Λέγαμε, ψήνοντας κάστανα στο τζάκι, ποιος χαρακτήρας λογοτεχνικός ή κινηματογραφικός θα ήταν ο καθένας. Ηρθε η σειρά μου. Με κοίταξε η θυγατέρα μου σκανταλιάρικα και μου το ξεφούρνισε σε δυο δόσεις. Πρώτα μου ανακοίνωσε ότι σαφώς ανήκω στον κόσμο των καρτούν. Και έπειτα πως είμαι ο Γκούφι! «Ο Γκούφι σε ανθρώπινη μορφή...» διευκρίνισε, σαν για να μου χρυσώσει το χάπι. «Τι θες να σου πω, μπαμπά; Οτι είσαι ο Σούπερμαν; Ή ο Τομ Κρουζ;». Είδατε το «Τοπ Γκαν»; «Σε θερινό». Υποψιάζομαι ότι το ψιλοβαρέθηκε μα δεν το παραδέχτηκε για να μην με κακοκαρδίσει... Μα ο Γκούφι; Της θύμισα ότι εκτός από χαζούλης είναι και μονίμως μπακούρης – κρατάει το φανάρι στη Μίνι και στον Μίκι. «Λογικό» απεφάνθη. «Ποια θα ερωτευόταν ποτέ τον Γκούφι;»...». «Δεν της απάντησες πως για όλους μας υπάρχει ένα ταίρι;». «Συζήτηση θα άνοιγα;».
Ο φίλος μου έμοιαζε γνήσια σοκαρισμένος. Λογικό. Οταν τα παιδιά μπαίνουν στην εφηβεία, η εικόνα των γονιών στα μάτια τους καταβαραθρώνεται. Από εκεί που σε έβλεπαν ως αντανάκλαση του Θεού επί της γης, γίνεσαι μια κωμική, αξιαγάπητη στην καλύτερη περίπτωση, φιγούρα. Μπορεί στα πενήντα – ή και στα πενήντα πέντε σου – να αισθάνεσαι ακόμα νέος, δυνατός, ταυρί σωστό κάθε πρωί, ιδίως άμα δεν τα έχεις κοπανίσει την προηγουμένη... Μα για ένα δεκατριάχρονο, ένα δεκαπεντάχρονο, βαδίζεις ολοταχώς προς το γήρας. Εάν κάνεις δε το λάθος να μιλάς συχνά για τα πολιτικοποιημένα '80ς και τα διονυσιακά '90ς, τότε τα θέλει ο πισινός σου να σε αντιμετωπίζουν σαν ιστορικό ντοκιμαντέρ.
Οι πιο φαιδροί είναι οι γονείς εκείνοι που αρνούνται να οπισθοχωρήσουν έστω και ένα βήμα. Οι μαμάδες που επιστατούν καθημερινά τη μελέτη των γυμνασιόπαιδων σπλάχνων τους, που αναφέρονται στα μαθήματα και στους καθηγητές σε πρώτο πληθυντικό – «μας έβαλε απροειδοποίητο στη Βιολογία!» – που άπαξ και οι βαθμοί τριμήνου δεν τις ικανοποιήσουν, σπεύδουν στο σχολείο και διαμαρτύρονται εντόνως. Οι μπαμπάδες που ρωτάνε τους γιους τους για τις γκόμενες – χωρίς καν να υποψιάζονται ότι και ως λέξη ακόμα το «γκόμενα» έχει παλιώσει, ακούγεται στις μέρες μας κριντζ, δηλαδή σαχλό, προκαλεί στους πιτσιρικάδες αναφυλαξία. Οι μαμάδες που ποζάρουν πλάι στις κόρες τους, λαχταρώντας κάποιος να τους πει ότι μοιάζουν σαν αδελφές. Οι μπαμπάδες που νουθετούν ξεκινώντας με τη φράση «εγώ στην ηλικία σου...».
Τις προάλλες βρισκόμουν με την κόρη μου σε ένα ταξί και το ραδιόφωνο έπαιζε το «Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ», με τη φωνή μάλιστα του Μπιθικώτση. «Μα δεν είναι αριστούργημα;» θαύμασα. «Ε όχι και αριστούργημα!» διαμαρτυρήθηκε. «Οι στίχοι, πρώτα από όλα, δεν βγάζουν νόημα. Τι εννοεί «στου γλαυκού το γειτόνεμα»; Και «κλήματα» και «ηφαίστεια»; – ό,τι θυμάται χαίρεται! Οσο για τη μουσική, πένθιμο εμβατήριο μου θυμίζει, με μπουζούκι...».
Λίγο και θα ενέδιδα στον πειρασμό να συνεχίσω και να εμβαθύνω την κουβέντα. Να δώσω μεταξύ Ιπποκράτους και Ευελπίδων μίνι διάλεξη σχετικά με τη σημασία του «Αξιον Εστί» στην ποίηση, την επανάσταση που έφερε στη λαϊκή μουσική ο Θεοδωράκης. Ευτυχώς συγκρατήθηκα.
Η κόρη μου και οι κόρες σας και οι γιοι σας μεγαλώνουν με τα δικά τους τραγούδια, τις δικές τους ταινίες, τα δικά τους βιβλία. Συνομιλούν με το σήμερα, προετοιμάζονται για το αύριο. Αλίμονο εάν προσκολλούνταν σε μια τέχνη εμπνευσμένη από εντελώς διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες. Ο πολιτισμός θα καταντούσε μουσείο και εκείνοι κλειδοκράτορές του. Ο Μότσαρτ, λέει, όταν ερμήνευε σε συναυλίες έργα τού κατά είκοσι πέντε μόνο χρόνια μεγαλύτερου του Χάιντν, τα διασκεύαζε κάπως, ώστε να ακούγονται πιο μοντέρνα. Δεν ένιωθε καμία υποχρέωση να υποκλίνεται στην αυθεντία ή στην παράδοση.
Υπάρχει σήμερα κανένας Μότσαρτ; Και να έχει ήδη ανατείλει μια τέτοια μεγαλοφυία και να παίζει σε κλαμπ και να έχει κανάλι στο Youtube, οι τελευταίοι που θα τον αναγνωρίσουν θα είναι οι μπούμερς. Οι επιλεγόμενοι και Γκούφηδες.