Δεν είναι μόνον πολιτικά στελέχη της αντιπολίτευσης αλλά και αντίστοιχα της συμπολίτευσης που σπεύδουν κάθε φορά, ενώ φυσικές καταστροφές πλήττουν μία ή περισσότερες περιοχές της χώρας, και περιδεή μπροστά στο μέγεθός τους, τα μεν πρώτα με φιλοσοφική εγκαρτέρηση εξαγγέλλουν μέτρα ώστε οι συμφορές να μην επαναληφθούν, τα δε δεύτερα τι θα είχε έγκαιρα υλοποιηθεί αν συνέβαινε η κυβερνητική εξουσία να έχει περάσει στα χέρια τους.
Το ίδιο ακριβώς έργο πάντα, με τους ίδιους ακριβώς πρωταγωνιστές, δευτεραγωνιστές και κομπάρσους που θυμίζει την ειρωνική και μελαγχολική διερώτηση του Αλέξη Μινωτή που φεύγοντας νύχτα προχωρημένη από πρόβα στο Εθνικό Θέατρο, έλεγε στον Μάριο Πλωρίτη κοιτάζοντας προς την εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου που ήταν ακριβώς απέναντι: «Φοβερό, δυο χιλιάδες χρόνια τώρα ανεβάζουν κάθε Κυριακή το ίδιο ακριβώς έργο και είναι πάντα γεμάτες (σημ. εννοούσε τις εκκλησίες) και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να αλλάζουμε κάθε τρεις μήνες έργο». Και επειδή πρόκειται για το ίδιο ακριβώς έργο με αποτέλεσμα οι συνειρμοί όσο ευκολότεροι άλλο τόσο αναπόφευκτοι να γίνονται, θυμόμαστε τον Γιώργο Παπανδρέου, επί πρωθυπουργίας του, στη Νέα Ιωνία του Βόλου, να κοιτάζει με ένα τόσο έντρομο βλέμμα τις συσσωρευμένες λάσπες που είχαν αποκαλυφθεί μετά την υποχώρηση της πλημμύρας, ώστε θα ορκιζόσουν πως το πρόβλημα θα είχε λυθεί όχι μόνο μέσα στον χρόνο που θα παρέμενε πρωθυπουργός αλλά για πολλές δεκαετίες αργότερα.
Θα αναρωτηθείτε βέβαια όταν ολόκληρη η Μακρόνησος μεταβάλλεται σε εγγύηση για μια μεγάλη σταδιοδρομία, η ύπαρξη της λάσπης θα τρόμαζε τον οποιονδήποτε πολιτικό να τη χρησιμοποιήσει προκειμένου να δείξει το ενδιαφέρον του για τους άλλους;
Το τι ακολούθησε όχι μόνο στον Βόλο αλλά σε ολόκληρη σχεδόν την Ελλάδα το ξέρουμε όλοι πολύ καλά. Σε βαθμό που σκέφτεται κανείς μήπως αν έπαυαν οι ίδιοι οι κάτοικοι πια να υπολογίζουν στις επισκέψεις των πολιτικών και τις διαμαρτυρίες τους όπως εκδηλώνονται όταν συναντιούνται μαζί τους και έπαιρναν την κατάσταση στα χέρια τους, τα πράγματα βελτιώνονταν σταδιακά κατά έναν αποτελεσματικότερο τρόπο. Αφού θα είχαν πάρει απόφαση ότι το να διαμαρτύρονται, να ουρλιάζουν ή να κλαίνε, μπροστά στα θεωρούμενα ως καθ' ύλην αρμόδια πρόσωπα, εκφράζει μια αποκλειστικά δική τους ανάγκη γιατί τα πρόσωπα αυτά σε καμιά περίπτωση δεν θα ενδιαφέρονταν πραγματικά καθώς η συμφορά δεν θα αφορούσε το δικό τους σπίτι και τον δικό τους δρόμο. Ενώ επιπλέον μοιράζονται ανάμεσα σε μια υπαγορευμένη από τη θέση τους υποχρέωση με μηδαμινό προσωπικό ενδιαφέρον και κυρίως με την ακόμη και ασύνειδα χρησιμοποίηση της συμφοράς των άλλων ως αναβαθμό στη σταδιοδρομία τους ή έστω στη διατήρηση της θέσης τους.
Θα αναρωτηθείτε βέβαια όταν ολόκληρη η Μακρόνησος μεταβάλλεται σε εγγύηση για μια μεγάλη σταδιοδρομία, η ύπαρξη της λάσπης θα τρόμαζε τον οποιονδήποτε πολιτικό να τη χρησιμοποιήσει προκειμένου να δείξει το ενδιαφέρον του για τους άλλους; Οταν η δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων, χωρίς μάλιστα να σου το έχει ζητήσει κανείς, συνιστά για τον κάθε άνθρωπο άρα και για τον κάθε πολιτικό (εκτός και αν ο πολιτικός δεν είναι άνθρωπος) το μεγαλύτερο είδος αναξιοπρέπειας που επιβραβεύεται μάλιστα, σοβαρά μπορεί να πιστεύει κανείς πως ο άνθρωπος ή ο πολιτικός αυτός διαθέτει το περίσσευμα ανθρωπιάς που χρειάζεται ώστε να τον ενδιαφέρει πραγματικά να λύσει προβλήματα των άλλων που για τον ίδιο είναι ανύπαρκτα; Καλά, είμαστε σοβαροί;
Πηγή: Έντυπη έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»