Στον κεντρώο-φιλελεύθερο χώρο, βρίσκουμε τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη. Ανεξαρτήτως του αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί τους, αναδιαμόρφωσαν με τις πολιτικές τους τη χώρα.
Αν στη λίστα αυτή προσθέσουμε και τον Χαρίλαο Τρικούπη, που προηγήθηκε όλων, βλέπουμε ότι ο μη συντηρητικός χώρος στην Ελλάδα διέθετε πρωθυπουργούς με ατζέντα μεταρρυθμιστική.
Στον συντηρητικό χώρο, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής λάμπει (και) διά της μοναξιάς του. Από κει και πέρα; Π.χ., ο Αλέξανδρος Παπάγος; Με σημερινούς όρους ήταν γνήσιος doer: άνθρωπος της δράσης, αποφασιστικός – κυρίως όμως σε ό,τι αφορά τη στρατιωτική του πορεία, ειδικά στην τελευταία φάση του Εμφυλίου. Η πολιτική του συμβολή ωστόσο, μολονότι σημαντική, δεν είχε, συγκριτικά, ανάλογο εκτόπισμα.
Ο ευγενής Γεώργιος Ράλλης, σπάνιας στόφας πολιτικός ανήρ, δεν άντεξε πολύ. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ, με εκτόπισμα πνευματικό και πυγμή, επίσης δεν μπόρεσε να ανοίξει δρόμους.
Κάτι περισσότερο κατάφερε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ένας από τους τελευταίους μεγάλους Ελληνες ηγέτες. Ο οποίος, βέβαια, προέρχεται από τον φιλελεύθερο, κεντρώο χώρο, όντας ξένο σώμα στη Δεξιά. Προσπάθησε, όταν βρήκε την ευκαιρία, να την εκσυγχρονίσει, μα δεν τα κατάφερε. Ηγετική φυσιογνωμία, καθόρισε όμως την πολιτική ζωή περισσότερο από τα μετόπισθεν παρά από την πρώτη γραμμή.
Αυτήν τη στιγμή, ο αρχηγός του κόμματος που μεταπολιτευτικά εκπροσωπεί τον ευρύ συντηρητικό χώρο είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Θα ήταν πολύ άστοχο να εξαγάγουμε συμπεράσματα τόσο πρόωρα, όμως ήδη έχει έναν μικρό άθλο στο ενεργητικό του: κατάφερε να κάνει την ανατροπή και να εκλεγεί αρχηγός σε ένα κόμμα που επίσης δεν τον θεωρεί «δικό του» και, σε μεγάλο βαθμό, να χαράξει τη δική του ατζέντα, η οποία είχε ως σημείο αφετηρίας τη φιλελεύθερη, ευρωπαϊκή πολιτική.
Αυτή τη στιγμή, η μεταρρυθμιστική-φιλελεύθερη ατζέντα με την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να πάρει την αρχηγία της Ν.Δ., αλλά και την πρωθυπουργία της χώρας, μοιάζει να βρίσκεται σε υποχώρηση. Μία αιτία είναι ο υπόγειος, ακήρυχτος πόλεμος που δέχεται από την παραδοσιακή, λαϊκή Δεξιά, εντός και εκτός της Ν.Δ. Από τη Θεσσαλονίκη έως και την Αθήνα, η πίεση που ασκείται γίνεται όλο και πιο ασφυκτική. Σαν το σαράκι που ροκανίζει το ξύλο.
Αυτή η δεξιά κίνηση στερείται ταυτόχρονα αρχηγού, ενός προσώπου δηλαδή που να ξεχωρίζει ως ηγετική φυσιογνωμία. Συνεχίζεται η παράδοση που θέλει την ελληνική Δεξιά να πάσχει ως προς τους ηγέτες της. Και όμως, και αυτό είναι το οξύμωρο, όποια κι αν είναι η δυναμική της ως πολιτικής κίνησης (μένει να φανεί), μάχεται με λύσσα τον μοναδικό δυναμικό αρχηγό που έχει αυτήν τη στιγμή ο χώρος στην ευρύτητά του.