Κι αυτή η Λένα με έχει πρήξει πια: «Πάμε και πάμε. Έχει ωραίους άνδρες στο νησί». Ε, βέβαια, σκέφτηκα, αυτή είναι με τον Αντωνάκη, πλουτοκρατία βλέπεις. Το μόνο που σκέφτεται είναι τους άνδρες, δεν έχει λαϊκή συνείδηση. Δεν αντιλαμβάνεται τα προβλήματα του λαού. Υπέγραψε το Μνημόνιο και τέλος. Μετά, προτεραιότητα έχει ο ανδρικός πληθυσμός Νάξου, Πάρου, Μυκόνου και των υπολοίπων Κυκλάδων.
Αλλά τι να πεις; Αν είχε μυαλό, τον Αντώνακη θα ψήφιζε που μας έχει φλομώσει στο ψέμα ή τον υπέροχο Αλέξη που αγωνίζεται εντός και εκτός Ελλάδος για την πατρίδα, για την Αριστερά, για τις ανθρώπινες αξίες των λαθρομεταναστών, των τρομοκρατών κλπ.
Μου έχει γίνει στενός κορσές αυτή η Λένα. Πάλι για διακοπές, μιλάει. «Έλα, δεν θα το μάθει κανείς. Θα πάμε στη Νάξο που είναι ήσυχο νησί. Ποιος θα σε δει να το πει στον Αλέξη; Όλη η ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι στην Αθήνα. Έλα κι έχω μάθει ότι έχει ωραίους άνδρες το νησί!»
Με κόλασε αυτή η Λένα. Με πήρε σηκωτή για τη Νάξο. Θέλει να καταπατήσω τις αρχές μου και να προδώσω τον αρχηγό μου. «Δια της βίας, δεν είναι αμαρτία», σκέφτηκα και αλυσοδεμένη πήγα.
Δεν λέω, ήταν καλά στη Νάξο, αλλά από άνδρες δεν είδα τίποτα σπουδαίο. Και η Λένα γκρίνιαζε, επίσης, ώσπου μια μέρα σε μια παραλία, άλλαξα γνώμη για το νησί.
Εκεί που καθόμασταν με τη Λένα κι ατενίζαμε τη θάλασσα, περνάει από μπροστά μου κάποιος που με έκανε να γυρίσω το κεφάλι.
Μετρίου ύψους, αλλά με σταθερό περπάτημα, αγέρωχο ύφος και υπέροχη φωνή που ηχούσε στα αυτιά μου σαν να την είχα ξανακούσει. Φορούσε γυαλιά ηλίου και καπέλο και δεν διέκρινα καλά το πρόσωπό του, αλλά είχε αυτό το κάτι που σε έκανε να γυρίσεις.
Η Λένα άρχισε τη μουρμούρα: «Πας καλά; Σ' αρέσει αυτός; Έχει κοιλιά, φοράει φλώρικα παπούτσια κι αποκλείεται να ταιριάζετε ιδεολογικά. Δεν βλέπεις που μπαίνει σε σκάφος; Είναι σκαφάτος ο τύπος, τι θέλεις; Στο λέω, αυτός είναι δικός μας, του Αντωνάκη. Τι θα πεις στους συντρόφους σου;»
«Αμάν, ρε Λένα» της είπα αγριεμένη. «Δεν μπορεί δηλαδή ο τύπος να είναι ο μούτσος του σκάφους; Μου φαίνεται ότι σε θόλωσε ο ήλιος και βλέπεις δεξιούς παντού. Θα πάω διακριτικά να μάθω το όνομά του, που μένει κλπ. κι αν μου βγει δεξιούρα, στο πεντάλεπτο θα έχω γυρίσει».
Έτσι είπα κι έκανα. «Με συγχωρείται κύριε, δουλεύετε στο σκάφος αυτό;», ρώτησα χαμογελαστά. Κι ο ιδανικός άνδρας γύρισε, έβγαλε τα γυαλιά και το καπέλο του και μου είπε «Όχι, δεσποινίς. Θέλετε κάτι;»
Αυτό ήταν. Χάνω την ισορροπία μου και πέφτω φαρδιά, πλατιά μες στο νερό, κάνοντας όλη την παραλία να χασκογελάει.
«-Τι έπαθες χριστιανή μου;» είπε η Λένα. «Ήταν δεξιός τελικά και σου ήρθε κόλπος, έτσι;»
«-Ήταν ο Αλέξης, Λένα», τραύλισα με δυσκολία.
«-Ποιος Αλέξης, παιδάκι μου; Ο Γεωργούλης;» εκσφενδόνισε την κοτσάνα η Λένα.
«-Ο αρχηγός μου. Ο ιδεολογικός μου μέντορας. Ο παρ' ολίγο πρωθυπουργός», είπα και κιτρίνισα.
«-Ε, πως κάνεις έτσι; Λίγα κιλά παραπάνω έχει ο άνθρωπος!» είπε η Λένα που αδυνατούσε να αντιληφθεί την άθλια ψυχολογική μου κατάσταση, ούτε τι σήμαινε για μένα όλη αυτή η ανατροπή στο πολιτικό μου όραμα....
Μου πήρε ώρα να της εξήγησω, τους πολιτικούς μου προβληματισμούς, και τότε η Λένα είπε: «Ε, τι περίμενες; Αφού είναι ίδιος ο Ανδρέας!»
«Λες να έχει δίκιο η τρελή;», σκέφτηκα. Κι έκλεισα το κεφάλαιο «πολιτική» στη ζωή μου.