Τέτοιες συναντήσεις, όπου καμιά πλευρά δεν θέλει να συνεργασθεί πραγματικά, δεν κάνει πράξη τα λόγια καταντούν με τα χρόνια γραφικές. Παράδειγμα προς αποφυγήν από την ατολμία ή την ασυνέπεια. Πόσα χρόνια, πόσες φορές θα συζητούμε για την ανάγκη ενός τζαμιού στην Αθήνα, τον έλεγχο των λαθρομεταναστών στα Τουρκικά σύνορα και παράλια, στο άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής Χάλκης.
Οι οικονομικές και εμπορικές συμφωνίες, που υπογράφονται, οι τουριστικές και μεταφορικές ειδικότερα είναι οι μόνες , που λειτουργούν, προσφέρουν. Τις έχουμε ανάγκη για στρατηγική προστασίας και ανάπτυξης των κατοίκων στο χώρο του Αιγαίου. Την ίδια θετική συμβολή θα έχουν οι νέες συμφωνίες, μόνο αυτής της κατηγορίας, που συμφωνήθηκαν.
Όλες οι άλλες και τα μνημόνια συνεργασίας με τις γνωστές γενικολογίες τους θα μείνουν πάλι, κενά χαρτιά. Μετά την Πόλη επίσης, παρά το κλίμα «ειλικρινούς συνεργασίας» στα κρίσιμα «μεγάλα θέματα» (το οποίο πιστεύουν μόνο οι αφελείς) ο Α. Σαμαράς πρέπει να γύρισε σοφότερος. Στο θέμα της ΑΟΖ δεν απομένει άλλος δρόμος από εκείνο της Κύπρου, οι διεθνείς συμμαχίες και εγγυήσεις δηλαδή ότι θα πάει καλά το έργο εντοπισμού και αξιοποίησης των υδρογονανθράκων.
Τελείως διαφορετική η εμπορική συμφωνία ιδιωτών κεφαλαιούχων (όπως στα λιμάνια της Μυτιλήνης και του Φαλήρου, και άλλο ο συνεταιρισμός με το Τουρκικό Κράτος). Τα πετρέλαια της Ελλάδος στην Ανατολή θέλουν συμμαχίες και στηρίξεις από η Δύση. Δεν νομίζω ότι ο Α. Σαμαράς να γύρισε από την Πόλη με αυταπάτες πως οι παραβιάσεις και παραβάσεις στο χώρο του Αιγαίου θα σταματήσουν από πλοία, αεροπλάνα και ερευνητικές αποστολές για πετρέλαιο.
Ούτε θα σταματήσουν τα σχέδια για τη Θράκη το Καστελλόριζο, της «μειονότητες» της Ρόδου και της Κω, οι προβοκάτσιες για Τούρκους αντάρτες εκπαιδευόμενους, οι απαιτήσεις για ξένες ζώνες, τα μουσουλμανικά μνημεία της Θεσσαλονίκης κλπ. Είναι αληθινά περίεργο αλλά ενώ οι Τούρκοι συνεχώς διογκώνουν το πακέτο απαιτήσεων-διεκδικήσεων από την Ελλάδα σε κορυφαίο πολιτικό επίπεδο, η Ελλάδα αμύνεται και ψελλίζει.
Δεν διεκδικεί συνεχώς και με δημόσια πίεση μέτρα ισονομίας και προστασίας στην Πόλη, στον Πόντο, στην Ίμβρο, την Τένεδο με ανθρώπους και μνημεία. Δεν επεκτείνουμε τον εθνικό κατάλογο πίεσης στην Άγκυρα για παλιές εκκλησίες, νεκροταφεία Ελλήνων πολιτών ή στρατιωτικών, κατασχεμένα αρχοντικά, για Αρχεία και εικόνες, ανασκαφές και συντηρήσεις με τρόπο συγκεκριμένο, επίμονο, διεκδικητικό. Όχι πάντα μόνο Κυβέρνηση αλλά από όλα τα κόμματα, τους βουλευτές, στελέχη. Συμπεριφερόμαστε απέναντι στους Τούρκους ως αμνήμονες, ως παραιτημένοι πνευματικοί, επίορκοι, θρησκευτικοί άμεσα ενδιαφερόμενοι. Για ανάλογα θέματα εντός της Τουρκίας, ακόμα και οι υπερπατριώτες της «Χ.Α» γενικολογούν, πολιτικολογούν μόνο. Δεν κάνουν εθνική πολιτιστική διεκδίκηση. Δεν ασκούν υψηλή και ισχυρή διπλωματία μεγάλης πνοής. Ας το κάνει σταδιακά ο Αντ. Σαμαράς μετά το ταξίδι -υποχρέωση στην Πόλη, και την εθνική μας αλαλία σ' όλα αυτά τα θέματα πίεσης.
Ο Μιχάλης Δημητρίου είναι δημοσιογράφος, ηγετικό στέλεχος μεγάλων εφημερίδων. Έχει διατελέσει Γενικός Διευθυντής της ΕΤ1, Γενικός Διευθυντής του Antenna Satellite και μέλος του ΕΣΡ.