Τα άδεια κυβερνητικά έδρανα στη συζήτηση που σήμανε το τέλος της Εξεταστικής Επιτροπής για τα Τέμπη ήταν μονάχα η εικονογράφηση του κυνισμού που πλήττει την κυβερνητική παντοδυναμία. Κι όχι επειδή ο μέσος πολίτης έχει καταγράψει κάθε τεχνική λεπτομέρεια της υπόθεσης. Ούτε γιατί είναι έτοιμος να επιχειρηματολογήσει απέναντι στο δικανικό λανγκάζ του Μάκη Βορίδη περί της αιτιώδους συνάφειας μεταξύ του δυστυχήματος και της απουσίας τηλεδιοίκησης (παρότι, ας μη γελιούνται, η συντριπτική πλειοψηφία κατανοεί πολύ καλά την ύπαρξή της). Το πρόβλημα για την κυβέρνηση δεν είναι καν τα επιχειρήματα της αντιπολίτευσης, αλλά αυτό που αισθάνεται η συντριπτική πλειοψηφία ακόμη και του δικού της εκλογικού κοινού (η χθεσινή δημοσκόπηση της Metron Analysis είναι ενδεικτική). Αυτό που αισθάνεται – υπογραμμίστε, παρακαλώ, το ρήμα – ο μέσος πολίτης. Οτι η κυβέρνηση απαξιοί.
Το πόσο βαθιά δε απαξιοί είναι εμφανές σε όποιον είδε έστω και σκηνές από την Εξεταστική Επιτροπή, σε όποιον παρατήρησε πόσο γρήγορα το «Μένουμε Ευρώπη» έγινε «Καταγγέλλουμε Ευρώπη», σε όποιον έχει νιώσει την αλαζονεία με την οποία τοποθετούνται εναντίον όλων στις συζητήσεις. Κι αυτή η υποτίμηση της πολιτικής λειτουργίας (με όλα της τα συμπαρομαρτούντα) έρχεται απλώς να επιβεβαιώσει τη λαϊκή υποψία ότι η θεσμική λειτουργία της χώρας δεν έχει πια και πολύ μεγάλη σημασία διότι δεν εγγυάται τίποτα. Ούτε καν τη δικαιοσύνη για 57 πτώματα και τους αδελφούς, πατεράδες και μανάδες που έψαχναν κομμάτια για να θάψουν. Και ούτε το πένθος που αντιμετωπίζεται με νουθεσίες περί «βουβού πόνου», συγκαταβατικές ανοησίες περί «κατανόησης» ή και ευθεία αμφισβήτησή του, με φημολογίες που όλοι καταλαβαίνουν ή μάλλον αισθάνονται από πού εκπορεύονται.
Κοιτάξτε, όλα αυτά, αν τα δούμε ψύχραιμα, δεν είναι πρωτοφανή. Δεν ζούμε πρώτη φορά τον βοναπαρτισμό. Εχουμε ξαναδεί ηγέτες που διεκδικούν να παρουσιάζονται οι ίδιοι προσωπικά ως εξασφάλιση της χώρας και διαιτητές όλων των τάξεων και συμφερόντων της. Εχουμε ξαναδεί πώς αυξάνεται αργά αλλά σταθερά η αλαζονεία τους με επιχείρημα, πάντα, το ποσοστό της λαϊκής εκλογής τους. Εχουμε δει πώς αγνοούν ό,τι προκαλεί την ηθική μας, φερόμενοι λες και οι πολίτες είμαστε ένας ενοχλητικός όχλος που μπορείς να τον διώξεις σαν μύγα με μια κίνηση του χεριού. Κι έχουμε δει και πώς χάνουν. Και το πολιτικό τέλος τους, το ξέρουμε, δεν είναι καλό.