Ο Εθνικός Δρυμός Πίνδου, γνωστός και ως Βάλια Κάλντα (που σημαίνει ζεστή κοιλάδα στα βλάχικα βρίσκεται σε ιδιαίτερα δυσπρόσιτη περιοχή της οροσειράς της Πίνδου, στα όρια μεταξύ των νομών Γρεβενών και Ιωαννίνων. Η συνολική του έκταση φτάνει τα 68.990 στρέμματα. Όπως διαβάζουμε στο γνωστό μας Βικιπαίδεια. Αποτελεί έναν από τους σπουδαιότερους και παρθένους δρυμούς. Είναι από τους τελευταίους βιότοπους της καφετιάς αρκούδας, του αγριόγατου και του αγριόγιδου καθώς και χώρος όπου καταφεύγουν να ξεχειμωνιάσουν τα πιο σημαντικά είδη της ελληνικής πανίδας. Ο δρυμός καλύπτεται από εκτεταμένα δάση κωνοφόρων και οξιάς και πάρα πολλά είδη ενδημικών φυτών των Βαλκανίων και της Ελλάδας(ανάμεσά τους το ενδημικό φυτό της περιοχής Centaurea vlachorum, που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν των Βλάχων που κατοικούν στα γειτονικά χωριά).
Όχι δεν θα παραθέσουμε τη σπάνια χλωρίδα και πανίδα της περιοχής. Εξάλλου για να γίνει αυτό απαιτείται σχεδόν μια ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια. Τα παραπάνω είναι μερικά στοιχεία για να αντιληφθούμε τον Εθνικό μας Δρυμό. Είναι, σχεδόν, ό,τι σπανιότερο έχουμε στη χώρα μας. Η αξία του είναι ανεκτίμητη για το σύνολο της Βαλκανικής.
Και, όμως, σε αυτό το διαμάντι της φύσης, βρέθηκαν κάποιοι που έστησαν τη σκηνή τους και, μάλιστα, άναψαν φωτιά για να ψήσουν. Έμαθα πως εντός του Εθνικού Δριμού, επιτρέπεται να κατασκηνώνει κάποιος. Σε συγκεκριμένα μέρη και με στενή παρακολούθηση. Και εδώ αρχίζουν όλα.
Δεν είμαι ο ειδικότερος για να κρίνω μια τέτοια απόφαση που επιτρέπει την κατασκήνωση. Είναι διαφορετικό να επισκεφτώ το διαμάντι της φύσης και να το παρατηρήσω μαζί με τα παιδιά μου και είναι διαφορετικό να κατασκηνώσω. Δεν νομίζω πως επιτρέπεται κάτι ανάλογο στο Φαράγγι της Σαμαριάς-ένα άλλο διαμάντι της χώρας. Ούτε σε άλλα αντίστοιχα μέρη. Δεν κινδυνεύει μόνο η φύση αλλά και ο ίδιος ο άνθρωπος που κατά κύριο λόγο είναι αστός και επιθυμεί να ζήσει την...κατασκήνωση.
Μάθαμε για παράδειγμα πως κάποιοι επισκέπτες άναψαν και φωτιά. Για να ψήσουν(!) και να ζεσταθούν. Αποτέλεσμα της άδειας από το δασαρχείο. Επαναλαμβάνω πως δεν υπάρχει διάθεση κριτικής των ειδικών. Αν υπάρχει.
Αναρωτιέμαι, όμως, πως ελήφθη μια ανάλογη απόφαση, την ίδια στιγμή που στις πόλεις κλείνουν τα πάρκα από το φόβο της πυρκαγιάς. Αλλά στην καρδιά του Εθνικού μας Δριμού, επιτρέπεται και η κατασκήνωση και η φωτιά για το ψήσιμο. Την ίδια στιγμή που στο δάσος της Αγόριανης, απαγορεύεται ακόμη και περπατήσεις για μια μεγάλη περίοδο. Περιπολίες των αρμοδίων και εθελοντών είναι καθημερινές και με έντονη δράση. Γιατί απλώς γνωρίζουν πως αν καταστραφεί το δάσος τους, θα καταστραφούν και οι ίδιοι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Κάποιος φίλος θέλοντας να ασκήσει κριτική στη συγκεκριμένη απόφαση αδείας και χρησιμοποιώντας το χιούμορ έλεγε πως «η κατασκήνωση στη Βάλια Κάλντα είναι σαν να επισκέπτεται γυναίκα το Άγιον Όρος». Τόσο απόλυτα τόσο απαγορευτικά.
Τόσο!