Ενα τενεκεδάκι άδειο από νόημα, που μας το πετάνε κατακέφαλα όσοι έχουν «καθαρή τη συνείδησή τους» πλην λερωμένη τη φωλιά τους. Κι ωστόσο όποτε το ακούς, όποτε το εκτοξεύει με βλέμμα πύρινο και ενοχλημένο ο ένας ή ο άλλος πολιτικός που νιώθει τουλάχιστον Ιωάννης Καποδίστριας, πιέζεις τον εαυτό σου να πιστέψει ότι το κλισεδάκι απέκτησε και πάλι νόημα. Και ότι, επιτέλους, «η αλήθεια θα λάμψει», άλλωστε «καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται». Αρμαθιά ολόκληρη τα κενά τενεκεδάκια...
Για τις υποκλοπές, λοιπόν, μια υπόθεση που οι κυβερνητικοί την κήρυξαν ήδη «βαρετή», ας είμαστε βέβαιοι ότι το «άπλετο φως» θα μας τα πει όλα, ακριβώς όπως συνέβη με τη Νοβάρτις και τη Ζίμενς. Θα μας πει, δηλαδή, γιατί «επισυνδέθηκαν» νομιμοπαράνομα δημοσιογράφοι ειδικευμένοι στη διερεύνηση σκανδάλων. Γιατί χαφιεδώθηκε ο βίος του κ. Νίκου Ανδρουλάκη, την ώρα ακριβώς που διεκδικούσε την προεδρία του κόμματός του. Γιατί στις επιτροπές της Βουλής, που λειτούργησαν με ταχύτητα αστραπής «για να μην κουραστεί ο κόσμος», δεν κλήθηκαν ουσιώδεις μάρτυρες. Και γιατί τελικά η τιμή της δημοκρατίας θεωρήθηκε ήσσονος σημασίας συγκρινόμενη με την «τιμή του απορρήτου» του κάθε Κοντολέοντα, του κάθε Δημητριάδη.
Πολλά επίσης μας λέει η κατάληξη του σκανδάλου της Ζίμενς (ή μήπως ήταν σκευωρία και αυτό;) ένα τέταρτο του αιώνα μετά την αποκάλυψή του. Μας λέει, λ.χ., ότι η ταχύτητα απονομής της δικαιοσύνης συναρτάται με το πόσο προσώπατα ή νοματαίοι είναι οι ανομήσαντες. Η γνωριμία με πολιτικά σόγια ή τζάκια ωφελεί πάντοτε σ' αυτές τις περιπτώσεις, και ως γνωστόν η πτωχή Ελλάς δεν διαθέτει πλήθος σόγια, ώστε να βολεύονται πολλοί. Λίγοι είναι οι τυχεροί που ενημερώνονται εγκαίρως ότι τους αναζητεί η αστυνομία, ώστε να ψάξουν για το διαβατήριό τους. Και λιγότεροι όσοι καθαρίζουν παρότι ομολόγησαν το αδίκημά τους.
Οχι, μην πάει ο νους σας στον κ. Μιχάλη Χριστοφοράκο. Ο άνθρωπος είχε αποσαφηνίσει τον Ιούλιο του 2009 σε Γερμανίδα εισαγγελέα πως οι ευγενείς χορηγίες του σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είχαν ακόμα πιο ευγενή στόχο: την «καλλιέργεια του πολιτικού τοπίου στην Ελλάδα». Δίχως αυτή την καλλιέργεια πώς θα κατείχε σήμερα η χώρα μας ζηλευτή θέση στο παγκόσμιο στερέωμα; Ας μην είμαστε μίζεροι, λοιπόν. Του χρωστάμε ευγνωμοσύνη.