Την Παρασκευή και το Σάββατο, οι θεατές κατέκλεισαν την Επίδαυρο. 18.400 χειροκρότησαν τον σκηνοθέτη Άρη Μπινιάρη, τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, τον Γιώργο Χρυσοστόμου και τους υπόλοιπους ηθοποιούς που πρωταγωνίστησαν στους "Ορνιθες" του Αριστοφάνη. Μια παράσταση καλοδουλέμενη, ποιοτική και μαζί ανανεωτική, με χιούμορ, αισιόδοξο τέλος στην ουτοπία του και στοχαστικές αρκετές πινελιές. με πλήθος επιθέτων και ρυθμών κεφιού,
Με εναλλαγές διαθέσεων από πλήθος ταλαντούχων ηθοποιών και ένα δεμένο σύνολο , τον χορό, τη σημαντική δουλειά πολλών άλλων συνεργατών από τη διασκευή-επικαιροποίηση-«εκσυχρονισμό» καταστάσεων και λαϊκών τύπων κάθε εποχής έως τα σκηνικά και τα κουστούμια, την ενδιαφέρουσα μουσική παραδοσιακά μουσικά στοιχεία, την σκηνοθεσία. Γενικά με σεβασμό στον Αριστοφάνη χωρίς εύκολους λαϊκισμούς και καταφυγή σε χυδαιότητες, ως συνήθως στο παρελθόν.
Με καλλιτεχνικούς του συνοδοιπόρους τους Έλενα Τριανταφυλλοπούλου (δραματουργική επεξεργασία-διασκευή), Πάρι Μέξη (σκηνικά-κοστούμια), Αλέξανδρο Δράκο Κτιστάκη (μουσική σύνθεση), Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου (κινησιολογία), Βαγγέλη Μούντριχα (σχεδιασμό φωτισμών) κ.ά., ο Άρης Μπινιάρης παρέδωσε μια σύγχρονη διασκευή της διαχρονικής αριστοφανικής κωμωδίας τοποθετώντας στο επίκεντρο την ανθρώπινη κατάσταση, τη μεταμόρφωση και την αποκατάσταση μιας κοσμικής δικαιοσύνης.
Αψηφώντας τη ζέστη και τα χιλιόμετρα, 18.400 θεατές επιβράβευσαν με το χειροκρότημα τους, όλους τους συντελεστές: τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο (Πισθέταιρος) και τον Γιώργο Χρυσοστόμου (Ευελπίδης), που ενσάρκωσαν το πρωταγωνιστικό δίδυμο τους Κώστα Κορωναίο (Έποπα), Στέλιο Ιακωβίδη (Χρησμολόγο-Προμηθέα), Κωνσταντίνα Τάκαλου ( Ποιήτρια-Ίρις), Ερρίκο Μηλιάρη (Μέτων-Ηρακλής), Μάριο Παναγιώτου (Επίτροπος-Ποσειδώνας), Θανάση Ισιδώρου (Συκοφάντης) και τον δεκαμελή χορό (Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Θανάσης Ισιδώρου, Τάσος Κορκός, Σοφία Κουλέρα, Αυγουστίνος Κούμουλος, Μαρία Κυρώζη, Κώστας Phoenix, Κυριάκος Σαλής, Αλεξία Σαπρανίδου, Ειρήνη Τσέλλου) .
Η περιοδεία θα συνεχίσει, ας θυμηθούμε το έργο
Η αριστοφανική κωμωδία, που παρουσιάστηκε το 414 π.Χ. (εποχή του Πελοποννησιακού Πολέμου) στα Διονύσια, χαρίζοντας στον δημιουργό της το δεύτερο βραβείο, φέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη ανατροπής της κοινωνίας που έχει βαλτώσει μέσα στην διαφθορά και την απάτη των αδυνάτων από τα λαγωνικά του συμφέροντος, τους επίγειους εξουσιαστές. Ο Πεισθέταιρος κι ο Ευελπίδης, εγκαταλείπουν τη φιλοπόλεμη Αθήνα αναζητώντας την ιδανική πολιτεία όχι επί γης, αλλά στον... ουρανό. Η παιγνιώδης και χαριτωμένη κοινωνία των πουλιών, όταν έρχεται σε επαφή με τους τυχοδιώκτες εταίρους, θα ανταλλάξει τα οράματά της με ιδέες που αφορούν στην οργάνωση ενός κράτους σύμφωνα με τα ανθρώπινα μέτρα. Ο Αριστοφάνης τα βάζει ανοιχτά με την Αθηναϊκή Δημοκρατία και τον τρόπο που λειτουργούσε.
Ο Άρης Μπινιάρης στην παράσταση του "αξιοποιεί το στοιχείο της τελετουργίας με στόχο να αναδειχθούν οι αλληγορικές προεκτάσεις του αριστοφανικού έργου, ενώ η μουσική και η κίνηση τοποθετούν στο επίκεντρο της παράστασης την ανθρώπινη κατάσταση, τη μεταμόρφωση και την αποκατάσταση μιας κοσμικής δικαιοσύνης. Με τον ανθρώπινο πολιτισμό να έχει φτάσει σε μια οριακή στιγμή, το πέταγμα των πουλιών μοιάζει με μια τελετή μύησης και επανασύνδεσης του ανθρώπου με τον φυσικό κόσμο και με την πρωτόγνωρη δύναμη που προκύπτει από αυτή τη σχέση". Τα σκηνικά- κοστούμια φιλοτέχνησε ο Πάρις Μέξης, τη μουσική σύνθεση έκανε ο Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης, την κινησιολογία ο Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου και το σχεδιασμό φωτισμών ο Βαγγέλης Μούντριχας.
Επόμενοι σταθμοί της περιοδείας
Η παράσταση συνεχίζει την πορεία της σε επιλεγμένα θέατρα σε όλη την Ελλάδα. Στην Αττική κάνει την πρώτη της στάση την Παρασκευή 30 Αυγούστου στο Τεχνολογικό και Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου και συνεχίζει με παραστάσεις σε: Κηποθέατρο Παπάγου (4 & 5/9), Θέατρο Πέτρας (6/9), Θέατρο Βράχων ( 16-17/9), Βεάκειο (12/9), Λυκαβηττό (30/9).
ΔΥΟ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΑΠΟ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ
Είναι, κατά τη γνώμη σας, διαχρονικό το χιούμορ του Αριστοφάνη;
Δεν νομίζω ότι το χιούμορ του είναι διαχρονικό. Νομίζω ότι η ματιά του στα πράγματα είναι διαχρονική. Το χιούμορ της εποχής εκείνης (που σήμερα χρειάζεται να ξανακοιτάξεις λίγο πώς θα το αποδώσεις) είναι ένα εργαλείο. Ο Αριστοφάνης χρησιμοποιεί τα εργαλεία της κωμωδίας για να μιλήσει για κάτι πολύ σημαντικό και βαθύ στο συγκεκριμένο έργο. Είναι, λοιπόν, τα νοήματα του έργου διαχρονικά και όχι το χιούμορ του. Εμείς έχουμε διασκευάσει ένα μεγάλο μέρος του έργου. Έχουμε κρατήσει την ιστορία, τον βασικό κορμό, την κεντρική ιδέα, αλλά πολλά επιμέρους στοιχεία χρειάζονταν επικαιροποίηση. Όταν λέω επικαιροποίηση, δεν εννοώ ότι έπρεπε να βρούμε τα αντίστοιχα ονόματα, ας πούμε, της δικής μας εποχής. Δεν θα ακούσει κάτι τέτοιο ο θεατής στην παράστασή μας. Χρειάστηκε, όμως, να διασκευάσουμε τους τύπους, τα πρόσωπα που εμφανίζονται στο έργο, και να κάνουμε αντιστοιχίες με το σήμερα, ως προς τις ιδιότητές τους και τις θέσεις που φέρουν. Ο Αριστοφάνης, για να μιλήσει για κάποια πράγματα ή για να καυτηριάσει καταστάσεις ή πρόσωπα, επιλέγει τα εργαλεία της κωμωδίας, που είναι ο σαρκασμός, ο γρήγορος ρυθμός, η έκπληξη, ο αιφνιδιασμός, οι ανατροπές κ.λπ.
Πώς επεξεργαστήκατε τη μετάφραση του έργου από τον Τάσο Ρούσσο;
-Βασιστήκαμε στη μετάφραση του Τάσου Ρούσσου. Κάναμε αρκετές μετατροπές και προσθήκες, αφαιρέσαμε και κάποια πράγματα, κάναμε συμπτύξεις σκηνών, όπως χρειάστηκε και να επινοήσουμε και μέρος του κειμένου για κάποιες άλλες, ακριβώς γιατί κρίναμε (μαζί με την Έλενα Τριανταφυλλοπούλου, που κάναμε μαζί την διασκευή του έργου) ότι χρειάζεται να γίνει με κάποιο τρόπο προσβάσιμο στον θεατή του σήμερα. Ο θεατής δεν γνωρίζει πρόσωπα της εποχής εκείνης που αναφέρονται στο πρωτότυπο κείμενο, άρα τι νόημα θα είχε να ακούσει κάποιος ένα όνομα που δεν γνωρίζει; Ο Αριστοφάνης συνήθιζε να καυτηριάζει γεγονότα που συνέβαιναν εκείνη τη στιγμή που γραφόντουσαν τα έργα και παιζόντουσαν. Εμείς, λοιπόν, σήμερα καλούμαστε να βρούμε πώς αυτή η αμεσότητα (που υπάρχει στον πυρήνα του έργου) θα μπορούσε να μεταστοιχειωθεί και να διατηρηθεί ως κάτι άμεσο, που να έχει μια επαφή με το γίγνεσθαι, χωρίς όμως να είναι χυδαίο και φτηνό.