Παράλληλα ο υπουργός Υγείας τοποθετεί ως πρώτη τη στοχοποίηση της Κυβέρνησης στο θέμα αυτό από «οικονομικά συμφέροντα»(που δεν κατονομάζει ως εφοπλιστικά, πολυεθνικά, εκδοτικά κ.α.), τα οποία ο κ.Μαρινάκης θεώρησε ως δεύτερου και τρίτου ρόλου, μετά τα κόμματα της Αντιπολίτευσης.
Ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης, κατά το συνήθειο του παρεμβατικός-υπερασπιστικός επί του παντός τοποθετήθηκε μέσα από μια ανάρτησή του στο Facebook για την πρόταση μομφής σε βάρος της κυβέρνησης με αφορμή την υπόθεση των Τεμπών. Με το γνωστό του φανατικό κυβερνητισμό (και όχι πλέον με την παλαιά του «δεξιά κομματικότητα», που έχει ξεφτίσει αρκετά) με ισχυρά συναφή επιχειρήματα αλλά και με κάποιες αναγκαίες παραδοχές για αδυναμίες και αποτυχίες, επικοινωνιακές και παραγωγικής έργου , τομέων της Κυβέρνησης,
Όπως σημειώνει ο υπουργός Υγείας, πρόκειται για μια «χυδαία πολιτική εκμετάλλευση και εργαλειοποίηση της τραγωδίας των Τεμπών».
Επίσης, τονίζει πως «πλέον είναι προφανές ότι ισχυρά Οικονομικά Συμφέροντα δεν επιθυμούν ο Κυριάκος Μητσοτάκης να έχει την Πολιτική ισχύ που του έδωσε ο Λαός στις πρόσφατες Εθνικές Εκλογές. «Γύρω από αυτά τα Συμφέροντα συνασπίστηκε η Αντιπολίτευση και όλοι μαζί αντί για πολιτικά επιχειρήματα προβάλουν τους συγγενείς τον νεκρών, ενώπιον των οποίων όλοι μας υποχωρούμε διότι έτσι πρέπει να κάνουμε», γράφει.
Όπως, παράλληλα, σημειώνει, «ως αποτέλεσμα αυτού ο Ελληνικός Λαός έχει πιστέψει στην συντριπτική του Πλειοψηφία στο «Έγκλημα των Τεμπών» και στην «συγκάλυψη του εγκλήματος». Ούτε Έγκλημα υπάρχει στα Τέμπη ούτε Συγκάλυψη. Ένα τραγικό δυστύχημα ήταν οφειλόμενο σε διαδοχικά ανθρώπινα λάθη. Μας πονάει; Ναι! Μας Εξοργίζει; Ναι! Αλλά δεν πρέπει να καταστρέψουμε την Χώρα και την Δημοκρατία μας επιτρέποντας σε όσους εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο για ίδιους πολιτικούς σκοπούς!».
Στη συνέχεια παραθέτει το παράδειγμα της Δίκης των Αργινουσσών από την Αρχαία Ελλάδα όταν οι Δημαγωγοί εκμεταλλευθήκαν το πένθος και τον πόνο των νεκρών μιας Ναυμαχίας και κυρίως τις συνέπειες που τελικώς είχε αυτό για την Αθήνα τότε.
Ολόκληρη η ανάρτησή του
«Όλβιος όστις ιστορίας έσχε μάθησιν» η συμβουλή του Ευριπίδου και η Πολιτική Εκμετάλλευση της τραγωδίας των Τεμπών....
Ανήμερα της Εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου σκέφθηκα να γράψω ένα άρθρο δανεισμένο από την ιστορία μας και την γνώση που η Ιστορία μας προσφέρει.
Όταν ο Ευριπίδης έγραφε αυτή του την διάσημη φράση, για το ότι δηλ είναι «Ευτυχής όποιος γνωρίζει την Ιστορία», εννοούσε ότι η Ιστορική Γνώση σε προστατεύει από το να επαναλαμβάνεις σφάλματα που έπραξαν κάποιοι άλλοι στο παρελθόν και άρα να αποφεύγεις και τις δραματικές τους συνέπειες.
Βλέποντας λοιπόν την χυδαία πολιτική εκμετάλλευση και εργαλειοποίηση της τραγωδίας των Τεμπών, σκέφθηκα ότι θα έπρεπε να βρω το ιστορικό ανάλογο ώστε να κάνουμε τις συγκρίσεις.
Νομίζω η Δίκη που ακολούθησε στην Αρχαία Αθήνα τον θρίαμβο των Αθηναίων στη ναυμαχία των Αργινουσσών και ειδικά η χυδαία πολιτική εκμετάλλευση του πένθους των συγγενών των ναυαγών για πολιτικούς λόγους μας δίνει τις κατάλληλες ιστορικές αναλογίες.
Συγκεκριμένα όσοι ήθελαν τότε να ανατρέψουν την Κυβέρνηση των Αθηνών έδωσαν δημόσιο βήμα στους συγγενείς των νεκρών, αυτοί λογικά κλαίγοντας κατηγορούσαν τους αρχηγούς του Κράτους (τους Στρατηγούς δηλ) διότι οι συγγενείς λογικό είναι να κάνουν, σε όλους τους αιώνες και τις εποχές ο ανθρώπινος πόνος είναι ο ίδιος. Η δημόσια όμως προβολή του πόνου των συγγενών των ναυαγών επηρέασε την συντριπτική πλειοψηφία του Αθηναϊκού Λαού, ο οποίος αποφάσισε, υπό το βάρος αυτού του Πένθους, να ανατρέψει και να καταδικάσει την Κυβέρνηση του για το «Έγκλημα των Αργινουσών»....ήρθαν τελικά στην εξουσία οι Δημαγωγοί και 2 χρόνια μετά η Αθήνα είχε καταστραφεί...
Ο Αθηναϊκός Λαός το μετάνιωσε βέβαια μετά και καταδίκασε τους Δημαγωγούς που τον είχαν παρασύρει, αλλά ήταν πλέον πολύ αργά και για την Αθήνα και για τον ίδιο...
Σήμερα πλέον είναι προφανές ότι ισχυρά Οικονομικά Συμφέροντα δεν επιθυμούν ο Kyriakos Mitsotakis να έχει την Πολιτική ισχύ που του έδωσε ο Λαός στις πρόσφατες Εθνικές Εκλογές. Γύρω από αυτά τα Συμφέροντα συνασπίστηκε η Αντιπολίτευση και όλοι μαζί αντί για πολιτικά επιχειρήματα προβάλουν τους συγγενείς τον νεκρών, ενώπιον των οποίων όλοι μας υποχωρούμε διότι έτσι πρέπει να κάνουμε. Ως αποτέλεσμα αυτού ο Ελληνικός Λαός έχει πιστέψει στην συντριπτική του Πλειοψηφία στο «Έγκλημα των Τεμπών» και στην «συγκάλυψη του εγκλήματος»....
Ούτε Έγκλημα υπάρχει στα Τέμπη ούτε Συγκάλυψη. Ένα τραγικό δυστύχημα ήταν οφειλόμενο σε διαδοχικά ανθρώπινα λάθη. Μας πονάει; Ναι! Μας Εξοργίζει; Ναι! Αλλά δεν πρέπει να καταστρέψουμε την Χώρα και την Δημοκρατία μας επιτρέποντας σε όσους εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο για ίδιους πολιτικούς σκοπούς!
Παρακάτω παραθέτω μία σύνοψη του γεγονότος στο οποίο αναφέρομαι, δηλ στην Δίκη των Στρατηγών των Αργινουσσών. Πώς έγινε. Ποιοι το διοργάνωσαν. Πώς εκμεταλλευθήκαν το πένθος και τον πόνο των νεκρών και κυρίως τις συνέπειες που τελικώς είχε όλα αυτό για την Αθήνα τότε και ελπίζω όχι και για την Ελλάδα τώρα....
Η Δίκη των Αργινουσσών
Μετά τη νίκη στις Αργινούσες οι στρατηγοί έπρεπε να υποβάλουν στον Δήμο έκθεση των γεγονότων. Φυσικά η νίκη των Αθηναίων, οι απώλειες των Σπαρτιατών και η απαλλαγή του Κόνωνα από την πολιορκία ήταν πολύ σημαντικά ,όμως ένας από τους στρατηγούς ο Διομέδων υποστήριξε ότι όλος ο στόλος έπρεπε να ασχοληθεί με την περισυλλογή των ναυαγών και των νεκρών.
Τελικά στην έκθεση, μετά από επιμονή του Διομέδοντα και του Περικλή, οι στρατηγοί έγραψαν ότι η κακοκαιρία μετά τη ναυμαχία δεν επέτρεψε να γίνει περισυλλογή όλων των νεκρών και των ναυαγών. Αρχικά στην Αθήνα επικράτησε πανηγυρικό κλίμα. Όμως η ολιγαρχική φατρία και οι δημαγωγοί που κυριαρχούσαν στην πόλη φρόντισαν να εκμεταλλευθούν πολιτικά το γεγονός αυτό. Οι στρατηγοί αναγκάστηκαν να στείλουν νέα έκθεση στην οποία χωρίς να αναιρούν την προηγούμενη, τόνιζαν ότι αν υπήρξε ευθύνη για τα γεγονότα, αυτή βάρυνε τον Θηραμένη και τον Θρασύβουλο. Οι κατήγοροι των στρατηγών άδραξαν την ευκαιρία και επηρέασαν τον Δήμο ο οποίος αποφάσισε την καθαίρεση όλων των στρατηγών εκτός από τον Κόνωνα στον οποίο έστειλαν νέους στρατηγούς τον Αδείμαντο και τον Φιλοκλή.
Οι οκτώ στρατηγοί μόλις έμαθαν την απόφαση του Δήμου ετοιμάστηκαν να επιστρέψουν στην Αθήνα. Δύο όμως από αυτούς, ο Πρωτόμαχος και ο Αριστογένης επειδή φοβήθηκαν τη δύναμη των συκοφαντιών, προτίμησαν να αυτοεξοριστούν. Οι υπόλοιποι έξι επειδή ήταν βέβαιοι για την αθωότητά τους ή επειδή δεν ήθελαν να αφήσουν τους εαυτούς τους ανυπεράσπιστους επέστρεψαν στην Αθήνα. Με την άφιξή τους άρχισε η δίκη τους που εξελίχθηκε σε πολιτικό δράμα.
Πρώτο θύμα αυτής της σκευωρίας. ήταν ο Ερασινίδης που κατηγορήθηκε από τον δημαγωγό Αρχίδημο για παράλειψη ταφής των νεκρών και κατάχρηση δημοσίου χρήματος και φυλακίστηκε. Ένας άλλος δημαγωγός, ο Τιμοκράτης πέτυχε τη σύλληψη και των άλλων πέντε στρατηγών. Πρωτεργάτης της δίωξης των στρατηγών ήταν ο Θηραμένης που είχε συντελέσει στην κατάλυση των τετρακοσίων αλλά μάλλον είχε πέσει στην αφάνεια, γι' αυτό στις Αργινούσες ήταν απλός τριήραχος. Στην απολογία τους οι στρατηγοί τόνισαν ότι άφησαν την περισυλλογή νεκρών και ναυαγών σε ικανούς άντρες.
Αν κάποιοι έπρεπε να τιμωρηθούν, είπαν, αυτοί ήταν οι τριήραρχοι. Πρόσθεσαν όμως πως ούτε αυτοί ευθύνονται καθώς λόγω της σφοδρής τρικυμίας ήταν αδύνατο να κάνουν κάτι. Ο Δήμος φαίνεται ότι πείστηκε για την αθωότητα των στρατηγών, όμως ο Θηραμένης και οι συνεργάτες του βλέποντας την άσχημη γι' αυτούς εξέλιξη ζήτησαν και πέτυχαν να αναβληθεί η ψηφοφορία που γινόταν με ανάταση των χεριών καθώς είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και όπως είπαν δεν θα ήταν ευδιάκριτο τι ψηφίζει ο καθένας.
Στην ευόδωση των σχεδίων των κατηγόρων των στρατηγών όμως, έπαιξε σημαντικό ρόλο ο εορτασμός των Απατουρίων εκείνη την περίοδο. Ο Θηραμένης φρόντισε μερικοί άνθρωποι να εμφανιστούν στα Απατούρια μαυροντυμένοι και με ξυρισμένα τα κεφάλια τους, ως δήθεν συγγενείς των ναυαγών. Το θέαμα αυτό συγκίνησε τους Αθηναίους. Ο δημαγωγός Καλλίξεινος επωφελήθηκε και ζήτησε την παραπομπή όλων των στρατηγών στην ίδια δίκη, κάτι που ήταν παράνομο. Ξαφνικά εμφανίστηκε κάποιος που είπε ότι ήταν ναυαγός της ναυμαχίας των Αργινουσών και σώθηκε καθώς πιάστηκε από ένα κάδο!
Ισχυρίστηκε ότι οι άλλοι ναυαγοί του ζήτησαν, αν σωθεί, να καταγγείλει τους στρατηγούς γιατί δεν φρόντισαν να σώσουν εκείνους που αναδείχθηκαν ανδρειότατοι για την πατρίδα. Η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει προς την καταδίκη των στρατηγών. Όμως οι πρυτάνεις που διηύθυναν τις εργασίες της Εκκλησίας του Δήμου θεώρησαν τη διαδικασία παράνομη, αναγκάστηκαν όμως να υποχωρήσουν κάτω από πιέσεις που δέχθηκαν. Ο μόνος που αντέδρασε ήταν ο μεγάλος φιλόσοφος Σωκράτης που είπε ότι δεν πρόκειται να παραβεί σε καμία περίπτωση τον νόμο. Τους στρατηγούς υποστήριξε με θέρμη και ο Ευρυπτόλεμος, γιος του Πεισιάνακτα, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο Ευρυπτόλεμος τόνιζε ότι κατηγορούμενος θα έπρεπε να είναι ο Θηραμένης.
Τελικά μετά από ψηφοφορία δι' ανατάσεως των χειρών οι έξι στρατηγοί (Αριστοκράτης, Διομέδων, Ερασινίδης, Λυσίας, Θράσυλλος και Περικλής) καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν διότι «ουκ ανείλοντο τους ναυαγούς».
Τι έγινε μετά την εκτέλεση των έξι στρατηγών;
Η καταδίκη σε θάνατο των έξι Αθηναίων στρατηγών έδειξε πόσο εύκολο ήταν να επηρεαστεί ο αθηναϊκός Δήμος από ρήτορες και δημαγωγούς. Είχε μεν την εξουσία, αλλά δεν μπορούσε πάντα να διακρίνει ποιο ήταν το σωστό και ποιο το λάθος. Οι Αθηναίοι όπως και σε ανάλογες περιπτώσεις, μετάνιωσαν για την απόφασή τους και στράφηκαν εναντίον αυτών που τους εξαπάτησαν. Υπεύθυνο για την απάτη θεώρησαν τον δημαγωγό Καλλίξεινο και τέσσερις συνεργάτες του και τους φυλάκισαν. Αυτοί όμως κατόρθωσαν να δραπετεύσουν. Όταν δόθηκε αμνηστία ο Καλλίξεινος επέστρεψε στην Αθήνα (403 π.Χ.). Όμως οι Αθηναίοι που έτρεφαν μεγάλο μίσος γι' αυτόν τον τιμώρησαν με πολύ σκληρό τρόπο αφήνοντάς τον να πεθάνει. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ο Καλλίξεινος αυτοκτόνησε. Ο οργανωτής της σκευωρίας όμως, ο Θηραμένης δεν τιμωρήθηκε καθώς δρούσε παρασκηνιακά και δεν υπήρχαν αποδεικτικά στοιχεία εναντίον του.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι Αθηναίοι αναλωνόμενοι σε διαμάχες μεταξύ τους και οδηγώντας στον θάνατο έξι σπουδαίους στρατηγούς, δεν εκμεταλλεύθηκαν τη νίκη τους στις Αργινούσες. Οι Σπαρτιάτες αναδιοργανώθηκαν με επικεφαλής τον Λύσανδρο και με τη βοήθεια του Πέρση Κύρου θριάμβευσαν στους Αιγός Ποταμούς το 405 π.Χ. Τον επόμενο χρόνο ο Θηραμένης (τραγική ειρωνεία) υπόγραψε μια ταπεινωτική Συνθήκη Ειρήνης για την Αθήνα με την οποία τερματίστηκε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος (431-404 π.Χ.) που έβλαψε πάνω απ' όλα την Ελλάδα γιατί έφθειρε τις ζωτικές δυνάμεις και αξίες του Ελληνισμού...
Ζήτω το Ελληνικό Έθνος! Ζήτω η 25η Μαρτίου!».