Η Μαρία δεν έγινε Κάλλας. Και γι αυτό πρώτη ευθύνη έχει η παραγωγή
Συνηθισμένες, νεοελληνικές, καταστάσεις. Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξια οπίσθια.
Οποιον άνθρωπο του Χόλιγουντ η του Γαλλικού σινεμά αν ρωτήσεις ένα πράγμα θα σου πει: η παραγωγή! Τι σημαίνει αυτό; Το στήσιμο. Η λάμψη. Οι πρόβες. Ατελείωτες πρόβες. Και γενικά το πακέτο. Τόσο απλό
Οι τηλεοπτικές παραγωγές Made in Greece υποφέρουν από την έλλειψη αυτών των «πυλώνων». Κι έτσι είναι σαν ο Αραβίδης να παριστάνει τον Μέσι. Συνέβαινε, συμβαίνει και θα συμβαίνει.
Επομένως με το μέρος της Πόπης Διαμαντάκου. Την οποία είχε προσλάβει στα «Νέα» εκείνης, της αλησμόνητης επιχής, ο γίγαντας και ευπατρίδης της δημοσιογραφίας ο Λέων Καραπαναγιώτης. Απ αυτόν τα πρώτα μου δημοσιογραφικά γράμματα. Και ο Καραπαναγιώτης την προσέλαβε μετά από λεπτομερή έρευνα. Και την προσέλαβε με βασικό κριτήριο να μην χαρίζεται σε κανέναν.
Η πέννα της Ποπάρας αιχμηρή. Οι απόψεις της υποστηρίζονται με επιχειρήματα. Με απλά λόγια η Διαμαντάκου κρίνει με γνώμονα το δέκα και όχι το πέντε η το τέσσερα. Κουραστήκαμε πια να κρίνουμε τηλεοπτικά η κινηματογραφικά «προιόντα» με κριτήρια ελαστικά και «εθνικά». Δηλαδή να χαμηλώνουμε τον πήχη επειδή το τάδε η το δείνα έργο φέρει σφραγίδα ελληνική
Η επιείκεια αποκαλύπτει αδυναμία. Η επιείκεια αποκαλύπτει νουθεσία. Η επιείκεια αποκαλύπτει παραδοχή αδυναμίας. Σα να λέμε «τι να γίνει ρε παιδιά, ελληνικό το προιόν και ας είναι μάπα». Η επιείκεια ο χειρότερος εχθρός βελτίωσης, ανάπτυξης, ωρίμανσης. Η επιείκεια ο καλύτερος δρόμος προς τον συμβιβασμό, την ευτέλεια και την «κατανόηση».
Τι θα μπορούσε να γίνει; Μα φυσικά ένα σενάριο που θα περιγράφει μερικές ημέρες από τη ζωή της Κάλλας. Με ελάχιστους χώρους και λιγότερα μέσα. Η «τοιχογραφία» για τα πρώτα χρόνια της Κάλλας απαιτεί πολλά μέσα, πολλές πρόβες και άφθονες σεναριακές επεξεργασίες. Εδώ ολόκληρη κινηματογραφική παραγωγή με τίτλο «Maria» και μάλιστα με τον οβολό Αμερικανών παραγωγών, χρειάστηκε την σκηνοθετική επέμβαση του Πάμπλο Λορέν.
Και όχι μόνο. Χρειάστηκε το όνομα της Αντζελίνα Τζολί. Χρειάστηκε ακόμα ο περιορισμός ο χρονικός, δηλαδή η πλοκή περιστρέφεται γύρω από τις τρεις τελευταίες εβδομάδες της Μαρία Κάλλας. Και χρειάστηκε ακόμα, ο χώρος να είναι κλειστός. Δηλαδή το διαμέρισμά της στο Παρίσι
Και παρεμπιπτόντως ο Πάμπλο Λορέν από Χιλή έχει ειδικευτεί στην κατηγορία των βιογραφιών. Με τρεις προηγούμενους σταθμούς: Πάμπλο Νερούδα, Τζάκι Κένεντι, Νταιάνα Σπένσερ. Οπου την Τζάκι είχε υποδυθεί η Νάταλι Πόρτμαν. Εκ της αφρόκρεμας του Star system. Και την πριγκίπισσα Νταινά η Κρίστεν Στιούαρτ που προέρχεται από την αφρόκρεμα των νέων πρωταγωνιστριών στο planet Hollywood
Εδώ είναι που λένε «που πας καραμήτρο ξυπόλυτος στ αγκάθια»! Επομένως άπαντες υποκλίθηκαν στην μετριότητα. Γι αυτό συμφωνώ με τον σχολιασμό της Διαμαντάκου. Που εκτός των άλλων γράφει:
«Η σειρά δεν εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να αποτελέσει μια αξιόλογη καλλιτεχνική προσπάθεια, παραμένοντας μια χαμένη ευκαιρία τόσο για το ελληνικό, όσο και για το διεθνές κοινό» Με ειδική αναφορά για την ερμηνεία της Ελένης Ράντου. Οπου η Διαμαντάκου την χαρακτηρίζει «καρικατούρα αυστηρής μάνας σε μάλλον κωμικές σκηνές» και μάλιστα «η Ράντου παίζει τη... Ράντου»
Η οποία Ράντου σε άλλες περιπτώσεις έχει καταγράψει εξαιρετικές επιδόσεις. Με απλά λόγια «φύκια για μεταξωτές κορδέλες». Και για να καταλήξω: δεν φταίνε οι συνεργάτες της παραγωγής. Φταίει η παραγωγή. Τόση δα είναι!