«Ο καθένας έχει έναν ήρωα σ' αυτή τη ζωή. Είναι αυτός που τον εμπνεει, τον καθοδηγεί, τον διαμορφώνει, τον ωριμάζει, τον βελτιώνει, τον κινητοποιεί, τον παραδειγματίζει. Είναι το σημείο αναφοράς του, και ειναι το μέτρο της σύγκρισης του. Ποιητής ή καλλιτέχνης, ποδοσφαιριστής ή ηθοποιός, τραπεζίτης ή αχθοφόρος, πολιτικός ή αντιεξουσιαστής, καθένας έχει έναν ήρωα που θέλει να του μοιάσει. ΄Η και να γίνει καλύτερος από τον ήρωά του. Επειδή είναι στη φύση του ανθρώπου να πασχίζει, όσο ζει, για την υστεροφημία του. Να θυμούνται, όσοι περισσότεροι γίνεται, ότι αφησε και αυτός το δικό του αποτυπωμα στο πέρασμά του από τη γη.
Ο δικός μου ήρωας, που εφυγε μεσοβδόμαδα για το μεγάλο ταξίδι, δεν ήταν ούτε ποιητής, ουτε ηθοποιός. Δεν ήταν τραπεζίτης, ουτε πολιτικός. Οσοι τον γνώρισαν θα έχουν να θυμούνται από αυτόν ότι ήταν ένας πραγματικος άνδρας. Ευθυς, ευαίσθητος, καλόκαρδος, ειλικρινής, έντιμος, ακέραιος. Περπάτησε με το κεφάλι ψηλά, σε εποχές που άλλοι είχαν σκύψει και προσπαθουσαν να περάσουν απαρατήρητοι, λάθρα βιώσαντες μια ζωή.
Ο ήρωας μου, δεν είχε σπουδάσει. Του δημοτικου ήταν. Σπουδασε όμως στο πεζοδρόμιο, στο πανεπιστημιο της ζωής όπως έλεγε με περηφάνια, και αποφοιτησε με αριστα. Δεκα πτυχία μαζί πηρε, με τον "ταβλά" στο χέρι - πλατεία Συντάγματος, γωνία Οθωνος και Αμαλίας.
Διέθετε αστειρευτη εσωτερική δυναμη, επιμονή, ασυλληπτη ευφυΐα και ένα σπάνιο επικοινωνιακό χάρισμα, που τον έκανε μοναδική προσωπικότητα. Και διάβαζε. Διάβαζε πολύ. Ο,τι του έπεφτε στο χέρι. Εφημερίδα ή βιβλίο. Για να μαθαίνει, και να μπορει να αποδεικνύει συνεχώς ότι ένας τσοπανάκος που ταξίδεψε από το χωριό του στην καρότσα ενός φορτηγου, για τη μεγάλη πόλη, είναι σε θέση να σταθεί παντου. Και στάθηκε. Με ήθος, σοβαρότητα και περισσή αξιοπρέπεια, κερδίζοντας τον απέραντο σεβασμό της κοινωνίας, παρά το ταπεινό του επάγγελμα.
Ο δικός μου ήρωας έπαιξε τη ζωή του κορώνα γράμματα στην αντισταση, κουβαλώντας οπλα κάτω από μύτη των γερμανών, κάλυψε κόσμο και κοσμάκη στη χουντα, πήγε φυλακή αλλά απέφυγε να τα εξαργυρώσει με οτιδήποτε. Μόνο ένα χαρτί "αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης 1941-44", που του απονεμηθηκε το '83, έλαβε, και το είχε κάνει κορνίζα στον τοιχο. Αναμεσα στα εικονίσματα.
Αγάπησε με πάθος τη ζωή, και η ζωή στάθηκε γενναιόδωρη μαζί του. Δεινός χορευτής, σε αφηνε με το στόμα ανοιχτό, πότε χορευοντας τσαμικο ηπειρώτικο, βαρυ, ασηκωτο, να "τρίζει" ο τόπος, τους "Κλέφτες'' στα ποτήρια, και πότε ζεϊμπέκικο, πραγματικο, αντρικιο, χωρίς "τσαλίμια" και περιττές κινήσεις, με το κεφάλι σκυφτό και τα χέρια ανοιχτα, ίδιος αητός ...
Ο δικος μου μοναδικος και αξεπέραστος ήρωας, ο πατέρας μου, εφυγε "μέσ' την ανωνυμια των πολλών", και κηδευτηκε "σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες", στον τόπο που γεννηθηκε. Κάτω από μια χιονισμένη βουνοκορφή των Τζουμέρκων, αφηνοντας πισω του μνήμες,πολλές κι αγαπημένες...
Για να θυμίζει σε μένα, και σ' όσους τον γνώρισαν, κάθε στιγμή, ότι μια αστραπή είναι η ζωή, κι αλίμονο σ' αυτον που δεν προλάβει να δείξει ποιος ήταν. Εκείνος στάθηκε τυχερός. Τα κατάφερε και με το παραπάνω...»
Δημοσιεύθηκε στη δημοφιλή στήλη ΣΤΙΓΜΑ στα ΝΕΑ της 16ης Φεβρουαρίου 2022, που γράφεται καθημερινά από τον Γιώργο Παπαχρήστο, με ασυμβίβαστη διάθεση πρωτοτυπία και έμφαση στα θέματα Θεσμών, Ιδεών και λειτουργίας της σύγχρονης Πολιτείας.