σύμβουλος Επικρατείας Χριστίνα Σιταρά) επισημαίνουν ότι «εσφαλμένα θεώρησε ο κανονιστικός νομοθέτης ότι δεσμευόταν από το άρθρο 4 παρ. 4 του εν λόγω Κανονισμού να επιτρέψει τη θρησκευτική σφαγή χωρίς προηγούμενη αναισθητοποίηση των ζώων, παρά το γεγονός ότι η διάταξη της παραγράφου 2 του άρθρου 2 του νόμου 1197/1981 που απηχεί τις σύγχρονες και σύμφωνες με το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντιλήψεις περί της μεταχείρισης των ζώων κατά τη σφαγή τους, απαγορεύει ήδη τη θανάτωση θηλαστικών στα σφαγεία χωρίς προηγούμενη αναισθητοποίηση».
Έτσι, οι σύμβουλοι Επικρατείας έκριναν ότι η επίμαχη κ.υ.α έχει εκδοθεί κατά παράβαση συγκεκριμένων διατάξεων νόμων και κανονισμών και ακυρώθηκε ώστε «η διοίκηση να ρυθμίσει το ζήτημα της σφαγής ζώων στο πλαίσιο λατρευτικών τύπων με τρόπο που να εξασφαλίζει τόσο την προστασία των ζώων από κάθε ταλαιπωρία κατά τη σφαγή τους όσο και τη θρησκευτική ελευθερία των θρησκευόμενων μουσουλμάνων και εβραίων που ζουν στην Ελλάδα, αξιοποιώντας τις δυνατότητες που παρέχουν οι ανωτέρω διατάξεις του άρθρου 26 του Κανονισμού 1099/2009».
25.07.2021...Ακόμα μία βάρβαρη θυσία ταύρου στη Λέσβο του 2021
...Για ακόμη μία χρονιά και παρά τις έντονες αντιδράσεις πραγματοποιήθηκε παράνομα στις αρχές του μήνα στην κωμόπολη Αγία Παρασκευή της Λέσβου το «πανηγύρι του ταύρου» στο πλαίσιο του εορτασμού του Αγίου Χαραλάμπους, με την ανοχή της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Λέσβου και της αστυνομίας. Πρόκειται για ένα βάρβαρο και σκοταδιστικό έθιμο που περιλαμβάνει την περιφορά, την ταλαιπωρία, τη διαπόμπευση και τελικά τη θανάτωση ενός ταύρου.
Ο δημόσιος βασανισμός, η κακοποίηση και η θανάτωση του ζώου συντελέστηκαν και φέτος παρά τις προειδοποιήσεις και εκκλήσεις της Πανελλαδικής Φιλοζωικής και Περιβαλλοντικής Ομοσπονδίας (ΠΦΠΟ) τα τελευταία χρόνια για τις σοβαρές παρανομίες που συντελούνται και παρότι την παραμονή της φετινής διεξαγωγής του απέστειλε σχετική επιστολή προς τις αρχές της Λέσβου. Σε αυτή ζητούσε να σταματήσουν αμέσως «κάθε διαδικασία που σχετίζεται είτε με τη δημόσια διαπόμπευση του ταύρου εν μέσω οχλοβοής, μουσικών και θορύβων είτε με οποιαδήποτε κακοποίηση ή σφαγή του παρανόμως και ως θυσία ή πρόκληση άγχους και αγωνίας στο ζώο».
Εξάλλου, επισήμανε ότι «εκτός της παρανομίας, είναι επιτέλους μεγάλη πρόκληση και ντροπή στη σύγχρονη κοινωνία του 2021 να συμβαίνουν πράξεις που παραπέμπουν σε σκοταδισμό κατ' ελάχιστον». Και απαιτούσε από τις τοπικές αρχές να προβούν σε συλλήψεις των παραβατών, εφαρμογή της αυτόφωρης διαδικασίας και βεβαίωση των προβλεπόμενων διοικητικών προστίμων. Παράλληλα, την παραμονή της διεξαγωγής του πανηγυριού η ΠΦΠΟ επικοινώνησε τηλεφωνικά πολλές φορές με το αστυνομικό τμήμα της περιοχής, το οποίο τη διαβεβαίωσε ότι η Εισαγγελία είναι ενήμερη και μάλιστα έχει σχηματιστεί δικογραφία.
Σημειώνεται ότι, σύμφωνα με τη νομοθεσία, απαγορεύεται η χρησιμοποίηση κάθε είδους ζώου σε κάθε είδους θεάματα και άλλες συναφείς δραστηριότητες και ότι η κακοποίηση ζώου είναι βαρύ πλημμέλημα που επισύρει ποινή φυλάκισης τουλάχιστον ενός έτους και χρηματική ποινή από 5.000 έως 15.000 ευρώ, αλλά και διοικητικά πρόστιμα έως 30.000 ευρώ ανά ζώο. Επίσης, με την πρόσφατη τροποποίηση της σχετικής νομοθεσίας ο βασανισμός ζώου καθίσταται πλέον κακούργημα με ποινή κάθειρξης έως 10 έτη, ενώ πρέπει να συνυπολογιστεί ότι οι σφαγές ζώων επιτρέπονται μόνο στα σφαγεία με συγκεκριμένες διαδικασίες, όπως η πρότερη αναισθητοποίηση αυτών, καθώς και κάτω από κατάλληλες υγειονομικές συνθήκες..........
]
3.Iουδαϊσμός
Στον Ιουδαϊσμό, το qorban είναι μια από τις διάφορες θυσίες που περιγράφονται στην Τορά. Οι πιο συνηθισμένες χρήσεις είναι η θυσία ζώων (zevah זֶבַח), zevah shelamim (η προσφορά ειρήνης) και olah (το «ολοκαύτωμα» ή η προσφορά πυράς). Ένα qorban ήταν μια θυσία ζώων, όπως ένας ταύρος, ένα πρόβατο, μια κατσίκα ή ένα περιστέρι που υποβαλλόταν σε σεχιτά (εβραϊκή τελετουργική σφαγή). Οι θυσίες θα μπορούσαν επίσης να περιλαμβάνουν σιτάρι, γεύμα, κρασί ή θυμίαμα.
Αναφορές στη θυσία ζώων εμφανίζονται στην Καινή Διαθήκη, όπως όταν οι γονείς του Ιησού Χριστού θυσιάζουν δύο περιστέρια (Luke 2:24) και ο Απόστολος Παύλος εκτελεί ναζιριτικό όρκο ακόμα και μετά το θάνατο του Χριστού (Acts 21:23-26).
Ο Χριστός αναφέρεται από τους αποστόλους του ως «Αμνός του Θεού», εκείνον στον οποίο στόχευαν όλες οι θυσίες (Εβραίοι 10). Σύμφωνα με τη θεωρία ποινικής υποκατάστασης της σωτηρίας, η σταύρωση του Χριστού είναι συγκρίσιμη με τη θυσία των ζώων σε μεγάλη κλίμακα, καθώς ο θάνατός του χρησιμεύει ως υποκατάστατη τιμωρία για όλες τις αμαρτίες της ανθρωπότητας.
Αν και ποτέ δεν ήταν μέρος του δόγματος ή της θεολογίας οποιασδήποτε χριστιανικής ομάδας (και συχνά προσελκύει κριτική), ορισμένες αγροτικές χριστιανικές κοινότητες συνέχισαν να θυσιάζουν ζώα (τα οποία στη συνέχεια καταναλώνονται σε μια γιορτή) ως μέρος της λατρείας, ειδικά το Πάσχα. Το ζώο μπορεί να μεταφερθεί στην εκκλησία πριν το βγάλουν ξανά και το σκοτώσουν. Μερικά χωριά στην Ελλάδα θυσιάζουν ζώα στους Ορθόδοξους αγίους σε μια πρακτική γνωστή ως Κουρμπάνι. Η θυσία ενός αρνιού, ή λιγότερο συχνά ενός κόκκορα, είναι μια συνήθης πρακτική στην Αρμενική Αποστολική Εκκλησία[7] και στην Εκκλησία Τεβανέντο της Αιθιοπίας και της Ερυθραίας. Αυτή η παράδοση, που ονομάζεται ματάγκ, πιστεύεται ότι προέρχεται από προχριστιανικές ειδωλολατρικές τελετές. Επιπρόσθετα, ορισμένοι Μάγια που ακολουθούν μια μορφή Λαϊκού Καθολικισμού στο Μεξικό σήμερα, θυσιάζουν τα ζώα σε συνδυασμό με τις εκκλησιαστικές πρακτικές, ένα τελετουργικό που έγινε σε προηγούμενες θρησκείες πριν από την άφιξη των Ισπανών.
Οι Μουσουλμάνοι που ασχολούνται με το Χατζ (προσκύνημα) είναι υποχρεωμένοι να θυσιάσουν ένα αρνί ή μια αίγα ή να ενωθούν με στη θυσία μιας αγελάδας ή μιας καμήλας κατά τον εορτασμό του Ιντ αλ-αντχά,[25][26] ένας αραβικός όρος που σημαίνει «Γιορτή της Θυσίας», επίσης γνωστή ως al-Id al-Kabir (Μεγάλη Γιορτή) ή Qurban Bayrami (Γιορτή Θυσίας) σε τουρκικούς πολιτισμούς που επηρεάστηκαν αυτούς, Bakar Id (Γιορτή Κατσίκας) στην Ινδική υποήπειρο και Reraya Qurben στην Ινδονησία.[27] Άλλοι Μουσουλμάνοι που δεν βρίσκονται στο Χατζ στη Μέκκα συμμετέχουν επίσης σε αυτήν τη θυσία όπου κι αν βρίσκονται, τη 10η ημέρα του 12ου σεληνιακού μήνα στο ισλαμικό ημερολόγιο. Θεωρείται ως συμβολική αναπαράσταση της θυσίας του Αβραάμ ενός κριού στη θέση του γιου του.
Το κρέας από αυτήν την περίσταση χωρίζεται σε τρία μέρη, το ένα μέρος φυλάσσεται από την οικογένεια που θυσιάζει το ζώο για φαγητό, το άλλο δωρίζεται σε φίλους και οικογένεια και το τρίτο για τους φτωχούς Μουσουλμάνους. Το θυσιασμένο ζώο είναι ένα πρόβατο, αίγα, αγελάδα ή καμήλα. Τη γιορτή ακολουθεί μια κοινή προσευχή σε ένα τζαμί ή ένα ύπαιθρο.