1.Είναι χαρακτηριστικό ότι κανένας ξένους ανταποκριτής αλλά και αρκετοί εγγράμματοι Έλληνες αρθρογράφοι-σχολιαστές δεν μεταχειρίζεται με ευτέλεια και ισοπέδωση, αυτούς τους δύο κλασσικούς όρους του παγκόσμιου πολιτισμού. Για να περιγράψει δήθεν προς εντυπωσιασμό θεατές, ακροατές, αναγνώστες κανονικά αγραμμάτους και αμόρφωτους. Με συνήθη θεματολογία δράματος ή καταστροφών (όσων σοβαρών σε έκταση και συνέπειες) λ.χ. για δυστυχήματα, καύσωνες, χιονιάδες και ομαδικά θύματα ακόμα είτε καταστροφικές πλημμύρες. Και να γιατί πρόκειται για διαστρέβλωση νοήματος , χονδροειδή άγνοια και ισοπέδωση , απόλυτη αγραμματοσύνη.
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ Η ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ.
1. Είναι όρος που αποδίδεται στις καταγραφές καταστροφών που περιγράφονται στην Παλαιά Διαθήκη, υπό την έννοια της οργής του Θεού, της θείας ανταπόδοσης σε θεομηνίες (θεός + μῆνις = οργή του θεού), με βεβαιωμένους μεγαλοαμαρτωλούς και κολασμένους. Αμετανόητους, βαθύτατα ανήθικους, προκλητικούς ,ασεβείς, απολύτως άθεους.Μόνη τιμωρία και διδαχή των άλλων ο αφανισμός .
Συγκεκριμένα, τα Σόδομα και τα Γόμορρα ήταν δύο θρυλικές βιβλικές πόλεις που έγιναν γνωστές από την αιφνίδια καταστροφή τους από τον Θεό για τη διαφθορά τους, οι οποίες βρίσκονταν στο νότιο άκρο της Νεκράς θάλασσας. Τα Σόδομα μαζί με τη Γόμορρα, την Αδαμά, τη Σεβωείμ και τη Σηγώρ αποτελούσαν τη λεγόμενη πεντάπολη της κοιλάδας Σιδδίμ.
Αναφέρεται τόσο στη Παλαιά Διαθήκη όσο και στη Καινή Διαθήκη, αλλά και στο Κοράνι, ότι υπέστη ολοκληρωτική καταστροφή από τον Θεό, με κυρίαρχη αιτία τον έκλυτο βίο και την ανηθικότητα των κατοίκων της.
3.Δεν έχουν σχέση δηλαδή (όπως πιστεύουν οι ανόητοι ρεπόρτερς των καναλιών και οι τηλεπαρουσιάστριες της αγραμματοσύνης), με τις φυσικές καταστροφές όπως τις ξέρουμε σήμερα, αλλά καταστροφές της Βίβλου, όπως είναι η πλημμύρα του Νώε, η καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρρων και οι δέκα πληγές του Φαραώ.
Η μεταφορική χρήση είναι ο τρόπος που δημιουργήσαμε για να τονίσουμε την κλίμακα, τη σοβαρότητα ή τον αντίκτυπο της καταστροφής, κάνοντας έναν παραλληλισμό τις καταστροφές της Βίβλου.
Δηλαδή, χρησιμοποιούμε το βιβλική καταστροφή για να περιγράψουμε γεγονότα που είναι τόσο μεγάλα, καταστροφικά ή συντριπτικά που φαίνονται να έχουν επικές ή ιστορικές διαστάσεις -όπως οι καταστροφές της Βίβλου.
Ως εκ τούτου, διαβάζετε και ακούτε για βιβλικές καταστροφές, σε περιγραφές γεγονότων όπως φυσικές καταστροφές (π.χ. τυφώνες, σεισμοί, πλημμύρες), ατυχήματα μεγάλης κλίμακας, πανδημίες ή οποιαδήποτε κατάσταση όπου η κλίμακα καταστροφής ή απώλειας είναι τεράστια.
Είναι ωστόσο, σημαντικό να σημειωθεί ότι είναι μια μεταφορική έκφραση και όχι ένας τεχνικός ή επιστημονικός όρος που χρησιμοποιείται στη διαχείριση καταστροφών ή σε ακαδημαϊκά πλαίσια.
ΟΛΙΓΑ ΠΕΡΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ
Τους ήρωες των τραγωδιών χαρακτηρίζει η τραγικότητα, μια κατάσταση που υποδηλώνει τη σύγκρουσή τους με υπέρτερες δυνάμεις. Και, όντως, ο τραγικός ήρωας συγκρούεται, κυρίως, με τη Μοίρα και τη θεία δίκη, αλλά και με τους ανθρώπους, ακόμη και με τον εαυτό του. Σ' αυτή τη σύγκρουση εκδηλώνεται όλο το ηθικό του μεγαλείο, γιατί δεν αγωνίζεται για το υλικό συμφέρον, αλλά για ηθικές αξίες. Η έννοια της τραγικότητας συμπεριλαμβάνει και τη μετάβαση από την άγνοια στη γνώση, μέσα από την περιπλοκή του ήρωα σε αντιφατικές καταστάσεις, τρομερά διλήμματα και αδιέξοδα μαζί και με τις συνέπειες αυτών των καταστάσεων (ενοχή, ψυχική οδύνη, μοναξιά, συντριβή ή λύτρωση). Το αποτέλεσμα πάντως της τραγικής σύγκρουσης είναι η ηθική ελευθερία που καταξιώνει την προσωπικότητα του τραγικού ανθρώπου.
Σύμφωνα με τον ορισμό, η τραγωδία είναι απομίμηση μιας σοβαρής και με αξιόλογο περιεχόμενο πράξης• είναι αναπαράσταση της πραγματικότητας, όχι όμως πιστή και δουλική αλλά ελεύθερη και δημιουργική, με τάση εξιδανίκευσης. Ο χαρακτηρισμός τελεία δηλώνει πως η υπόθεση της τραγωδίας έχει αρχή, μέση και τέλος, ενώ το μέγεθός της έχει τέτοια έκταση, ώστε να μπορεί ο θεατής να έχει πλήρη εποπτεία, σαφή αντίληψη και του συνόλου του έργου και των επιμέρους. Εξάλλου η μίμηση γίνεται με λόγο ἡδυσμένο, που έχει δηλαδή ρυθμό, αρμονία και μελωδία• όμως αυτά τα στοιχεία δε διασκορπίζονται με τον ίδιο τρόπο σε όλο το έργο, αλλά όπου ταιριάζει το καθένα. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της τραγωδίας είναι η δράση. Οι υποκριτές δεν απαγγέλλουν απλώς, αλλά μιμούνται τους ήρωες του έργου τους οποίους υποδύονται. Όπως ερμηνεύει εύστοχα ο T.S. Eliot, «πίσω από τον τραγικό λόγο βρίσκεται η δραματική ενέργεια, η χροιά της φωνής, το ανασηκωμένο χέρι ή ο τεντωμένος μυς, και η ιδιαίτερη συγκίνηση».
Σκοπός της τραγωδίας είναι να οδηγήσει τον θεατή, μέσα από τον ἔλεο και τον φόβο, στην κάθαρση —έναν όρο δύσκολο που έχει απασχολήσει επί αιώνες τους ερμηνευτές. Κατά τον Αριστοτέλη, ο φόβος και ο έλεος (συμπάθεια), αποτελούν την οἰκεία, τη χαρακτηριστική ηδονή, που προκαλεί η τραγωδία. Οι θεατές συμμετέχουν λογικά και συναισθηματικά στα δρώμενα, γι' αυτό και συμπάσχουν με τους ήρωες, οι οποίοι συγκρούονται συνήθως με τη Μοίρα, εξαιτίας κάποιου λάθους, και συντρίβονται. Κατά την επικρατέστερη ερμηνεία, με την κάθαρση, την οποία προκαλεί η τραγωδία ως έργο τέχνης, οι θεατές ανακουφίζονται και ηρεμούν ψυχικά, γιατί διαπιστώνουν είτε την ηθική νίκη του τραγικού ήρωα ή την αποκατάσταση της ηθικής τάξης. Γενικότερα οι θεατές, καθώς ζουν έντονα τον ανθρώπινο μύθο μέσα στο τραγικό μεγαλείο του έργου, λυτρώνονται, με τη μαγεία της τέχνης, και γίνονται ελεύθεροι και ανώτεροι άνθρωποι.