Είναι τα τέσσερα ΑΕΙ με τη μεγαλύτερη υποβάθμιση σπουδών, κύρους και διεθνούς αναγνώρισης σε σύγκριση με πριν 40 και 50 χρόνια.
Η εικόνα της Ανώτατης Παιδείας, που παιδεύει τους πτυχιούχους είναι κατάδηλα υποβαθμισμένη σε όλα τα πανεπιστήμια της χώρας λίγο- πολύ. Με εξαίρεση ίσως τη Κρήτης. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν καλοί και ευσυνείδητοι καθηγητές και φοιτητές.
Υπήρξαν αλλά τότε αποτελούσαν αδύναμη, υποταγμένη μειοψηφία. Ενώ τώρα φαίνεται να αποτελούν την πλειοψηφία δηλαδή εκείνων που θέλουν να γίνονται κανονικά τα μαθήματα, να γίνονται ελεύθερα και ανεπηρέαστα η διδασκαλία και ο διάλογος στις αίθουσες.
Σαράντα χρόνια μετά την Μεταπολίτευση του 1974 και 32 από τα νομοθετήματα «δημοκρατικής και προοδευτικής» Παιδείας του ΠΑΣΟΚ μόλις τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν σοβαρά. Χρειάστηκαν οι οδυνηρές προσπάθειες από ορισμένους και ορισμένες Υπουργούς Παιδείας της τελευταίας δεκαετίας, δειλές και συμβιβαστικές τελικά, με νόμους ψηφισμένους από τη Βουλή που παρέμειναν για χρόνια ημίμετρα, δειλές προσπάθειες.
Σταδιακά, επίπονα μέτρα έως την αποφασιστική περίοδο Θ. Φορτσάκη, που πρέπει να επεκταθεί στο Πολυτεχνείο, στο Οικονομικό, στο Αριστοτέλειο. Για να πάψουμε να έχουμε μια Παιδεία, που παιδεύει τη χώρα συνολικά, την τυφλώνει επώδυνα.
Τόσο, ώστε η αξία των πτυχίων να είναι μηδαμινή και σε επαγγελματικό αντίκρισμα και σε επιστημονική αξία, χωρίς καμία σοβαρή διεθνή ισοτιμία. Απλά χαρτιά σπουδών, χωρίς τα πτυχία αυτά να συμπληρωθούν, να καλυφθούν με σπουδές στο εξωτερικό και άλλα μεταπτυχιακά.
Οι ιστορικοί του μέλλοντος , ιδιαίτερα στο χώρο της Παιδείας, θα αντλήσουν κι άλλα διδάγματα από την παθογένεια της Μεταπολίτευσης του 1974. Τομέας, στον οποίο κυριάρχησαν, διοίκησαν και άσκησαν εξουσία πραγματική οι δυνάμεις της Αριστεράς, περισσότερο από κάθε άλλο χώρο και θεσμό, περισσότερο από τις διακυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Το περιβόητο «άσυλο» ασυδοσίας και επικράτησης της βίας, αποτέλεσε ( και συνεχίζει να αποτελεί σε Πολυτεχνείο και πρώην ΑΣΟΕΕ) το πεδίο πυγμής της Αριστεράς είτε ως μειοψηφίας του 3-4%, είτε ως μειοψηφία κάτω του 1%.
Επί δεκαετίες έλεγχαν τα πάντα στα πανεπιστήμια, στις εκλογές πρυτάνεων και καθηγητών, στις προαγωγές, στις συνεδριάσεις, στο διαρκές καθεστώς ανομίας. Βρισκόμαστε τώρα, 40 και 32 χρόνια αντίστοιχα, στο μέσον μιας πορείας αντιστροφής, μιας διαδικασίας εξόδου και απελευθέρωσης. Θα πρέπει να συνεχισθεί.
Θα χρειαστούμε τουλάχιστον πέντε χρόνια για μια σταθερή πορεία με βάση τα σημερινά δεδομένα. Και όχι βέβαια να ξαναγυρίσουμε στην εποχή του 1982, με το πρόγραμμα Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ.