Για τη σειρά που πρωταγωνιστεί, , τις αυτοκαταστροφές, τον διαβήτη, τον φόβος του τέλους και το «άνοιγμα» στην οικογένεια του, μίλησε στο «Πάμε Δανάη» ο Νίκος Κουρής.
Ο ηθοποιός συμμετέχει στη σειρά «IQ 160» και υποδύεται έναν αστυνομικό ντετέκτιβ. «Δεν έχω εγώ τον υψηλό δείκτη νοημοσύνης, άλλα ο ρόλος της Σμαράγδας Καρύδη. Στη ζωή συμβαίνει συχνά κάποιος που είναι έξυπνος, έχει ενδιαφέρον και χιούμορ να μας εκνευρίζει, γιατί μας αποστομώνει και κερδίζει τον θαυμασμό των άλλων. Σε αυτές τις σχέσεις που δεν καταφέρνουμε εμείς να βγαίνουμε πιο έξυπνοι από τον άλλο, υπάρχει μία κρυφή ερωτική περιοχή», είπε αρχικά.
Για την υποκριτική και την επιλογή των ρόλων ανέφερε πως, «υπάρχει μία μυθολογία ότι εγώ είμαι δραματικός ηθοποιός, κάτι που είναι εξόχως βαρετό και επίσης, δεν ξέρω πώς παίζονται οι δραματικοί η οι κωμικοί ρόλοι. Ανακαλύπτω εκ νέου τους ρόλους μου, δεν είναι δουλειά μου να έχω έτοιμες συνταγές και να πουλάω κάτι που έχω ήδη βρει. Προσπαθούμε κι εμείς να καταλάβουμε τι εννοούμε, όταν λέμε ότι κάποιος έχει η δεν έχει ταλέντο, ότι είναι η δεν είναι κάλος ηθοποιός. Θα έκανα επιθεώρηση εάν ήταν καλή, γιατί συνήθως τα κείμενα που υπάρχουν στην επιθεώρηση δεν μου αρέσουν».
Ποια είναι η σχέση του με τα social media; «Δεν πιστεύω στα social media, άλλα στη φυσική επαφή με τους ανθρώπους, όλα τα άλλα, είτε τα πολύ καλά είτε τα πολύ κακά, δεν ξέρεις τι είναι», παραδέχθηκε.
Όσον αφορά το θέατρο, σημείωσε: «Είμαι δύσπιστος με το χειροκρότημα, δεν γνωρίζεις αν σε χειροκροτούν θερμά, επειδή τους άρεσε η ερμηνεία σου ή επειδή τέλειωσε η παράσταση. Λέει κάποιος, «σηκώθηκα και χειροκρότησα όρθιος για την προσπάθεια των ηθοποιών και γιατί τέλειωσε επιτέλους αυτό το μαρτύριο». Το θέατρο έγινε πλέον οικονομικός αγώνας για το ποια παράσταση θα πάει καλά, και αν δεν τα φέρνεις, δεν επιβιώνεις. Δεν μπορεί να είναι προτεραιότητα το τι θα φέρει κόσμο στο θέατρο, γιατί δεν το ξέρεις και κάνεις επιφανειακές επιλογές, που δεν οδηγούν τους ηθοποιούς σε απόλαυση».
Στη συνέχεια, ο Νίκος Κουρής αναφέρθηκε στην παράσταση «Η μοναξιά της Δύσης».
«Η παράσταση «Η μοναξιά της Δύσης» που σκηνοθέτησα δεν πήγε καθόλου καλά, με πονάει πολύ για τους τρεις ηθοποιούς που έβαλα σε αυτήν την περιπέτεια. Για κανέναν ηθοποιό δεν είναι ευχάριστο να παίζει χωρίς κόσμο, εγώ προσωπικά ευχαριστήθηκα τη συνεργασία και τις στιγμές της πρόβας και των παραστάσεων. Έχω ζήσει πολύ μεγάλες επιτυχίες και παραστάσεις που είχαν πολύ κόσμο, στις οποίες όμως δεν περνούσα καθόλου καλά. Λυπάμαι που η παράσταση δεν πήγε όπως περίμενα, εγώ μάλλον δεν έκανα κάτι καλά ή ήταν λάθος η επιλογή του έργου, θα κάνω την αυτοκριτική μου», αποκάλυψε, και συνέχισε:
«Στεναχωριέμαι για τους ηθοποιούς (Χρήστος Μαλάκης, Δανάη Μιχαλάκη, Γιώργος Ηλιόπουλος) – και χαίρομαι γιατί πιστεύω πολύ στη δύναμη που σου δίνει η αποτυχία. Δεν με έχει αγκυλώσει η αποτυχία, θεωρώ ότι μπορώ να σκηνοθετήσω πολύ καλά, απλώς έχω μία ένσταση στο αν μπορώ να παίζω παράλληλα στην παράσταση».
Ο διαβήτης, οι καταχρήσεις και η διαχείριση
Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε και στον διαβήτη, τη νόσο από την οποία πάσχει εδώ και πολύ καιρό.
«Έχω βγάλει από τη διατροφή μου όλα όσα θεωρώ ότι μου κάνουν κακό, όχι επειδή είμαι διαβητικός, άπλα κόβω ό,τι έχω μετρήσει ότι μου κάνει άμεσα κακό. Μετράω το πόσο θα φάω και πόση ινσουλίνη θα κάνω, προκείμενου να κάνω όλα αυτά που κάνω μέσα στην ήμερα μου. Έχω πετάξει τελείως τα γαλακτοκομικά, το αλεύρι, το αλκοόλ, άπλα είναι πολύ οδυνηρό γιατί έχεις και επιθυμίες», υπογράμμισε.
Και πρόσθεσε: «Είμαι άμετρος, αν δεν είχα διαβήτη μόνο θα έπινα και θα έτρωγα, μου αρέσει πολύ το ποτό, δεν ικανοποιούμαι με δυο ποτηράκια, θέλω να πιω δυο μπουκάλια. Έχω πιει στη ζωή μου 2-3 μπουκάλια καθημερινά, έχω περάσει από αυτοκαταστροφές και είναι απαραίτητες. Για να μπορώ να δουλεύω με αυτούς τους ρυθμούς και έτσι όπως έχω την αξίωση από τον εαυτό μου να δουλεύω, πρέπει να είμαι πολύ προσεκτικός. Εκεί που έπινα τρία μπουκάλια αλκοόλ, ξύπνησα μία μέρα και είπα δεν θα ξαναπιώ αλκοόλ, έχω ένα απόλυτο στοιχείο μέσα μου ως άνθρωπος, είναι ο πυρήνας μου».
Φοβάται ο Νίκος Κουρής; «Εγώ ζω μαζί με το φόβο, έχω εκατομμύρια φόβους, ζω με τον φόβο της αρρώστιας μου, ζω καθημερινά με το φόβο του τέλους μου. Επειδή είσαι στραμμένος συνέχεια προς τα μέσα σου, για να ρυθμίσεις την ιστορία του διαβήτη, νομίζεις ότι είσαι το κέντρο του κόσμου. Τώρα πλέον έχω μάθει, σαν τεχνική, να δίνω περισσότερο χώρο στους άλλους για να ξεχνάω και τον εαυτό μου και το πρόβλημα μου», εξομολογήθηκε.
Για την σύντροφό του και τον γιο του είπε: «Έδωσα περισσότερη σημασία στη σύντροφο μου (Έλενα Τοπαλίδου) και στον γιο μας, Πέτρο, γιατί τους είχα παραγκωνίσει, τους είχα αποκομμένους από τη ζωή μου. Με το γιο μου, επειδή τα παιδιά έχουν άλλες απαιτήσεις και διαδρομές, δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να χάνεται γιατί είμαι πολύ ευσυνείδητος και φιλότιμος. Τώρα ανοίγομαι στους ανθρώπους, είμαι πιο γενναιόδωρος, ξεχνάω το πρόβλημα μου και έτσι «χρησιμοποιώ» τους ανθρώπους που με αγαπούν, τους αφήνω να με βοηθήσουν».
«Είμαι πολύ καλύτερα και στην οικογενειακή μου ζωή με την Έλενα και τον Πέτρο, γιατί έχω αλλάξει, έχω αλλάξει, έχω μετατοπιστεί», παραδέχθηκε κλείνοντας ο αγαπημένος ηθοποιός.