Όλοι αντιλαμβανόμαστε πόσο δραματικές είναι οι συνέπειες όταν μιλάμε για την υγεία, για την παιδεία, την ασφάλιση, τη διατροφή. Μιλάμε περί ανθρωπιστικής καταστροφής. Τον παράγοντα «αθλητισμό», το ότι είναι ένα από τα στοιχεία -και ως κοινωνικό φαινόμενο- με τεράστια εμβέλεια, αλλά και τη σχέση του με την υγεία και την ψυχική υγεία των ανθρώπων κλπ., τον παραλείπουμε.
Κύριε Υπουργέ, δεν είναι τυχαίο ότι επί δύο χρόνια δεν έχει έρθει σ' αυτήν τη Βουλή ένα νομοσχέδιο για να γίνει μια γενικευμένη συζήτηση πάνω στα προβλήματα του αθλητισμού, ενώ έχει έρθει για όλα τα άλλα ζητήματα. Σας το σημειώνω, διότι δεν θέλω να λέτε ότι είμαστε γενικώς κινδυνολόγοι. Δεν είμαστε καθόλου.
Είναι ένας από τους λίγους, ενδεχομένους, τομείς όπου έχουμε πάει δεκαετίες πίσω με την έννοια των υποδομών, του πόσοι αθλούνται. Εγώ ασχολιόμουν στη δεκαετία του '60, του'70, του'80. Έχουμε πάει πολύ πιο πίσω μετά το πικ των Ολυμπιακών Αγώνων και όλα αυτά τα οποία έγιναν.
Σήμερα αν βάλει κανείς τους ποσοτικούς δείκτες -βάλτε τους- δείτε πόσοι χώροι άθλησης υπάρχουν στην Αττική -μιλάω ιδιαίτερα για την Αττική, γιατί είναι συγκεντρωμένο το 40% του πληθυσμού- τι σχολικά πρωταθλήματα γίνονται, σε ποια επίπεδα, τι μαθητικοί αγώνες γίνονται. Πάρτε έναν - έναν όλους τους δείκτες. Δεν λέω τους δείκτες του πόσοι μεγάλοι αγώνες γίνονται στην Ελλάδα, διότι αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορούμε να ξανακάνουμε παγκόσμιους αγώνες. Δεν λέω για αυτό. Μιλάω για τους πραγματικούς δείκτες της άθλησης.
Άρα, είναι ένας τομέας, τον οποίο όχι απλά έχει χρεοκοπήσει η κυβερνητική πολιτική, αλλά υπάρχει μια συστηματική υποβάθμιση, υποτίμηση, απαξίωση και υποχρηματοδότηση, όπως σωστά είπε ο Γιώργος ο Πάντζας. Είναι ένας μοχλός για ένα φτωχοποιημένο περιβάλλον αλλά και για ένα -επιτρέψτε μου να το πω- ανθυγιεινό, ζοφερό θερμοκήπιο για νέες διαπλοκές και ομηρείες.
Πιστεύω ότι τα προβλήματα και τα ερωτήματα είναι αμείλικτα. Θα σας τα θέσω πάρα πολύ συγκεκριμένα:
Ο κ. Σούρλας, μιλώντας προ δεκαημέρου στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας για το λαθρεμπόριο πετρελαίου, ξεκίνησε με το εξής: Η συνταγή για τη διαπλοκή και το μαύρο πολιτικό χρήμα από την εποχή Κοσκωτά είναι κάποιος να είναι ιδιοκτήτης ΠΑΕ, να έχει media, να έχει μια συμμετοχή σε media, πόσω μάλλον σε οπαδικές εφημερίδες -πράσινη, κίτρινη, κόκκινη κλπ.- και βεβαίως να έχει μια σχέση με ένα τραπεζικό ίδρυμα.
Αυτό το τρίγωνο τους δίνει τη δυνατότητα για την πολιτική διαπλοκή.
Πώς το αντιμετωπίζουμε αυτό, μετά τα γεγονότα τα οποία έγιναν μόλις προχθές σε σχέση με μία ιστορική ομάδα; Έχετε άποψη γι' αυτό το θέμα; Σας αφορά -σε σχέση με τον επαγγελματικό αθλητισμό- πού έχουν αφεθεί οι ομάδες;
Δεύτερον, όσον αφορά στο θέμα της βίας: Είμαστε πανευτυχείς για το ότι είμαστε η μοναδική χώρα -τουλάχιστον στην Ευρώπη- όπου δεν μπορούν να συνυπάρχουν φίλαθλοι διαφορετικών ομάδων; Δεν μιλώ για τα ραντεβού που δίνουν έξω, ξεκοιλιάζονται, έχουμε θύματα κλπ.. Δεν μιλώ για τις βεντέτες, για το χουλιγκανισμό και τα παρατράγουδα μέσα στο γήπεδο. Εννοώ πως δεν μπορούν να συνυπάρχουν καν νομίμως. Έχει θεσπιστεί το ότι δεν μπορεί να βρίσκονται ταυτόχρονα στις κερκίδες οπαδοί των ομάδων, στο μπάσκετ, στο ποδόσφαιρο, αρκετά στο πόλο και αλλού.
Είμαστε στο 2014, χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μετά από Ολυμπιακούς Αγώνες και ανεχόμαστε αυτό το καθεστώς; Ποια μέτρα παίρνουμε; Πώς να πάει μία οικογένεια στο γήπεδο; Δεν το καταλαβαίνουμε αυτό;
Το ίδιο συμβαίνει και με το ντόπινγκ. Εγώ ήμουν λάτρης του στίβου από όταν είχαν έρθει οι ολυμπιονίκες από τη Ρώμη, το 1960, στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Τους έχω δει όλους, καθώς και την Σοφία Σακοράφα μέχρι την τελευταία της παρουσία πριν το Ελσίνκι που τελικά δεν πήγε. Έχουμε καταλάβει ότι ο στίβος έχει καταρρεύσει από τα διαδοχικά κρούσματα ντόπινγκ στο υψηλότερο δυνατό πεδίο; Μόλις βγάλουμε έναν παγκόσμιο πρωταθλητή, μετά από έξι, οχτώ μήνες βγαίνει ντοπαρισμένος. Δεν θέλω να πω ονόματα. Καταλαβαίνετε πως αυτά είναι λεπτά πράγματα.
Παρ' όλα τα τέρατα και τα σημεία που έχουν γίνει σε αυτόν τον τομέα, το πρόβλημα συνεχίζεται, περνάει από δίπλα μας.
Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης: Με συγχωρείτε, ποια κατάσταση, ποια πρότυπα και ποια σχέση διαμορφωθούν; Οι μεγαλύτεροι από εμάς -είστε λίγοι αρκετά μικρότεροι- μεγαλώσαμε μέσα από τη δημόσια ραδιοτηλεόραση, μέσα από την οποία υπήρχε μία επαφή με τον αθλητισμό. Αυτήν τη στιγμή όλα τα προγράμματα έχουν δοθεί στα συνδρομητικά κανάλια. Δηλαδή, η μεγάλη μάζα του κόσμου -το καφενείο, η απλή οικογένεια μέσα στο σπίτι- δεν έχουμε καμμία πρόσβαση σε αυτά τα προγράμματα, δεν βλέπουμε κανέναν αγώνα. Και καλά, εγώ πες είδα ό,τι είχα να δω. Έχω, όμως, τρία παιδιά. Σας αφορά; Σας ενδιαφέρει; Το εντοπίζετε ως πρόβλημα; Υπάρχει ως πρόβλημα;
Φοβάμαι πως δεν υπάρχει! Δηλαδή, όλα αυτά είναι στο «χωνευτήρι» που λέει, «Να φύγουν από το δημόσιο όπως-όπως και να πάνε στο ιδιωτικό. Ας τα πάρουν κι ας τα κάνουν όπως θέλουν». Το ίδιο που συμβαίνει στην υγεία, στην παιδεία, σε όλους τους τομείς. Όλο αυτό λέγεται «πολιτικός μιθριδατισμός».
Τα ερωτήματα δεν έχουν τέλος.
Όσον αφορά το μαζικό αθλητισμό και τα προγράμματα που έχουν παραμείνει: Έχετε τη συνείδηση και την αίσθηση ότι δεν μπορούν να πληρώνουν οι γονείς, ότι όλα έχουν γίνει ανταποδοτικά; Εγώ, για τα δύο μου παιδιά δίνω 90 ευρώ το μήνα, 30 ευρώ για το στίβο, 30 ευρώ για το μπάσκετ του μικρού, 30 ευρώ για την κόρη μου στο Ζηρίνειο. Και είναι στην Κηφισιά. Ας πάμε στην υπόλοιπη Ελλάδα και ας πάμε και στα Δυτικά. Δηλαδή, πάνω από 1.000 ευρώ το χρόνο. Πού υπάρχουν αυτά; Πού καταντήσαμε τη χώρα; Και ο κ. Πάντζας σας είπε ότι δεν υπάρχει καμμία μνημονιακή δέσμευση.
Όταν είχε πρωτοέρθει ο κ. Ιωαννίδης εδώ, που γνωρίζει τα θέματα από μέσα -όπως κι εσείς κι άλλοι- είχε πει: «Στα 70 εκατομμύρια με έφθασαν. Τι είχα και τι μου έδωσαν!». Ποιοι σας έδωσαν και με ποιο δικαίωμα; Ποιος παίζει με την υγεία των παιδιών; Ο Τόμσεν έβαλε ποτέ τέτοια θέματα; Κόψτε από αλλού. Πηγαίνετε τη διαπραγμάτευση πιο πέρα για να διεκδικήσετε για τον ελληνικό αθλητισμό, για τους ΑΜΕΑ κλπ. Δεν το κάνετε. Προσαρμογή, υποχωρητικότητα, η οποία υπονομεύει το μέλλον αυτού του λαού, το μέλλον της νεολαίας και το μέλλον της χώρας.
Αν αναλάβουμε κυβερνητικές ευθύνες, θα προσπαθήσουμε να αναστηλώσουμε και σ' αυτό τον τομέα ό,τι γίνεται –πιστεύω- με τη συμμετοχή και τη σύμπνοια όλων των συναδέλφων που γνωρίζουν το πρόβλημα.
(O πολιτικός μηχανικός Νίκος Βούτσης ιστορικό στέλεχος της ανανεωτικής Αριστεράς είναι βουλευτής Αθηνών και γραμματέας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ).