Έπρεπε να γίνουν υπερήλικες και ο ένας να έχει πεθάνει.Σε ειδική τελετή που πραγματοποιήθηκε χθες, Παρασκευή, το πρωί στο Προεδρικό Μέγαρο, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, απένειμε το παράσημο του Ανώτερου Ταξιάρχη του Τάγματος της Τιμής στον Γιάννη Μαρκόπουλο (μετά θάνατον), τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και τον Μίμη Πλέσσα για την πολυσχιδή προσφορά τους στην ελληνική μουσική.
Κατά την προσφώνησή της, η κ. Σακελλαροπούλου εξέφρασε τη χαρά της που παρασημοφορεί σήμερα έναν στιχουργό και δύο συνθέτες που σφράγισαν την ελληνική μουσική, όχι μόνο με τα τραγούδια τους, αλλά και με το έργο τους στον χώρο της συμφωνικής, της τζαζ, της μουσικής για το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Αναφερόμενη στη μεγάλη προσφορά του Γιάννη Μαρκόπουλου, που δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας, τόνισε ότι «αναζήτησε την έμπνευση στον πλούτο της μουσικής μας παράδοσης και μετουσίωσε το ήθος της σε ένα σύγχρονο, πολυδιάστατο, εντελώς προσωπικό ιδίωμα. Πρότεινε την "επιστροφή στις ρίζες" όχι ως στείρα αντιγραφή ρυθμών, μοτίβων και ηχοχρωμάτων, αλλά ως ζωντανό και γόνιμο διάλογο με το παρελθόν. Ενέταξε ελληνικά παραδοσιακά όργανα, όπως τη λύρα και το σαντούρι, στη συμφωνική ορχήστρα, αξιοποίησε την ερμηνευτική λιτότητα και καθαρότητα σπουδαίων ερμηνευτών του παραδοσιακού μας τραγουδιού.
Οι συγκλονιστικοί κύκλοι των τραγουδιών του το "Χρονικό", η "Ιθαγένεια", η "Θητεία", που γράφτηκαν στη διάρκεια της δικτατορίας, συνήγειραν το δημοκρατικό αίσθημα του λαού μας και ενέπνευσαν το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα. Αρκεί να θυμηθούμε ότι η πρώτη μεγάλη διαδήλωση κατά της χούντας, τον Μάιο του 1972, ξεκίνησε από τη συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου στο γήπεδο του Σπόρτιγκ. Παρακάμπτοντας με τεχνάσματα τη λογοκρισία, ξεπερνώντας τα εμπόδια και τις επεμβάσεις της στρατιωτικής εξουσίας, ο Γιάννης Μαρκόπουλος εξέφρασε με τα τραγούδια του ένα ηχηρό αίτημα ελευθερίας, μετατρέποντάς τα σε όχημα εναντίωσης στην τυραννία και συμβάλλοντας στον αγώνα για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Τον τιμάμε, έστω μετά θάνατον, για το ήθος, την ακατάβλητη αγωνιστικότητά του και την πολυσχιδή προσφορά του στην ελληνική μουσική, την οποία υπηρέτησε με ανεξάντλητη ζωτικότητα».
Απευθυνόμενη στον Μιμή Πλέσσα έκανε λόγο για έναν «συνθέτη, διευθυντή ορχήστρας και πιανίστα, με διεθνείς διακρίσεις, πρωτοπόρο της τζαζ μουσικής έκφρασης στην Ελλάδα, σε μία εποχή που το είδος αντιμετωπιζόταν με επιφύλαξη στη χώρα μας, έχει διανύσει μια λαμπρή πορεία στο τραγούδι, μεταγγίζοντας το ρηξικέλευθο, τολμηρό πνεύμα του σε εξαιρετικές επιτυχίες που έγιναν κλασικές. Πολυγραφότατος συνθέτης για το θέατρο και τον κινηματογράφο, ιδρυτής της ορχήστρας του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας το 1957, βραβευμένος σε πολυάριθμα ελληνικά και ξένα φεστιβάλ, πειραματίστηκε με όλα τα μουσικά είδη, διέπρεψε σε διεθνείς διοργανώσεις, τιμήθηκε επανειλημμένα από την πολιτεία και παραμένει ένας ακάματος δημιουργός, πάντοτε στις επάλξεις. Με το παράσημο αυτό, τιμάμε μια προσωπικότητα της ελληνικής μουσικής, που αναγνωρίστηκε και αγαπήθηκε όσο λίγες».
Μιλώντας για τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, στιχουργό και ποιητή, συγγραφέα και δημοσιογράφο, η κ. Σακελλαροπούλου επισήμανε ότι σε εκείνον οφείλουμε τα λόγια σε πολλά από τα ωραιότερα τραγούδια του καιρού μας. Οπως είπε, «μπόλιασε το σύγχρονο τραγούδι με γνήσια λαϊκότητα, ακαλλώπιστη ποιητικότητα, αμεσότητα και ζεστασιά που αγγίζει τις ψυχές όλων μας. Λυρικός, λιτός, και κυρίως απλός, τίμησε μια ολόκληρη γενιά που έζησε στη στέρηση, αλλά δεν έπαψε να ονειρεύεται, ανέδειξε την ομορφιά των μικρών πραγμάτων, ύμνησε τον έρωτα και τη φιλία με σπάνια αυθεντικότητα. Συνεργάστηκε με τους κορυφαίους συνθέτες μας και σημάδεψε με την προσωπικότητά του μισόν αιώνα δημιουργίας. Στο παράσημο που του απονέμεται αντανακλάται η συγκίνηση που χάρισε με τους στίχους του στον λαό μας».
Το παράσημο του Γιάννη Μαρκόπουλου παρέλαβε η κόρη του, Λένα Μαρκοπούλου, ( περίφημη Λέγκω) ευχαριστώντας την κ. Σακελλαροπούλου για αυτήν τη μεγάλη τιμή.
Η τελετή στην Προεδρία της Δημοκρατίας ολοκληρώθηκε με μουσικό πρόγραμμα από την μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού με έργα των βραβευθέντων.