1.Μετά την προβολή του «Ματωμένου ηλιοβασιλέματος» (1959) του Κώστα Ασημακόπουλου στο φεστιβάλ των Καννών, ο ηθοποιός Σπύρος Φωκάς που σύμφωνα με ανάρτηση της συζύγου του Λίλιαν στο Facebook πέθανε την Παρασκευή 10 Νοεμβρίου σε ηλικία 86 ετών, πήγε στην Ιταλία και βρήκε αμέσως δουλειά στην χλαμύδα «Μεσσαλίνα» (Messalina Venere imperatrice, 1960) του Βιτόριο Κοταφάνι και στη νεανική κοινωνική περιπέτεια «Morte di un amico» (1960) του Φράνκο Ρόσι. Εκείνη την εποχή ο Πατρινός Φωκάς ήταν 22 χρονών και είχε όλον τον κόσμο μπροστά του. Ωστόσο αν και πρώτα βήματά του στην Ιταλία υπήρξαν η αφετηρία μιας δραστήριας διεθνούς καριέρας, ενώ έδειχνε φιλόδοξη, δεν υπήρξε και τόσο μεγάλη όσο πολλοί είχαν πιστέψει ότι θα είναι.
Αν και ο Σ. Φωκάς υπήρξε προσωπική επιλογή του κορυφαίου Ιταλού σκηνοθέτη Λουκίνο Βισκόντι για τον ρόλο του Βιντσέντζο, ενός από τους γιούς της Κατίνας Παξινού στην ταινία «Ο Ρόκο και τ' αδέλφια του» (1960) με τον Αλέν Ντελόν στον ρόλο του τίτλου, οι υπόλοιπες ταινίες στις οποίες επρόκειτο να συμμετάσχει δεν είχαν ανάλογο εκτόπισμα ούτε έκαναν την αίσθηση που κανείς θα περίμενε. Πάντως, ο Φωκάς, παράλληλα με τις ελληνικές ταινίες του – την «Ντάμα σπαθί» του Γιώργου Σκαλενάκη, την «Στεφανία» και τον «Εγωϊσμό» του Γιάννη Δαλιανίδη, τον «Φόβο» του Κώστα Μανουσάκη και άλλες – εξακολούθησε να παίζει στο εξωτερικό, κυρίως στην Ιταλία. Με τον Ασημακόπουλο ο οποίος τον ανέδειξε με το «Ματωμένο ηλιοβασίλεμα» είχε αναπτύξει στενή συνεργασία παίζοντας σε ταινίες όπως οι «Μπροστά στην αγχόνη» και «Ψωμί για έναν δραπέτη».
Καμία άλλη ταινία του όμως δεν κατάφερε να ξεπεράσει την φήμη του «Ο Ρόκο και τ' αδέλφια του».
Ανάμεσα στις ταινίες στις οποίες εμφανίστηκε στην δεκαετία του 1960 είναι οι «Via Margutta» (1960) του Μάριο Καμερίνι, «Μια σφαίρα στην καρδιά» (1966) του Ζαν Ντανιέλ Πολέ (η μοναδική γαλλόφωνη κινηματογραφική παραγωγή στην οποία έπαιξε η Τζένη Καρέζη), καθώς επίσης και το ευρωπαϊκό γουέστερν «Odia il prossimo tuo» (Οι σκληροί πεθαίνουν νέοι) του Φερντινάντο Μπάλντι. Λίγοι ίσως να θυμούνται ότι ο Φωκάς έχει υποδυθεί και Ζορό στον κινηματογράφο, στην ιταλική ταινία «Ζορό ο μαύρος καβαλλάρης» (1969) του Φράνκο Μοντεμούρο.
Αργότερα, στην δεκαετία του 1970, ο Φωκάς συμμετείχε σε αστυνομικές ταινίες που είχαν πέραση στην Ιταλία («Ο αστυνόμος πυροβόλησε πρώτος»/«Mark il polizzioto»), καθώς επίσης σε ερωτικά θρίλερ («Flavia, la monaca musulmana») ή θρίλερ φαντασίας όπως το «Σπέρμα του σατανά» («Holocaust 2000»). Η επαφή του Φωκά με τον ελληνικό κινηματογράφο συνεχίστηκε στην δεκαετία του 1980. Επαιξε σε ταινίες όπως οι «Σουβλίστε τους» και «Παρεξήγηση», ενώ συνεργάστηκε και στην μεταφορά του μυθιστορήματος του Γιάννη Ξανθούλη «Το πεθαμένο λικέρ» (1992) στον κινηματογράφο. Η επαφή του με τον ελληνικό κινηματογράφο συνεχίστηκε στην δεκαετία του 1990 (παράδειγμα η ταινία «Μπίζνες στα Βαλκάνια») και η αλήθεια είναι ότι ως ηθοποιός υπήρξε δραστήριος μέχρι τα πρόσφατα χρόνια («Few hours in Athens»).
«Το σπέρμα του σατανά»
Ωστόσο, σε ότι αφορά τις μεγάλες παραγωγές του ξένου κινηματογράφο, ο Φωκάς από νωρίς περιορίστηκε σε δευτεραγωνιστικούς ρόλους ταινιών όπως οι «Ο Σάφτ χτυπά στην Αφρική» (Shaft in Africa»), «Ράμπο 3» και «Το διαμάντι του Νείλου» («The Jewel of the Nile»), όπου πρωταγωνιστής ήταν ο Μάικλ Ντάγκλας, γιος του Κερκ με τον οποίο ο Φωκάς έπαιξε στο «Σπέρμα του σατανά». Σε ότι αφορά την ελληνική τηλεόραση, ανάμεσα στις σειρές στις οποίες είχε λάβει μέρος είναι οι «Ονειροπαρμένος» στην δεκαετία του 1970, «Ανατομία ενός εγκλήματος» στη δεκαετία του 1990 και «Της αγάπης μαχαιρά» στην δεκαετία του 2000.
2.Αναφέρει η ανακοίνωση του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου:
«Η είδηση για τον θάνατο του Σπύρου Φωκά βρίσκει την κινηματογραφική μας κοινότητα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, την ημέρα της τιμητικής προβολής της ταινίας «Σόνια», στο πλαίσιο του αφιερώματος του Φεστιβάλ στον Τάκη Κανελλόπουλο. Στο έργο αυτό δεσπόζει η ώριμη αρρενωπότητα του Σπύρου Φωκά δίπλα στην αέρινη Αντιγόνη Δουδούμη. Όταν γυρίστηκε η «Σόνια», το 1980, ο Σπύρος Φωκάς ήταν ήδη ένας Έλληνας διεθνής σταρ του κινηματογράφου.
Η πρώτη ταινία του, το 1959, το «Ματωμένο ηλιοβασίλεμα» του Ανδρέα Λαμπρινού, τον έφερε στις κοσμοπολίτικες Κάννες, την πύλη για ό,τι ακολούθησε στην Ιταλία και στο Χόλιγουντ. Έπαιξε στο εμβληματικό δράμα «Ο Ρόκο και τα αδέλφια του» του Λουκίνο Βισκόντι (μαζί με την Κατίνα Παξινού), στο «Ο θάνατος ενός φίλου» του Φράνκο Ρόσι (κερδίζοντας βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ του Λοκάρνο) και σ' άλλες ταινίες γνωστών δημιουργών. Μετά ήρθε το Χόλιγουντ, όπου το φιζίκ του ταίριαξε με το στερεότυπο της ομορφιάς που εξέπεμπαν το πρόσωπο και η φιγούρα του Ανατολίτη. Στην Ελλάδα και στον κλασικό πια κινηματογράφο της, αξέχαστη θα μείνει η παρουσία του στην ταινία «Στεφανία» του Γιάννη Δαλιανίδη, στο πλευρό της Ζωής Λάσκαρης.
Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου εκφράζει τα βαθιά συλλυπητήριά του στους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα του με την αγάπη τους και την εκτίμησή τους».