Σήμερα το διεθνές σύστημα εδράζεται σε τρεις πυλώνες κυρίως: ΗΠΑ, Ευρώπη, και Κίνα. Υπάρχει και η Ρωσία, αλλά η παρουσία της είναι μάλλον μονοδιάστατη και η ισχύς της απορρέει από τον τομέα της ενέργειας, ενώ οι διάφορες μορφές τεχνολογίας αποτελούν το αδύνατο σημείο της.
Αν ενωνόταν η Ευρώπη, θα είχε περίπου την ίδια εδαφική έκταση με τις ΗΠΑ και περίπου τον ίδιο πληθυσμό. Δε θα μπορούσε όμως ποτέ να έχει την ίδια στρατιωτική ισχύ. Λέμε αν, γιατί η Ευρώπη – ανατολική και δυτική -- ποτέ δε θα μπορέσει να αποτελέσει μια ενοποιημένη οντότητα, αλλά ένα σύνολο μεμονωμένων χωρών που θα κυνηγούν στο διηνεκές την εθνική τους ευημερία. Οι εξελίξεις που έχουν δρομολογηθεί εδώ και τέσσερα χρόνια τώρα διαγράφουν μια πραγματικότητα που οδηγεί στην τάξη που προϋπήρχε του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου.
Δεν είναι μόνο το κοινό νόμισμα και οι διάφοροι θεσμοί που λειτουργούν φυγοκεντρικά και διαλύουν την «εθνική κυριαρχία» της Ένωσης. Τα ουσιαστικά θέματα είναι πολιτικά και όχι οικονομικά. Το δε θέμα ασφαλείας θα είναι το μείζον θέμα στα χρόνια που έρχονται. Για παράδειγμα η ευρωπαϊκή Συνθήκη Σένγκεν που υπεγράφη το 1985 και είχε ως στόχο την προοδευτική κατάργηση των ελέγχων στα κοινά σύνορα, την καθιέρωση της ελεύθερης κυκλοφορίας για όλα τα πρόσωπα, υπηκόους των κρατών καθώς και την αστυνομική και δικαστική συνεργασία ανάμεσα στις συμβαλλόμενες χώρες. 'Όλες οι χώρες της ΕΕ – εκτός Αγγλίας και Ιρλανδίας την υπέγραψαν. Η Συνθήκη αυτή υποτίθετο θα ενίσχυε τα εσωτερικά σύνορα των χωρών της ΕΕ και ταυτόχρονα θα ενίσχυε τα εξωτερικά σύνορα.
Όμως η παρούσα οικονομική κρίση, καθώς και άλλοι πολιτικής και εθνικής φύσης υπολογισμοί, υποσκάπτουν τον αρχικό στόχο για έλεγχο των κοινών ευρωπαϊκών συνόρων και θέτουν το μέλλον της σε αμφιβολία.
Οι ευρωπαίοι σύμμαχοι και εταίροι της Ελλάδος αμφισβητούν κατά καιρούς την ικανότητα της χώρας μας να ελέγχει αποτελεσματικά τα σύνορά της. Η Ελλάδα θεωρείται ο βασικός προορισμός για τους παράνομους μετανάστες που θέλουν να μεταβούν στην Ευρώπη. Δηλαδή, βλέπουν τη χώρα μας ως τον αδύνατο κρίκο της Συνθήκης Σένγκεν, χωρίς να εξετάζουν τις γεωγραφικές συνθήκες της περιοχής και χωρίς να θέλουν να πιέσουν τη σύμμαχο Τουρκία να σταματήσει τη ροή των μεταναστών ή να συνδράμει αποφασιστικά στην επαναεισδοχή των παράνομων μεταναστών. Εκτός από αυτό, και αν ακόμα η Ελλάδα ήθελε να καταπολεμήσει, για παράδειγμα, το φαινόμενο της παράνομης μετανάστευσης, με τι οικονομοτεχνικά μέσα θα το έκανε αυτό μέσα από την οικονομική κρίση που την ταλανίζει; Με τι «πολεμοφόδια» και τι «στρατό» όταν οι ίδιες οι Βρυξέλλες που μας ζητούν διάφορα πράγματα δε μας επιτρέπουν την ίδια στιγμή να τα έχουμε;
Το ενιαίο ευρωπαϊκό οικοδόμημα κλονίζεται καθημερινά. Και παρασέρνει και την συλλογική αμυντική του ικανότητα. Από την άλλη πλευρά, οι ΗΠΑ δε μπορούν πλέον να «υιοθετήσουν» την Ευρώπη και ήδη έχουν στραφεί προς Άπω Ανατολή. Θεωρούν την Ευρώπη «ουσιώδη σύμμαχο» αλλά ξενοκοιτάνε. Και πώς να μην το κάνουν αυτό κάτω από τις συνθήκες που προαναφέραμε;
Αν δε αναλογιστεί κανείς ότι σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση της Διεθνούς Υπηρεσίας Ενέργειας (ΙΕΑ) το 2020 οι ΗΠΑ θα βρίσκονται στα επίπεδα παραγωγής πετρελαίου της Ρωσίας και της Σαουδικής Αραβίας αντιλαμβάνεται κανείς γιατί προοδευτικά οι ΗΠΑ απεξαρτώνται και από τη Μέση Ανατολή, επιλέγοντας την πολιτική της επιλεκτικής ανάμειξης, με ότι αυτό συνεπάγεται για την τοπική και παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων.
Κανονικά, έπρεπε να είναι η ώρα για εθνική περίσκεψη.
Μια ακόμα κραυγαλέα κωμικοτραγική αντίφαση θα είναι τα εξαιρετικώς αυστηρά μέτρα ασφαλείας που θα πρέπει πάρουν οι Νορβηγοί ελέγχοντας αυστηρά όλους τους Ευρωπαίους εταίρους που θα παρακολουθήσουν την απονομή του Βραβείου Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση στις 10 Δεκεμβρίου στο Όσλο.