Είναι όχι απλώς ψυχρολουσία, αλλά σαν να ανακαλύπτεις ότι είσαι απατημένος σύζυγος ή εραστής. Επίφοβη κατάσταση η δεύτερη θέση, που μπορεί να γίνει εύκολα τρίτη (δες το ΠΑΣΟΚ), να ζωντανέψει τα σύνδρομα της ήττας και επιπλέον να αποδείξει ότι τα πράγματα στον κόσμο δεν κινούνται πάντοτε μπροστά και προοδευτικά.
Ας ξαναγυρίσουμε σε όσα σκίαζαν τις ευτυχισμένες ημέρες , γιατί έχει μεγάλη σημασία για το νέο μέλλον. Το πρώτο από τα τρία ψυχοδράματα στους μήνες της πρωτιάς και τη δόξας ήταν η ανακάλυψη πολλών του ΣΥΡΙΖΑ ότι «μας χτυπούν όλοι, οι πάντες έχουν στραφεί εναντίον μας».
Δεν συνέβαινε αυτό, τους εξηγούσα. Η κορυφή, η πολιτική αντιπαλότητα στην Ελλάδα λειτουργεί μόνο στη βάση θέσης-αντίθεσης (στα μισά της διαλεκτικής, δηλαδή χωρίς σύνθεση). Σκληρός ο κοινοβουλευτισμός και η αντιπαλότητα εξουσίας και στην Ελλάδα. Έργο ευγενές, στο οποίο επιδόθηκε επί δεκαετίες η Αριστερά στην Ελλάδα και ήλθε η ώρα να πληρωθεί με το ίδιο νόμισμα. Κακώς νόμισε ότι θα έλθει στην εξουσία ως λυτρωτής, απελευθερωτής και τιμητής των πάντων με ωσαννά.
Ιδιαίτερα σε μ ια χώρα με οδυνηρή μνήμη από το ΠΑΣΟΚ , τα κόμματα και τις διάφορες κυβερνητικές ανεπάρκειες, που έχει πληρώσει ακριβά.
Δεύτερη απογοήτευση ήδη από τους καιρούς της τετράμηνης πρωτιάς και δόξας η επιπόλαια αντίληψη ότι εμείς «πολεμάμε την εξουσία, ασυμβίβαστοι, όπου και αν βρισκόμαστε».
Και επιπλέον φτάνει να το δηλώνεις για να συμβαίνει έτσι να είσαι αυτό που δηλώνεις. Πρόκειται για γενικευμένο σύνθημα αυταπάτης, σύνθημα δημοσιογραφικό, κομματικό, ελευθεροφρόνων, ακροδεξιών κλπ. Τόσο τετριμμένο και προφανές, τόσο ψεύτικο ώστε παρασύρει εύκολα σε αυταπάτες.
Όλους αυτούς τους μήνες παλιοί τους σύντροφοι ,του περιθωρίου συνήθως, τους επέπλητταν ότι έγιναν άνθρωποι της εξουσίας και του κατεστημένου, έγιναν δεξιοί.
Όποιος αγνοεί ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει μια χώρα (ακόμα και χωρίς συνθήκες Μνημονίου) της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καπιταλιστική, διεθνοποιημένης οικονομίας κλπ. χωρίς ανάλογες προσαρμογές ουσίας και να ακολουθήσει (μόνο) σταδιακές βελτιώσεις, είναι καταδικασμένος να αποτύχει.
Πριν από τις νέες εκλογές. Η χώρα θέλει αστικοδημοκρατικό εκσυγχρονισμό, δεν θέλει αριστερές θεωρίες ανύπαρκτες στην Ευρώπη και αριστερές πρακτικές ανύπαρκτες διεθνώς.
Δεν βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1980,την εποχή με τα μεγάλα λόγια και τις μεγάλες αυταπάτες ιδεολογικές και πολιτικές, ότι δήθεν βαδίζαμε σε ένα τριτοδρομικό σοσιαλισμό στη Ελλάδα, ενώ επρόκειτο για κομματική φαυλοκρατία και για συντεχνιακή οπισθοδρόμηση.
Η τρίτη απογοήτευση-ψυχρολουσία προέκυψε από την διαπίστωση –αυτογνωσία όσο λίγο κατάλληλο είναι το υλικό του ΣΥΡΙΖΑ για τις βασικές τους εκπροσωπήσεις στη Βουλή, στον κρατικό μηχανισμό, σε διακομματικές επιτροπές. Μια φτώχεια προσώπων (στην κοινοβουλευτική ομάδα είναι ζήτημα εάν μπορούν να ξεχωρίσουν είκοσι πρόσωπα), που θα ήταν επώδυνη όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για την ίδια τη χώρα.
Φυσικά και δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς αρκετά θετικά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ, από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, την ομάδα των πανεπιστημιακών που διαθέτει, κάποια κομματικά στελέχη πέρα από τάσεις, την κοινωνική οργή που εκφράζει γνήσια και αυθεντικά και άλλα πολλά. Αρκετά στοιχεία για τη δεύτερη θέση αλλά ολίγα για την πρώτη. Η πτώση του ΣΥΡΙΖΑ σε μια, δυο, τρεις δημοσκοπήσεις ίσως να μην σημαίνει τίποτα οριστικά, εάν συνειδητοποιήσει ότι αυτός θα υπηρετήσει στην λαϊκή εξουσία και όχι εκείνη τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Μιχάλης Δημητρίου είναι δημοσιογράφος, ηγετικό στέλεχος μεγάλων εφημερίδων. Έχει διατελέσει Γενικός Διευθυντής της ΕΤ1, Γενικός Διευθυντής του Antenna Satellite και μέλος του ΕΣΡ.