Θρασύτατοι, ολίγοι αλλά τραμπούκοι και κακοποιοί στις μεθόδους τους φοιτητές απαιτούν να παραιτηθεί η πρόεδρος Φιλοσοφικής του ΕΚΠΑ για ένα... repost.
Όλα ξεκίνησαν από μια ανάρτηση στο Facebook - Τι λέει η καθηγήτρια Πολιτικής Φιλοσοφίας, Βάνα Νικολαΐδου-Κυριανίδου
Έχουν ξεπεράσει ημέρες τώρα κάθε όριο νομιμότητας, ευπρέπειας, κάθε στοιχείο πανεπιστημιακή ελευθερίας ιδεών και απόψεων. Με περικύκλωση του γραφείου της, φωνασκίες και φραστικές επιθέσεις, εισβολή στην αίθουσα διδασκαλίας και διακοπή μαθήματος, διάπυρες καταγγελτικές ανακοινώσεις -ακόμη και πανό με οργίλα, προσβλητικά συνθήματα εστιασμένα αποκλειστικά πάνω της- μέλη της φοιτητικής κίνησης «ΣΑΦ-ΕΑΑΚ Συνεργασία Ανεξάρτητων Φιλοσοφικής» καταφέρονται συστηματικά τις τελευταίες ημέρες εναντίον της προέδρου του Τμήματος Φιλοσοφίας του ΕΚΠΑ, καθηγήτριας Πολιτικής Φιλοσοφίας, Βάνας Νικολαΐδου-Κυριανίδου.
Με δια ζώσης παραστάσεις και μακροσκελείς παρεμβάσεις στα social media, οι εκπρόσωποι της ΣΑΦ-ΕΑΑΚ σύρουν τα εξ αμάξης στην κυρία Νικολαΐδου. Εν εξάλλω, της καταλογίζουν ότι χαρακτήρισε σαν «φασίστες» τους διαδηλωτές στις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη, ότι εξαιτίας της «στοχοποιούνται οι μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις», ότι εκείνη «παλεύει με νύχια και με δόντια να μην αποδοθούν ευθύνες για τη δολοφονία στα Τέμπη», ή ακόμη και ότι «ενδεχομένως η Βάνα να έγραψε την ανακοίνωση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ για τις καταλήψεις».
Από τη δική της πλευρά, η κυρία Νικολαΐδου διηγείται στο protothema.gr μια διαφορετική ιστορία: «Ήρθε στο γραφείο μου μία ομάδα ατόμων της ΣΑΦ ΚΑΡΦΙ [σσ: ΚΑΡΦΙ «Αντικαπιταλιστικό σχήμα που παρεμβαίνει στο φοιτητικό σύλλογο φιλοσοφικής Αθήνας»]. Ούρλιαζαν και ωρυόμενοι εκτόξευαν διάφορα ψέματα και συκοφαντίες, χωρίς να μου επιτρέπουν να μιλήσω.
Και συνεχίζει: «Το ίδιο επαναλήφθηκε και στην αίθουσα διδασκαλίας όπου άπλωσαν πανό, φώναζαν και εξύβριζαν όσους προσπάθησαν να με υποστηρίξουν. Ελάχιστες φορές πήρα το μικρόφωνο για να ακουστώ, αλλά και πάλι ήταν αδύνατον, διότι με διέκοπταν λέγοντας ασυναρτησίες, ασύστολα ψεύδη. Όπως πχ ότι θέλω να είμαι υποψήφια στο Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας, ότι είμαι υποψήφια για το Συμβούλιο Ιδρύματος -που δεν είμαι- και ότι όλα αυτά τα κάνω γιατί είμαι φερέφωνο της Νέας Δημοκρατίας.
Σκεφτείτε σε συνθήκες εργασιακού χώρου να ζει κανείς έτσι. Όταν απαιτείς να παραιτηθεί κάποιος επειδή σκέφτεται διαφορετικά από σένα, όταν αναγράφεις το όνομά μου στις προκηρύξεις σου και τις αναρτάς στο Διαδίκτυο, οποιοσδήποτε παράφρων μπορεί να με στοχοποιήσει. Ξαφνικά έγινα στόχος μιας απόπειρας δολοφονίας χαρακτήρων. Κι εγώ σας λέω ότι υποστηρίζω τη Νέα Δημοκρατία ή οποιοδήποτε άλλο κόμμα του δημοκρατικού τόξου -προσωπικά δεν ανήκα και δεν ανήκω σε κανένα κόμμα– είναι κακό αυτό; Έφτασαν να με κατηγορούν ότι είμαι λογογράφος της ΔΑΠ. Τρελά πράγματα».
«Στη Φιλοσοφική του ΕΚΠΑ» συνεχίζει η κυρία Νικολαΐδου, «παρόμοια έχουν συμβεί κατά καιρούς εις βάρος κι άλλων συναδέλφων. Ωστόσο, υπάρχει γενικώς μια τάση να αντιπαρερχόμαστε τις απόπειρες εκφοβισμού, για να κατευνάζουμε τα πνεύματα. Εγώ απλώς δεν υιοθετώ αυτή την προσέγγιση. Στέκομαι απέναντι στους εκφοβιστές, επιμένοντας στις απόψεις μου. Με έχουν στοχοποιήσει διότι ανήκω στους πανεπιστημιακούς που δεν θέλουν καταλήψεις, που ήταν υπέρ του νόμου Διαμαντοπούλου, που είναι εναντίον των αιωνίων φοιτητών, εναντίον της κομματικοποίησης του πανεπιστημίου και, οπωσδήποτε, είμαι εναντίον αυτού του κλίματος εκφοβισμού. Δεν δέχομαι τους τραμπουκισμούς και τη συστηματική επιδίωξη φίμωσης της αντίθετης γνώμης».
«Δεν μπορεί» τονίζει, «κυρίως μέσα σ΄ ένα Πανεπιστήμιο, να φοβάσαι να μιλήσεις. Αυτή είναι η ουσία και γι' αυτό είναι και θα είναι τόσο σθεναρή η εναντίωσή μου. Μάλιστα, με σκοπό να δώσω σε αυτή την ομάδα ανθρώπων να καταλάβει τι κάνει, ανέφερα, σε μία ανάρτησή μου, ότι αυτή η δυσφήμιση με κάνει να σκέπτομαι τη μήνυση. Όταν το έγραφα, δεν είχα την πρόθεση να μηνύσω κανέναν. Αυτό που ήθελα είναι να συνειδητοποιήσουν ότι είναι ενήλικες, ότι είναι πολίτες, επομένως το να προπηλακίζουν και να συκοφαντούν έναν άλλο πολίτη είναι αξιόποινη πράξη. Ήθελα να πω ότι υπάρχουν όρια, και ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές μπορεί να έχουν και ποινικές συνέπειες. Όμως, ούτε καν αυτό δεν με άφησαν να εξηγήσω.
Το έλεγα, αλλά συνέχιζαν να ουρλιάζουν και να επαναλαμβάνουν ότι θα τους μηνύσω. Κατ' αυτόν τον τρόπο, προσπαθούσαν να πείσουν τους φοιτητές που ήταν στην αίθουσα για το μάθημα ότι εγώ είμαι εκείνη που τους κυνηγάω, που τους απειλώ, που θα τους πάω στα δικαστήρια κ.λπ. Πέρα από οτιδήποτε άλλο, το φοβερό είναι πως πρόκειται για άτομα που νομίζουν ότι τους ανήκει το πανεπιστήμιο. Φέρονται σαν αστυνομία σκέψης. Μιλάμε για τον ορισμό του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας».
«Ο εκφοβισμός που υπέστην εγώ ήταν φραστικός, αλλά ανησυχώ επειδή ξέρω πολύ καλά τη μιμητική δυναμική του όχλου. Αν κάτι πήγαινε στραβά, δεν ξέρω τι θα μπορούσε να έχει συμβεί σε εμένα. Ήταν εφιαλτικό και παραμένει, γιατί αύριο μπορεί να με κλείσουν στο γραφείο μου ή να προβούν σε μη λεκτικές βιαιοπραγίες». Σημειωτέον ότι ορισμένοι δεν ήταν φοιτητές της Φιλοσοφικής -ή μπορεί και να μην ήταν καν φοιτητές. Ανάμεσα σε αυτούς που εισέβαλαν στην αίθουσα ήταν κάποιος, φερ' ειπείν, από την Ιατρική, άλλοι από άλλες Σχολές και οι περισσότεροι από άλλα τμήματα της Σχολής μου. Το ίδιο και αυτοί που με περικύκλωσαν έξω από το γραφείο μου.
Το κοινό τους στοιχείο ήταν ότι ούρλιαζαν όλοι μαζί, επαναλαμβάνοντας ότι είμαι εχθρός του φοιτητικού κινήματος στο σύνολό του. Η Φιλοσοφική έχει 25.000 φοιτητές. Όλοι αυτοί εκπροσωπούνται, υποτίθεται, από 10-15 άτομα που υποκινούν όλη αυτή την υπόθεση του εκφοβισμού και μπορούν να καταργούν την εκπαιδευτική διαδικασία με το έτσι θέλω, όπως έγινε με το δικό μου μάθημα. Γι' αυτό και τείνω να θεωρώ έως και υποκριτική τη μέριμνα που επιδεικνύεται για την αναβάθμιση της ανώτατης παιδείας στην Ελλάδα, ενώ η ίδια η κυβέρνηση αφήνει τα πανεπιστήμια σε αυτό το χάλι» υπογραμμίζει.
Και καταλήγει: «Δεν έχω καμία διάθεση να κάνω πόλεμο. Αντιθέτως, αμύνομαι. Αμύνομαι όμως στη βάση των αρχών μου που είναι η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, ο αγώνας για ένα σύγχρονο πανεπιστήμιο, ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θα φοιτούν φοιτητές, διότι αυτά τα άτομα που κινήθηκαν απειλητικά εναντίον μου δεν ξέρουν καν πού βρίσκονται οι αίθουσες διδασκαλίας και το μόνο που κάνουν είναι να φτιάχνουν αφίσες, πανό και να φωνάζουν. Δεν τα θέλω αυτά στο πανεπιστήμιο όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι. Προσωπικά, έχω σπουδάσει στη Σορβόνη, στη Γαλλία, μία από τις πιο δημοκρατικές χώρες στον κόσμο, κι εκεί τέτοιου είδους έκτροπα ήταν αδιανόητα. Γιατί, όταν γινόταν κινητοποίηση, ήταν μαζική και για «κοινές υποθέσεις». Αυτοί οι άνθρωποι όμως εδώ δεν έχουν τους φοιτητές μαζί τους.
Οι υπόλοιποι φοιτητές είναι απλώς κάποια ανοργάνωτα παιδιά, φοβισμένα, τα οποία δεν τολμούν να αρθρώσουν την αντίθεσή τους σε αυτούς που επιβάλλονται με τη φραστική βία και τις απειλές. Αν είχαν τους φοιτητές μαζί τους δεν θα έκαναν καταλήψεις, αλλά αποχή από τα μαθήματα, κάτι που δεν τολμούν να διανοηθούν, γιατί γνωρίζουν εκ των προτέρων το αποτέλεσμα».