Πράγματι σε τροχιά ύφεσης, εκτόνωσης οι σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας αλλά τραυματισμένες, επώδυνα μάλιστα μετά τις δικές μας ψευδαισθήσεις, για επίσημη επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου Τ. Ερντογάν στην Αθήνα τον περασμένο Δεκέμβριο.
Ούτε χείρα φιλίας έτεινε, ούτε τα σύνορα των χωρών σεβάστηκε, ούτε νέα περίοδος συνεργασίας και καλής γειτονίας πρόεκυψε.
Τώρα, όλα δείχνουν μετά τα " Ίμια 2" ότι αποκλιμακώθηκε η ένταση, ότι οι σχέσεις με την Τουρκία μπαίνουν σε μια φάση διαλόγου επιπέδου Αρχηγών ΓΕΕΘΑ, ψυχραιμίας από την Ελλάδα και αυτοσυγκράτησης από την Τουρκία ( η οποία βεβαίως συνεχίζει την περίσφιξη της Κύπρου).
Όμως τα τραύματα στο Αιγαίο παραμένουν.
Ίσως, έχουμε υποστεί μια νέα και οδυνηρή εθνική απώλεια, χωρίς μάλιστα η Ελλάδα να δώσει και να χάσει καμία μάχη.
Για πρώτη φορά η Τουρκία διακήρυξε ότι τα Ίμια είναι δικά της, ενώ ανάλογη δήλωση με σθένος δεν υπήρξε ούτε από το ΥΠΕΞ ούτε από τον Έλληνα Πρωθυπουργό.
Οι Τούρκοι μας απαγόρευσαν το 1996 κάθε παρουσία Έλληνα στα Ίμια και τώρα απαγόρευσαν κάθε προσέγγιση εκεί από τη θάλασσα.
Παράλληλα κατασκευάζουν εγκαταστάσεις για σκάφη και άνδρες των καταδρομών τους απέναντι από τις βραχονησίδες αυτές.
Τίνος είναι πλέον τα Ίμια;
Κάποτε για δεκαετίες ήταν ελληνικά, με Έλληνες βοσκούς και κατσίκια πάνω τους.
Έπειτα, το 1996 οι Τούρκοι, πρόβαλλαν αξιώσεις συνιδιοκτησίας και στις 12/2 αποκλειστικής ιδιοκτησίας.
Τώρα, απομένει η ελπίδα να κηρύξουμε εμείς τα Ίμια αμφισβητούμενη " γκρίζα ζώνη" με ισχυρή απαίτηση των εθνικών μας δικαιωμάτων.
Να παραμείνουν, δυστυχώς, ως γκρίζα ζώνη τουλάχιστον.