Στο σκοτάδι του ωκεανού με την συνοδεία μουσικής, πέρασαν οι πέντε επιβάτες του υποβρυχίου Titan, τις τελευταίες τους ώρες, πηγαίνοντας προς το ναυάγιο του Τιτανικού. Η σύζυγος του Πακιστανού επιχειρηματία, Σαχζαντά Νταούντ, αποκαλύπτει στους New York Times, λεπτομέρειες για το ταξίδι που σόκαρε την υφήλιο.
Το βαθυσκάφος ξεκίνησε την κατάδυση προς τα συντρίμμια του Τιτανικού στις 8 το πρωί της 18ης Ιουνίου. Μία ώρα και 45 λεπτά μετά την κατάδυση, στις 9.45 π.μ, η επαφή χάθηκε. Ακόμη, είναι πλέον γνωστό ότι το Πολεμικό Ναυτικό κατέγραψε μέσω μίας απόρρητης συσκευής τον ήχο μίας έκρηξης. Πέντε μέρες αργότερα βρέθηκαν τα συντρίμμια από το υποβρύχιο στον πάτο της θάλασσας, σε απόσταση 1.600 μέτρων από τον Τιτανικό.
Η πτήση που καθυστέρησε
Όλες οι αποστολές ξεκινούσαν από το Σεντ Τζονς της Νέας Γης, στο ανατολικό άκρο της βορειοαμερικανικής ηπείρου. Οι Dawoods πέταξαν για το Τορόντο στις 14 Ιουνίου. Μια ακυρωμένη πτήση για το Σεντ Τζονς τους έδωσε χρόνο να εξερευνήσουν την πόλη, αλλά όταν η πτήση της επόμενης ημέρας καθυστέρησε, φοβήθηκαν ότι θα έχαναν εντελώς το ταξίδι του Τιτανικού. «Ανησυχήσαμε αρκετά, ω Θεέ μου, τι θα γίνει αν ακυρώσουν και αυτή την πτήση;» δήλωσε η Christine Dawood. «Εκ των υστέρων, προφανώς, εύχομαι να το έκαναν». Έφτασαν τελικά μέσα στην νύχτα και πήγαν κατευθείαν στο Polar Prince, ένα πρώην παγοθραυστικό της καναδικής ακτοφυλακής και σημαδούρα που ναυπηγήθηκε το 1959 και χρησιμοποιήθηκε από την OceanGate φέτος.
Είχε ένα βαθύ μπλε κύτος και πλήρωμα 17 ατόμων. Επίσης, φιλοξενούσε και μετέφερε περίπου δύο δωδεκάδες δύτες και μέλη του προσωπικού της OceanGate, καθώς και ένα περιστρεφόμενο σύνολο πελατών. Αυτή την άνοιξη, το είδαν να μπαινοβγαίνει στο λιμάνι ρυμουλκώντας μια πλωτή πλατφόρμα, περίπου 20 τετραγωνικών μέτρων, πάνω στην οποία επέβαινε το υποβρύχιο Titan βάρους 20.000 κιλών.
Οι Dawoods βρήκαν τις καμπίνες στενές. Το αντρόγυνο κοιμόταν σε κουκέτες. Τα παιδιά είχαν το καθένα τη δική του καμπίνα. Τα γεύματα τα έτρωγαν όλοι μαζί, όλοι στο πλοίο, στο μαγειρείο, σε μπουφέ και σε δίσκους. Υπήρχαν συναντήσεις όλων των μελών κάθε μέρα στις 7 π.μ. και πάλι στις 7 μ.μ., που διαρκούσαν μία ώρα ή και περισσότερο. Τι μάθαμε, τι θα κάνουμε, τι πρέπει να σκεφτούμε; Τη νύχτα, συνήθως γινόταν μια παρουσίαση από τον Rush, τον Nargeolet ή κάποιον από τους άλλους επιστήμονες, συμπεριλαμβανομένων των πελατών που είχε φέρει ο Rush στο σκάφος, από αρχαιολόγους μέχρι αστροναύτες. Ο κόσμος καθόταν στο πάτωμα ή σε καναπέδες για να ακούσει. Μερικές φορές παρακολουθούσαν τον «Τιτανικό».
Δεν υπήρχε τουαλέτα μέσα στο πλοίο
Είπε ότι έγιναν ενημερώσεις στις 7 το πρωί και στις 7 το απόγευμα, με επιστημονικές ομιλίες και συζήτηση για τα συντρίμμια και την αποστολή. Όσοι ετοιμάζονταν να κάνουν την κατάβαση έπρεπε να φορέσουν χοντρές κάλτσες και καπέλο καθώς μπορούσαν να κρυώσουν στα βάθη και να ακολουθήσουν μια «δίαιτα χαμηλών λιπαρών» την ημέρα πριν από την κατάδυση, χωρίς καφέ το πρωί της πρώτης.
Δεν υπήρχε τουαλέτα στο πλοίο, και μόνο ένα μπουκάλι ή μια τουαλέτα τύπου camp πίσω από μια κουρτίνα. Οι επιβάτες κλήθηκαν να φορτώσουν την αγαπημένη τους μουσική στα κινητά τους τηλέφωνα, για να παίξουν μέσω ενός ηχείου Bluetooth – αν και ο Ρας απαγόρευσε τη μουσική κάντρι.
Τους προειδοποίησε επίσης ότι η κατάδυση θα γινόταν στα σκοτεινά, επειδή οι προβολείς ήταν κλειστοί για εξοικονόμηση ενέργειας για τη στιγμή που θα κατέβαιναν στον βυθό της θάλασσας. Ωστόσο, τους είπαν ότι πιθανότατα θα έβλεπαν πλάσματα που φωσφορίζουν σρο βυθό.
Το μοιραίο ταξίδι
Είπε ότι ο σύζυγός της γύρισε προς το μέρος της και της είπε: «Ω, Θεέ μου, αυτό είναι τόσο ωραίο». Πρόσθεσε: «Είχε αυτή τη μεγάλη λάμψη στο πρόσωπό του μιλώντας για όλα αυτά τα τρελά πράγματα». Το πρωί της 18ης Ιουνίου, οι επιβάτες έπρεπε να βρίσκονται στο κατάστρωμα στις 5 το πρωί. Η Κριστίν είπε ότι εντυπωσιάστηκε από τον επαγγελματισμό όσων βρίσκονται στο κατάστρωμα.
«Ήταν σαν μια καλά λαδωμένη επιχείρηση— μπορούσες να δεις ότι το είχαν κάνει πολλές φορές στο παρελθόν», είπε. Ο Σουλεμάν και ο Σαχζάντα είχαν τις στολές κατάδυσής τους OceanGate καθώς και αδιάβροχο παντελόνι, ένα πορτοκαλί αδιάβροχο μπουφάν, μπότες με ατσάλι, σωσίβια και κράνη.
Σταμάτησαν για να ζυγιστούν, όπως απαιτείται, και πόζαραν για μια φωτογραφία. «Φαίνομαι αρκετά χοντρός», είπε ο Σαχζάντα με χιούμορ. «Βράζω ήδη». Ο Σουλεμάν κατέβηκε τις σκάλες για να μπει στη μηχανοκίνητη σχεδία που θα μετέφερε τους επιβάτες στην πλωτή πλατφόρμα στην οποία ήταν δεμένος ο Τιτάνας.
Ο Σαχζάντα το βρήκε λιγότερο εύκολο να φτάσει στην πλατφόρμα. «Χρειαζόταν ένα επιπλέον χέρι για να κατέβει τις σκάλες με όλο αυτό τον εξοπλισμό γιατί με τις μπότες ήταν πολύ δύσκολο», είπε. «Και η Αλίνα κι εγώ είπαμε, «Θεέ μου, ελπίζω να μην πέσει στο νερό».
«Δεν ήξερα που ήταν ο Τιτάνας»
Οι πέντε ανέβηκαν στο υποβρύχιο και οι δύτες έκλεισαν την καταπακτή. Κάποιος με κατσαβίδι έσφιξε όλα τα μπουλόνια. Τα πληρώματα έκαναν ελιγμούς στον Τιτάνα και το απελευθέρωσαν από την πλατφόρμα.«Ήταν ένα καλό πρωινό», είπε. Αργότερα εκείνο το πρωί, άκουσε κάποιον να λέει ότι η επικοινωνία με τον Τιτάνα είχε χαθεί. Πήγε στη γέφυρα, όπου μια ομάδα παρακολουθούσε την κάθοδο, και της είπαν να μην ανησυχεί γιατί οι επικοινωνίες μπορεί να είναι αναξιόπιστες.
Της είπαν ότι, εάν υπήρχε πρόβλημα, η αποστολή θα ματαιωνόταν και το υποβρύχιο θα έριχνε τα βάρη στο σκάφος και θα ανέβαινε στην επιφάνεια. Τότε κάποιος της είπε ότι δεν ήξεραν πού ήταν ο Τιτάνας.
«Έβλεπα επίσης τον ωκεανό, σε περίπτωση που μπορούσα να τους δω να βγαίνουν στην επιφάνεια», είπε. Ήταν στο μητρικό πλοίο όταν ήρθε η είδηση, πέντε ημέρες αργότερα, ότι τα συντρίμμια από το υποβρύχιο είχαν βρεθεί.»