Δύο διαφορετικές απόψεις-εισηγήσειες , με κοινό σημείο σύγκλισης την αναγκαιότητα, υπάρχουν για τον χρόνο του επόμενου ανασχηματισμού και οι οριστικές αποφάσεις στην Κυβέρνηση δεν έχουν ακόμα οριστικοποιηθεί. Οι εξουσίες και μάλιστα οι κεντρικές-επιτελικές, όπως στο Μαξίμου αποφεύγουν τις πολλές αλλαγές και αντικαταστάσεις, γιατί κανείς δεν ξέρει ως ποιό σημείο θα σταματήσουν ...
Ωστόσο θεωρείται ως αναγκαίο και ώριμο αίτημα ο ανασχηματισμός στης Κυβέρνησης σε τομείς ,που χωλαίνουν, όχι πάντα σχέση με την ακρίβεια... Χωλαίνουν από προβληματική πολιτική ηγεσία εκεί. Στο στόχαστρο ορισμένης κριτικής πρώτοι ευρίσκονται οι υπουργοί Οικονόμου, Σκρέκας, Κικίλιας και πέντε υφυπουργοί..
Τα δύο σενάρια για τον χρόνο του επόμενου ανασχηματισμού
Ειδικότερα σύμφωνα με την πρώτη άποψη, που έχει υποστηρικτές στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος, ο ανασχηματισμός πρέπει να γίνει μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2024 προκειμένου να υπάρξει αέρας ανανέωσης πριν τις ευρωεκλογές του Ιουνίου. Σύμφωνα με την δεύτερη άποψη, που επίσης έχει ένθερμους υποστηρικτές, ο ανασχηματισμός είναι καλύτερο να γίνει μετά τις ευρωεκλογές του Ιουνίου ώστε να έχει πρώτα μελετηθεί το αποτέλεσμα της κάλπης.
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται πως δεν βιάζεται να πάρει τις οριστικές αποφάσεις, καθώς σε αυτή την χρονική συγκυρία προέχει η ψήφιση μιας σειράς κρίσιμων νομοσχεδίων. Υπενθυμίζεται πως μέσα στον Ιανουάριο θα ψηφιστούν τα νομοσχέδια για τα μη κρατικά πανεπιστήμια αλλά και για την εφαρμογή της επιστολικής ψήφου στις ευρωεκλογές, με την κυβέρνηση να μιλά για μια ατζέντα μεταρρυθμίσεων που θα μπει μπροστά το επόμενο διάστημα.
«Χειρουργικές» οι όποιες αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα
Ανεξαρτήτως του χρόνου που γίνει ο επόμενος ανασχηματισμός οι όποιες αλλαγές αναμένεται να είναι περιορισμένης έκτασης. Ο πρωθυπουργός είναι γνωστό πως δεν προτιμά τις σαρωτικές αλλαγές στο υπουργικό συμβούλιο και πληροφορίες αναφέρουν πως τα «φώτα» είναι στραμμένο κυρίως σε τρία με τέσσερα υπουργεία.
Άλλωστε μετά την εκλογική νίκη του καλοκαιριού ο Κυριάκος Μητσοτάκης προχώρησε σε ένα rotation στο υπουργικό συμβούλιο και στόχος είναι να δοθεί χρόνος στο νέο σχήμα να περπατήσει. Υπενθυμίζεται εδώ πως πριν συμπληρωθούν οι πρώτες 100 ημέρες της νέας κυβέρνησης είχαν υπάρξει οι πρώτες αλλαγές (με την έξοδο του Ν. Μηταράκη και του Μ. Βαρβιτσιώτη) και είχαν φουντώσει τα σενάρια για έναν ανασχηματισμό «εξπρές». Ωστόσο, τελικά δεν έγιναν βιαστικές κινήσεις και παρά την σχετική φημολογία οι όποιες αποφάσεις πήραν μετάθεση για το 2024.
2.Κυριαρχία και αστάθεια
Στην προχθεσινή δημοσκόπηση της Metron Analysis υπάρχουν ορισμένα ευρήματα που είναι εντυπωσιακά και, το σημαντικότερο, αναδεικνύουν τον πυρήνα μιας αλήθειας που ίσως αποδειχθεί κρίσιμη σε επόμενη φάση: τα ποσοστά όσων πιστεύουν ότι η κυβέρνηση αποτυγχάνει στην αντιμετώπιση μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων, όπως η εγκληματικότητα, η διαφθορά, η ακρίβεια, οι φυσικές καταστροφές, η φορολογία, η δημόσια υγεία, η παιδεία, είναι μεγάλα. Ολα είναι πάνω από 60%, στις πρώτες τέσσερις θεματικές μάλιστα είναι τραγικά, κυμαίνονται περί το 70%.
Για να έχουμε ένα μέτρο: τέτοια αρνητικά ποσοστά –λένε οι ειδικοί– δεν εμφανίζονται διεθνώς παρά μόνο σε περιπτώσεις που μια κυβέρνηση είναι σε αποδρομή – και όχι, βέβαια, όταν έχει τέτοια κυριαρχία σαν αυτήν που απολαμβάνει η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Στα καθ' ημάς, ωστόσο, συμβαίνει το παράδοξο: από τη μια μεριά, μια κυβέρνηση που πριν από έξι μήνες υπερψηφίστηκε από το 41%. Από την άλλη, η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών αποδοκιμάζει το κυβερνητικό έργο σε ζωτικής σημασίας πεδία, ορισμένα εκ των οποίων δεν εξαρτώνται από τη χρηματοδότηση (όπως εξαρτάται η υγεία...), αλλά από τη βούληση μιας κυβέρνησης (παράδειγμα, η διαφθορά...).
Οπερ υποδηλώνει ότι η κυριαρχία της σημερινής κυβέρνησης είναι ανάπηρη. Δεν προκύπτει από μια θετική εκτίμηση των επιμέρους πολιτικών, δεν στηρίζεται σε μια κοινωνική πλειοψηφία που πιστεύει ότι αυτές οι πολιτικές είναι κατάλληλες, ότι λύνουν προβλήματα και αξιοποιούν δυνατότητες και ευκαιρίες για ένα πιο καλό αύριο. Στηρίζεται σε μια αντίληψη ότι δεν υπάρχει άλλος που να μπορεί σήμερα να κυβερνήσει, να μπορεί να προσδώσει στο πολιτικό σύστημα, σταθερότητα. Ο δικομματισμός αποσύρθηκε, όσοι εύχονταν να τελειώσει είδαν την ευχή τους να γίνεται πραγματικότητα (ας πρόσεχαν...) και στη θέση του ήρθε το «κυρίαρχο κόμμα». Κυριαρχεί επειδή οι άλλοι φοβίζουν.
Ο κίνδυνος ανάμεσα στην κυριαρχία της κυβέρνησης και τα δραματικά ποσοστά απόρριψης των πολιτικών της.
Και επειδή οι άλλοι είναι αδύναμοι, αυτό κυβερνά αλαζονικά. Που σημαίνει ότι αντί να σχεδιάζει και να οργανώνει μέτωπα για να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα του τόπου, συχνότερα επιλέγει να τα πλαγιοκοπεί και να απολαμβάνει την εξουσία διαχειριζόμενο την κοινή γνώμη –επιτυχώς, χάρη στις οξυδερκείς οδηγίες Γκρίνμπεργκ– στη συνεισφορά των μέσων προεπιλεγμένης ενημέρωσης και στη μέχρι πρότινος αφθονία επιδομάτων. Φρέσκο παράδειγμα: όταν η PISA δείχνει ότι πέρυσι, έπειτα από μία τριετία «μεταρρυθμίσεων», οι επιδόσεις των Ελληνόπουλων στην κατανόηση κειμένου στα μαθηματικά και στη φυσική είναι οι χειρότερες της 10ετίας και στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης, έρχεται εκτάκτως ρύθμιση για «ελεύθερα» ΑΕΙ.
Ποιο είναι το θέμα; Η πολιτική κυριαρχία μιας μεταρρυθμιστικής δύναμης που σχεδιάζει και διευθύνει την υλοποίηση διαρθρωτικών αλλαγών και τομών στα κακώς κείμενα, ενισχύει κι εμπεδώνει τη σταθερότητα του συστήματος και την κληροδοτεί στους επόμενους διαχειριστές του. Η πολιτική κυριαρχία ενός φορέα που το DNA του δεν αντέχει μεταρρυθμίσεις, όταν πάψει να υφίσταται, ενδέχεται να παρασύρει μαζί και τη σταθερότητα που υπήρχε. Είναι ένας κίνδυνος που κρύβεται ανάμεσα στην κυριαρχία της κυβέρνησης και τα τεράστια ποσοστά απόρριψης των πολιτικών της.