Ακολουθεί το αντίστοιχο εργαστήριο της Οξφόρδης που ανακοινώνει την επιτυχή διασταύρωση γουρουνιού και κουνελιού ώστε να φτιάξουν το «γουρουνέλι». Χειροκροτήματα.
Μετά ακολουθεί το Tμήμα Γενετικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης αλλά δεν λέω τη συνέχεια του ανέκδοτου διότι αποκλίνει των κανόνων ευπρέπειας.
Η μέθοδος όμως δεν είναι για πέταμα.
Κάπως έτσι το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να συγχωνευθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ και να φτιάξουν το «Πασοκόριζα». Το πρότεινε ήδη ο Σπίρτζης για τις ευρωεκλογές.
Εντάξει, το όνομα δεν είναι πολύ τουριστικό. Ακούγεται λίγο σαν σπανακόρυζο.
Αλλά μπορεί να βελτιωθεί με τις αισθητικές παρεμβάσεις που εισηγήθηκε ήδη ο Σπίρτζης, όπως π.χ. με τον «κόκκινο ήλιο».
Λογικό πάντως να προτείνει τον κόκκινο ήλιο αφού ο Μάο Τσε Τουνγκ έχει ήδη προλάβει να υιοθετήσει το κόκκινο άστρο και μάλιστα επιτυχώς στη Μεγάλη Πορεία.
Ποιος όμως θα είναι ο αρχηγός του Πασοκόριζα; Ο Κασσελάκης ή ο Ανδρουλάκης;
Ο Ανδρουλάκης είναι παλαιότερος αλλά οι Στεφανουά υποστηρίζουν πως αφότου εμφανίστηκε ο Κασσελάκης (και ο Τάιλερ και η σκυλίτσα) ο Μητσοτάκης έχει πάθει πανικό στο Μαξίμου.
Ευλόγως λοιπόν διεκδικούν οι Στεφανουά την πρωτοκαθεδρία για τον «Κρητίκαρο» – εννοώντας τον Κασσελάκη κι όχι τον Ανδρουλάκη, παρόλο που ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ουδόλως υστερεί σε κρητικά χαρακτηριστικά.
Προσωπικά δεν θα πάρω θέση διότι δεν θέλω να στενοχωρήσω κανέναν. Ας τα βρουν μεταξύ τους ή ας ρωτήσουν τον Σπίρτζη.
Τον Μάο Τσε Τουνγκ πάντως δεν τον βλέπω για αρχηγό, άσε που δεν ήταν κι από την Κρήτη.
Υποψιάζομαι όμως ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα του νέου σχήματος δεν θα είναι η εξεύρεση αρχηγού όσο η εύρεση ψηφοφόρων.
Τι θα φωνάζουν οι άνθρωποι; «Το Πασοκόριζα είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό»; Ή μήπως θα τραγουδούν «ο Ηλιος ο κόκκινος, ο Ηλιος που ανατέλλει»;
Σαν εμβατήριο του Κόκκινου Στρατού μού ακούγεται.
Επιστρέφω λοιπόν στην αρχική μου σκέψη. Η μέθοδος της συγχώνευσης δεν είναι για πέταμα και αναμφισβήτητα θα προσφέρει θέαμα.
Επί της ουσίας όμως οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι οι «Πασοκοσυριζαίοι».
Ενα νέο πολιτικό είδος δηλαδή το οποίο δεν θα χρειάζεται να τρέχει δεξιά κι αριστερά για το μεροκάματο αλλά θα έχει βρει ένα κεραμίδι να βάλει στο κεφάλι του.
Δεν είναι μικρό πράγμα. Δείτε και τη Γάζα όπου δεν έχει μείνει κεραμίδι για κεραμίδι.