Το ταξίδι στην Κίνα με πρότυπο συνεργασίας την COSCO, εναντίον της οποίας πριν 3 χρόνια διαδήλωναν πολλοί, κατηγορούσαν τον Κ. Καραμανλή και απειλούσαν, μόλις πέρυσι προεκλογικά ότι θα την διώξουν από τον Πειραιά. Χαμένες μάχες, χαλασμένα μυαλά, στενοκέφαλα. Πάντως και τώρα στη Βουλή, από την πλευρά ορισμένων του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής (κάποτε και του ΚΚΕ) εκτοξεύονται βολές κατά της κινεζικής εταιρείας, της σύμβασης συνεργασίας, του εργασιακού καθεστώτος, που επικρατεί στην COSCO.
Χωρίς ιδιαίτερη επιμονή, είναι αλήθεια. Χωρίς κεντρική γραμμή από τις ηγεσίες των κομμάτων, μόνο από ελεύθερους σκοπευτές βουλευτές. Θα αποδειχθεί το ταξίδι στην Κίνα και το πιο επιτυχημένο από όλα των τελευταίων χρόνων; Στην Κυβέρνηση όχι μόνο το πιστεύουν αλλά και να πείσουν τους άλλους προσπαθούν. Με βάση ένα επίμονο μπαράζ δημοσιότητας, επίμονης μάλιστα. Παράλληλης -είναι αλήθεια- με μια καλή προετοιμασία.
Άλλωστε η περίπτωση της COSCO έδειξε ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει ευρωπαϊκή πύλη εισόδου και παράλληλα να επεκτείνει τις δυνατότητες συνεργασίας σε άλλους τομείς (πλην των συμβατικών λ.χ. στον Τουρισμό ή στα ελληνικά τρόφιμα ή την ναυτιλία) στα λιμάνια και αεροδρόμια της χώρας, σε εμπορικές προκλήσεις, όπως με την ΤVAINOLE και την HEWLETT PACKARD ήδη. Χαμένες μάχες για την Ελλάδα, δηλαδή εξελίξεις, ήττας και οπισθοδρόμησης ήταν τα εμπόδια για την επέκταση-συνεργασία των Κινέζων π.χ. Σε λιμάνι της Κρήτης στον τομέα των σιδηροδρόμων.
Με απειλές και εμπόδια από τοπικά συμφέροντα ή από πολιτική τυφλότητα, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου το τότε ΠΑΣOΚ κατά της COSCO. Θα ευχόταν κανείς το ταξίδι στην Κίνα να συνδυασθεί με την ήττα όσο γίνεται περισσοτέρων «ένδοξων μαχών» και αντιδράσεων από τοπικά ή άλλα συμφέροντα.
Τις αληθινά χαμένες μάχες, τις αναγκαίες ήττες που πρέπει να υπάρξουν. Κατά τρόπο χαρακτηριστικό μάλιστα κάθε εθνική μας βελτίωση, ανάταση, ανακούφιση, ανύψωση συνδέεται με αυτές τις (ορθώς) «χαμένες μάχες», όπως των ναυτικών για τα κρουαζιερόπλοια, των αγροτών για τις ψεύτικες επιδοτήσεις, της ΑΔΕΔΥ για τους δημόσιους υπάλληλους, της ΟΛΜΕ για το δίωρο των καθηγητών, των ιδιωτικών φορτηγών και ταξί και τόσα άλλα. Σχετίζεται με πολλά, τα περισσότερα ίσως από τα προβλήματα υποανάπτυξης αυτά, το ταξίδι της Κίνας. Αμέσως και εμμέσως, στο παρόν και στο μέλλον. Ανάγκη για τέτοιες «χαμένες μάχες» χωρίς χαμένο χρόνο για όλους μα, χωρίς εθνικές μας ήττες.
Ο Μιχάλης Δημητρίου είναι δημοσιογράφος, ηγετικό στέλεχος μεγάλων εφημερίδων. Έχει διατελέσει Γενικός Διευθυντής της ΕΤ1, Γενικός Διευθυντής του Antenna Satellite και μέλος του ΕΣΡ.