1.Πέθανε στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν, μετά απόν προβλήματα υγείας, σε ηλικία 91 ετών. ο δημοσιογράφος, Νίκος Νικολάου.
Ο εκλιπών, στα 47 χρόνια της καριέρας του, εργάστηκε σε μεγάλες εφημερίδες -ανάμεσά τους και το Βήμα»- και ταύτισε το όνομά του με την οικονομική δημοσιογραφία. Σε συνδυασμό με το πολιτικό σκηνικό, τις επενδύσεις΄ και τις νέες επιχειρηματικές αναζητήσεις.
Ποιός ήταν
Γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1931. Αετόπουλο και επονίτης. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ).
Ήταν από το 1951 μέλος της παράνομης ΕΠΟΝ. Μέλος της ΕΔΑ. Εξόριστος στον Άη Στράτη (από το 1952 έως τα μέσα του 1955) ο Νίκος Νικολάου, συναντήθηκε από τα νιάτα του με τους δημοκρατικούς αγώνες για ελευθερία και Δημοκρατία, υπήρξε της Αριστεράς συνοδοιπόρος, διώχθηκε, εξορίστηκε για τις ιδέες του.
Η δεκαετία του '60 τον βρήκε ρεπόρτερ της Αυγής, να συντονίζεται με τον Γρηγόρη Γιάνναρο, την αδελφή του οποίου παντρεύτηκε και μαζί της απέκτησε τη Γιόρκα, την μονάκριβη κόρη του.
Ο Νίκος Νικολάου ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του πορεία ως οικονομικός συντάκτης στην Αυγή το Σεπτέμβριο του 1955. Παράλληλα, εργάστηκε στη Ναυτεμπορική και την Εξπρές. Από το 1967 ήταν ανταποκριτής της εφημερίδας Ελεύθερη Ελλάδα, έκδοσης της Ελεύθερης Πατρίδας στη Ρώμη.
Από το 1974 έως το 1989, που έγινε και διευθυντής, εργάστηκε στη Καθημερινή, από το 1990 έως το 2004 στο Βήμα, όπου διετέλεσε αναπληρωτής διευθυντής και το 2005 επέστρεψε στη Καθημερινή.
Εργάστηκε, επίσης, στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Flash και Αθήνα 9,84.
2.Νίκος Νικολάου: Αποχαιρετώντας ένα δάσκαλο- του Αντώνη Καρακούση, διευθυντή του Βήματος της Κυριακής.
Ο Νίκος Νικολάου ήταν ένας παθιασμένος δημοσιογράφος, μα και μια προσωπικότητα ξεχωριστή, ζυμωμένη στης Πολιτικής τα πάθη αλλά και βαθιά επηρεασμένη από τις δυστυχίες της χώρας και του λαού μας.
Τον θυμάμαι από τις αρχές της δεκαετίας του '80, πολυγραφότατο και αεικίνητο, να »σαρώνει» από νωρίς το πρωί τις »πηγές» του ρεπορτάζ ,τα υπουργεία, τις Τράπεζες, τις επχειρήσεις, τα πολιτικά γραφεία, να συγκεντρώνει διαρκώς πληροφορίες και υλικά για τις εφημερίδες που εργαζόταν, για την Εξπρές, την Αυγή, την Καθημερινή και αργότερα στις αρχές της δεκαετίας του '90 για το Βήμα, τις μεγάλες του αγάπες δηλαδή, τις οποίες υπηρέτησε μέχρι τα βαθειά του γεράματα. Με μια δερμάτινη τσάντα πάντα στο χέρι έτρεχε δώθε -κείθε, δεν άφηνε τίποτε να πέσει χάμω.
Ο μεταπανδημιακός χάρτης της Υγείας – Τι προβλέπει
Ο Νίκος Νικολάου ήταν ένας παθιασμένος δημοσιογράφος, μα και μια προσωπικότητα ξεχωριστή, ζυμωμένη στης Πολιτικής τα πάθη αλλά και βαθιά επηρεασμένη από τις δυστυχίες της χώρας και του λαού μας. Γεννημένος το 1931, ανήκε στην μπαρουτοκαπνισμένη μεταπολεμική δημοσιογραφική γενιά, που τα έζησε όλα.
Από την Κατοχή και τον Εμφύλιο μέχρι τις διώξεις του 50, αλλά και αργότερα της Δικτατορίας τη συμφορά και της μεταπολίτευσης τις προκλήσεις.
Εξόριστος στον Άη Στράτη (από το 1952 έως τα μέσα του 1955) ο Νίκος Νικολάου, συναντήθηκε από τα νιάτα του με τους δημοκρατικούς αγώνες για ελευθερία και Δημοκρατία, υπήρξε της Αριστεράς συνοδοιπόρος, διώχθηκε, εξορίστηκε για τις ιδέες του, η δεκαετία του '60 τον βρήκε ρεπόρτερ της Αυγής, να συντονίζεται με τον Γρηγόρη Γιάνναρο, την αδελφή του οποίου παντρεύτηκε και μαζί της απέκτησε τη Γιόρκα, την μονάκριβη κόρη του. Η θητεία στην Αυγή διακόπηκε βίαια με την επιβολή της Χούντας το 1967, οπότε αναγκάσθηκε να αυτοεξοριστεί στην Ιταλία και εκεί να συνεργαστεί με τον Αντώνη Συγκελάκη, μια άλλη ξεχωριστή προσωπικότητα που για χρόνια έστελνε ανταποκρίσεις από τη Ρώμη.
Η μεταπολίτευση τον βρήκε στην Καθημερινή της Ελένης Βλάχου, όπου πραγματικά ξεδίπλωσε το ταλέντο και ανέδειξε τον καινοτόμο για τα ελληνικά δημοσιογραφικά χρονικά συνδυασμό του οικονομικού με το πολιτικό ρεπορτάζ. Με τα χρόνια ανεδείχθη σε ξεχωριστή και μαζί σεβαστή δημοσιογραφική μορφή. Ανοιχτός στον κόσμο και στα ρεύματα κάθε εποχής , ταξιδευτής μεγάλος, απορροφούσε τις νέες τάσεις και ιδέες. Δεν είναι τυχαίο ότι επί των ημερών του στις διευθύνσεις της Καθημερινής και του Βήματος γεννήθηκαν τα οικονομικά ένθετα. Είχε δει από νωρίς τη διασύνδεση και την αλληλεξάρτηση της Πολιτικής με την Οικονομίας και συντονίστηκε πραγματικά μαζί τους. Πάντα ωστόσο η ματιά του ήταν στραμμένη προς τον λαό και τα προβλήματά του, απαιτούσε η πολιτική, προπάντων, να υπητετεί τον λαό και με αυτή την πυξίδα πορεύτηκε στη δημοσιογραφική του καριέρα, άλλοτε συγκρουόμενος και άλλοτε υπερασπιζόμενος πολιτικές και δυνάμεις. Για μένα και τους περισσότερους της επόμενης δημοσιογραφικής γενιάς ο Νίκος Νικολάου ήταν πάνω απ' όλα δάσκαλος. Δάσκαλος του ρεπορτάζ, της αντικειμενικής γραφής και της δημοσιογραφίας γενικότερα. Ήταν μια σχολή από μόνος του. Θα τον θυμόμαστε πάντα άοκνο και χαμογελαστό να μας νουθετεί και να μας παροτρύνει στις αναζητήσεις μας. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει..
3.Πέτρος Λινάρδος: Πέθανε ο «πατριάρχης» της αθλητικής δημοσιογραφίας
Ο Πέτρος Λινάρδος πέθανε σε ηλικία 97 ετών, αφήνοντας πίσω του μία σπουδαία κληρονομιά για την αθλητική δημοσιογραφία, της οποίας και θεωρείτο ένας από τους «πατριάρχες».Μάχιμος όλα αυτά τα χρόνια μέχρι πρόσφατα.
Πατέρας του διεθνούς παίκτη του μπάσκετ, Νίκου Λινάρδου, ο αποθανών ήταν μεταξύ άλλων και ιδρυτής του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤ), ο οποίος και τον «αποχαιρέτησε» με μία συγκινητική ανακοίνωση.
Η ανακοίνωση του ΠΣΑΤ
Ο ελληνικός αθλητισμός είναι από σήμερα ορφανός. Λίγο νωρίτερα έφυγε από κοντά μας ο πατριάρχης της Αθλητικής Δημοσιογραφίας και διατελέσας επί 16 χρόνια πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤ), Πέτρος Λινάρδος, σε ηλικία 97 ετών. Όμως παρά την ηλικία του, αρθρογραφούσε στο ΒΗΜΑ έως την τελευταία στιγμή. Και πάντα με θετική σκέψη και μεγάλη αγάπη για τους αθλητές, τους επιστήμονες του αθλητισμού και τα αθλητικά σωματεία.
Έφυγε από κοντά μας ο άνθρωπος που εργάστηκε επί δεκαετίες με ήθος και αρχές στηρίζοντας όχι μόνο την αθλητική δημοσιογραφία, αλλά και ολόκληρο το φάσμα του αθλητισμού. Πολυγραφότατος αρθρογράφος και συγγραφέας συνέβαλε τα μέγιστα στην άνοδο του επιπέδου στον κλάδο μας ανοίγοντας νέους ορίζοντες.
Ο Πέτρος Λινάρδος γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1925 στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού Σταδίου, όπου διέμενε η προσφυγική οικογένεια της μητέρας του μετά την καταστροφή της Σμύρνης. Αφετηρία της δημοσιογραφικής πορείας του ήταν η «Μαθητική Πένα» της Ευαγγελικής Σχολής Νέας Σμύρνης. Από το 1950 έως σήμερα ήταν συνεργάτης στην εφημερίδα «Το Βήμα». Πέραν του αθλητικού ρεπορτάζ ασχολήθηκε και με το ναυτιλιακό και την κοινωνική πρόνοια ενώ επί 20 έτη διετέλεσε κριτικός κινηματογράφου στα «Νέα». Για το έργο του και την προσφορά του στον αθλητισμό τον τίμησαν πολλοί φορείς στο εξωτερικό και την Ελλάδα.
Επίσης πρωτοστάτησε στην ίδρυση του ΠΣΑΤ το 1952 και ήταν μεταξύ των ιδρυτικών μελών. Διετέλεσε πρόεδρός του (1976-1992) και αργότερα ανακηρύχτηκε επίτιμος πρόεδρος. Το όνομά του φέρει τιμής ένεκεν η αίθουσα τύπου του Πανιωνίου. Στο μεγάλο συγγραφικό του έργο συμπεριλαμβάνονται 20 μελέτες και δοκίμια και 10 βιβλία. Το τελευταίο του σημαντικό βιβλίο εκδόθηκε στα 93 του, το 2018 με τίτλο «Δημητρός Δάλλας: Ο πρωτομάστορας του αθλητισμού της Μικράς Ασίας και της προσφυγικής αναγέννησης του Πανιωνίου ΓΣ Σμύρνης».
Ο Πέτρος Λινάρδος και η σύζυγός του Ζαφειρούλα (Ρούλα) που έφυγε από τη ζωή λίγο νωρίτερα είχαν δυο γιούς τον Νίκο, μέλος της εθνικής ομάδας μπάσκετ το 1987 και τον Δημήτρη, γραφίστα και τρεις εγγονές.
Το ΔΣ του ΠΣΑΤ με ανακοίνωση του εκφράζει τη βαθύτατη θλίψη των Αθλητικών Συντακτών για το χαμό του πατριάρχη της Αθλητικής Δημοσιογραφίας. Ο δε πρόεδρος του ΠΣΑΤ Γιάννης Θεοδωρακόπουλος επικοινώνησε ήδη με τους δυο γιούς του αείμνηστου για να τους μεταφέρει τα ειλικρινή συλλυπητήρια του κλάδου μας. Αιωνία του η μνήμη...