Ο πρωθυπουργός μίλησε για τις επικείμενες ευρωεκλογές, για την πόλωση και την τοξικότητα στην πολιτική για πώς μπορεί ένας πολιτικός να διατηρήσει σε καλή κατάσταση την ψυχική του υγεία για τα βιβλία που διαβάζει αυτήν την περίοδο.
Επιπλέον ο Πρωθυπουργός αποκάλυψε, ότι έχει κάνει ψυχοθεραπεία «και θεωρώ ότι όποιος έχει αντιμετωπίσει δυσκολίες δεν θα πρέπει να ντρέπεται να αναζητήσει τη βοήθεια ειδικού. Χαίρομαι που τα παιδιά μπορούν να αντιμετωπίσουν ακομπλεξάριστα την προσφυγή σε έναν ειδικό».
Ερωτηθείς, για τα βιβλία που διαβάζει απάντησε ότι «αυτή τη στιγμή τελειώνω το βιβλίο του Ορχάν Παμούκ «Το Μουσείο της αθωότητας» ενώ έχω ξεκινήσει το «Παράδοξη χώρα», την ιστορία της Ευρώπης από ένα Έλληνα πολιτικό επιστήμονα που συγκρίνει Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία μετά την κρίση και είναι χρήσιμο για μένα».
Το μουσείο είναι εμπνευσμένο από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Ορχάν Παμούκ. Η ιστορία έχει ως εξής: Μεταφερόμαστε στην Κωνσταντινούπολη της δεκαετίας του '70. Πρωταγωνιστές είναι ο Κεµάλ και η Σιµπέλ, παιδιά δύο γνωστών οικογενειών της πόλης, οι οποίοι ετοιμάζονται να αρραβωνιαστούν. Όταν όμως ο Κεµάλ συναντά τη Φισούν, µακρινή του ξαδέλφη και πωλήτρια σε µπουτίκ, μαγεύεται. Έκτοτε, φαντάζεται διαρκώς το κοινό του μέλλον µε τη Φισούν – και η ζωή του αλλάζει. Ο παθιασμένος έρωτάς του δημιουργεί ένα αγεφύρωτο ρήγμα που τον χωρίζει από την αστική τάξη της Κωνσταντινούπολης.
Παρατηρώ κάποια ζευγάρια που κυκλοφορούν αγκαλιασμένα και θυμάμαι αυτό που έχει πει ο ίδιος ο Παμούκ, ότι το Μουσείο της Αθωότητας αποτελεί το μέρος όπου νέοι αναζητούν λίγη απομόνωση για να εκδηλώσουν την αγάπη τους αλλά και ένα μέρος το οποίο είναι «πάντα ανοιχτό στους εραστές που δεν θα βρίσκουν στην Κωνσταντινούπολη άλλο μέρος για να φιληθούν».
Για πολλά χρόνια ο Κεµάλ συλλέγει µε µανία όλα τα πράγματα που έχει αγγίξει η αγαπημένη του ώστε, κοιτάζοντάς τα, να τη νιώθει πάντα κοντά του. Όταν η Φισούν πεθαίνει, μετά από χρόνια, ο Κεµάλ αγοράζει το σπίτι της για να το μετατρέψει σε μουσείο, φόρο τιμής σε εκείνη αλλά και στη ζωή που ο ίδιος δεν έζησε. Ένα μουσείο που θα είναι ταυτόχρονα ο χάρτης μιας κοινωνίας και της καρδιάς του. Το βιβλίο έγινε παγκόσμιο best-seller και εξακολουθεί ακόμη να διαβάζεται από χιλιάδες αναγνώστες. Ο διεθνής Τύπος το έχει χαρακτηρίσει ατμοσφαιρικό, νοσταλγικό, πικρό και σκληρό, συγκινητικό και βαθύτατα ανθρώπινο.
Παρουσίαση
Ιστανμπούλ, άνοιξη 1975. Ο Κεμάλ και η Σιμπέλ, παιδιά δυο γνωστών οικογενειών της πόλης, ετοιμάζονται να αρραβωνιαστούν. Όταν όμως ο Κεμάλ συναντά τη Φισούν, μακρινή του ξαδέλφη και πωλήτρια σε μπουτίκ, μαγεύεται. Έκτοτε, φαντάζεται διαρκώς το κοινό του μέλλον με τη Φισούν - και η ζωή του αλλάζει. Ο παθιασμένος έρωτάς του δημιουργεί ένα αγεφύρωτο ρήγμα που τον χωρίζει από την αστική τάξη της Ιστανμπούλ. Για πολλά χρόνια ο Κεμάλ συλλέγει με μανία όλα τα πράγματα που έχει αγγίξει η αγαπημένη του, ώστε, κοιτάζοντάς τα, να τη νιώθει πάντα κοντά του.
Όταν η Φισούν πεθαίνει, μετά από χρόνια, ο Κεμάλ αγοράζει το σπίτι της για να το μετατρέψει σε μουσείο, φόρο τιμής προς εκείνη αλλά και προς τη ζωή που ο ίδιος δεν έζησε. Ένα μουσείο, που θα είναι ταυτόχρονα ο χάρτης μιας κοινωνίας και της καρδιάς του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Ένα βιβλίο για τον ανεκπλήρωτο έρωτα, άξιο να σταθεί πλάι στη Λολίτα, στη Μαντάμ Μποβαρύ, και στην Άννα Καρένινα... Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση του Κεμάλ διατρέχει τις δεκαετίες, παρουσιάζοντας ένα γοητευτικό παλίμψηστο από συγγενείς και φίλους, τη ζωή και τα ήθη της μπουρζουαζίας στην Ιστανμπούλ». (Financial Times)
«Το Μουσείο της αθωότητας μας αρπάζει και μας καθηλώνει, εσκεμμένα, ηθελημένα, σκόπιμα... Ίσως η μυστική του καρδιά χτυπά στην ιστορία της Φισούν: στο ήρεμο κατηγορώ προς έναν πολιτισμό εγκλωβισμένο σε αρχαία ήθη που πνίγουν τις γυναίκες μέχρι θανάτου». (San Francisco Chronicle)
«Το σημαντικότερο μυθιστόρημα του 21ου αιώνα... Ανακαλεί τα μεγάλα μυθιστορήματα για την ερωτική εμμονή του Μπαλζάκ, του Σταντάλ, του Φλομπέρ, του Ντοστογέφσκι, του Τολστόι και του Τόμας Μαν». (The New Leader)
«Το πιο προσιτό μυθιστόρημα του Παμούκ και το πιο βαθύ...» (The Economist)
Παρουσίαση
Το 1974, τρεις οικογένειες με εισόδημα ίσο με τον εθνικό μέσο όρο των χωρών τους -μία στην Αθήνα, η δεύτερη στο Δουβλίνο και η τρίτη στη Λισαβόνα- απέκτησαν από ένα παιδί. Τα τρία παιδιά μεγάλωσαν, σπούδασαν, μπήκαν στην αγορά και έκαναν τις δικές τους οικογένειες. Σήμερα είναι μεσήλικες και καλά στην υγεία τους, ζουν πάντα στις πόλεις όπου γεννήθηκαν, με εισόδημα που συμπορεύεται με τον εθνικό μέσο όρο των χωρών τους. Ωστόσο, αν και οι τρεις απολαμβάνουν υψηλότερο βιοτικό επίπεδο από εκείνο των γονιών τους, τα μεταξύ τους επίπεδα ζωής διαφέρουν σημαντικά. Ο Ιρλανδός ζει 3, 4 φορές καλύτερα από τους γονείς του το '74 και ο Πορτογάλος ζει 2, 3 φορές καλύτερα από τους δικούς του γονείς. Το βιοτικό επίπεδο του Έλληνα, όμως, είναι μόλις 1, 2 φορές υψηλότερο από εκείνο των γονιών του πριν από μισό αιώνα.
-Πού οφείλεται η μακροχρόνια υστέρηση της Ελλάδας σε σχέση με την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, επίσης χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας;
-Τι έκαναν εκείνες καλύτερα από εμάς;
-Και ποια χρήσιμα μαθήματα αντλούμε από την εμπειρία τους;
Σε αυτά τα τρία ερωτήματα, το παρόν βιβλίο -που αποτελεί και την πρώτη συγκριτική μελέτη της Ελλάδας με άλλες χώρες στον μακρύ χρόνο της Μεταπολίτευσης- δίνει απαντήσεις. (Από τον εκδότη)
"Μπορεί η Ελλάδα να καλύψει το χαμένο έδαφος, πλησιάζοντας, επιτέλους, την Ευρώπη; Αυτό το βιβλίο απαντά στη δύσκολη ερώτηση με μία συγκρατημένα αισιόδοξη κατάφαση. Γι' αυτό και αξίζει να διαβαστεί, να εμπνεύσει όσους ήδη δίνουμε αυτό τον αγώνα και να κινητοποιήσει όσους δυσπιστούν". (Κυριάκος Μητσοτάκης, Πρωθυπουργός)