Δεν έχω τις γνώσεις για να καταλάβω τις πολύπλοκες οικονομικές έννοιες που πιστοποιούν ότι η χώρα μπήκε επιτέλους στο δρόμο της ανάπτυξης.
Εγώ πάντως αυτό που βλέπω με τα μάτια μου και δεν χρειάζομαι οικονομικό αναλυτή για να με ενημερώσει, είναι ότι ενώ τα προηγούμενα χρόνια είχε μειωθεί τρομερά η κίνηση στους δρόμους λόγω έλλειψης χρημάτων για μετακινήσεις και αγορές στο κέντρο, τους τελευταίους οχτώ μήνες η κίνηση επανήλθε στην Κηφισίας.
Τα μαγαζιά που ήταν ξενοίκιαστα από το 2009 και εγκαταλειμμένα, το καλοκαίρι του 2014 άρχισαν δειλά δειλά να νοικιάζονται και πάλι.
Το Petshop της γειτονιάς μου -που δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης- έβγαλε το ενοικιαστήριο που ήταν κολλημένο στη βιτρίνα του, και συνεχίζει κανονικά τη λειτουργία του.
Ο αδελφός της φίλης μου που είχε ανθοπωλείο στο Φάληρο -που δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης- και ήταν στα πρόθυρα του κλεισίματος, τώρα δουλεύει πάρα πολύ καλά.
Στο σινεμά φέτος αναγκάστηκα για πρώτη φορά να κοιτάξω τα εισιτήρια για να δω σε ποια θέση κάθομαι, γιατί συνήθως ήταν τόσο άδειο, που διάλεγα μέχρι και σε ποια θέση θα βάλλω το παλτό μου.
Ο πρώην μου, που με έπρηζε με τα χρήματα της διατροφής και τον κυνηγούσα για να μου τα δώσει, τώρα μου τα δίνει άμεσα χωρίς φάλαγγα.
Κάτι λένε όλα αυτά. Κάτι κινείται. Κάτι αλλάζει. Βγαίνουμε από το τέλμα.
Γι' αυτό θα ψηφίσω Σαμαρά. Γιατί η ελπίδα δεν έχει χρώμα κόκκινο.