1. Δεν εργάστηκα περίπου 20 χρόνια στο ΒΗΜΑ, καθημερινό και κυριακάτικο, από βοηθός του Παύλου Μπακογιάννη έως επιτελικό στέλεχος πρώτης γραμμής, στα καλύτερα χρόνια της επαγγελματικής μου υποδομής, για να απορρίψω εύκολα όσα πολύτιμα διδάχτηκα από σπουδαίους ανθρώπους αρχών και ιδεών (πλην των δημοσιογράφων) όπως ο Ε. Παπανούτσος και Γ. Κουμάντος, οι Αγγ. Τερζάκης και Μ. Πλωρίτης, οι Μαν. Ανδρόνικος, Μ. Ράπτης και Μιχ. Παπαγιαννάκης και τόσοι άλλοι.
Το δύσκολο επίτευγμα δηλαδή να προσπαθήσεις να υπηρετήσεις ως δημοσιογράφος την έρευνα και την αλήθεια, τις αξίες της εντιμότητας του δημοκρατικού χώρου, δηλαδή των θεσμών μιας σύγχρονης Πολιτείας και Κοινωνίας. Αρχές και αξίες, που σκιάσθηκαν συχνά τη δεκαετία του 1980 από την επέλαση της πολιτικής στον τότε ΔΟΛ και αντίστροφα επαναφέρθηκαν από την ιδιοκτησία του Ευαγ. Μαρινάκη μετά την σκοτεινή περίοδο εργοδοσίας που προηγήθηκε.
2.Με έντονο ενδιαφέρον παρακολούθησα τη νέα διαμάχη Αντιπολίτευσης -Κυβέρνησης, που είχε ως αφετηρία το πρωτοσέλιδο δημοσίευμα του ΒΗΜΑΤΟΣ την Κυριακή ότι υπήρξε δόλια συρραφή μιας συνομιλίας σταθμάρχη Λαρίσης - μηχανοδηγού κατά τη νύχτα του δυστυχήματος. Αυτό δεν φαίνεται να το αμφισβήτησε η Κυβέρνηση, την αξιοπιστία δηλαδή της αποκάλυψης του ΒΗΜΑΤΟΣ.. Ασφαλώς δεν έχει ευθύνη η εφημερίδα για τις πολιτικές διαστάσεις και ερμηνείες που έδωσαν στο δημοσίευμα τα κόμματα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ πρωτίστως. Ακραίες, υπερβολικές, επινοημένες. Με ανακλαστικά ιδιαίτερης επιθετικότητας, με ερμηνείες και στρεβλώσεις (όπως οι τρεις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ και δύο του ΠΑΣΟΚ), μακράν απέχουσες από τις εξηγήσεις που επέμεινε το ΒΗΜΑ για τα κίνητρά του, ότι αυτό "παραθέτει γεγονότα, δεν αποδίδει ευθύνες και ζητά απαντήσεις".
Τα δύο κόμματα, στον αγχωτικό συναγωνισμό τους καιρό τώρα, έπραξαν το ακριβώς αντίθετο και στις τρεις περιπτώσεις. Νόθευσαν τα γεγονότα, απέδωσαν ευθύνες αυθαίρετα, μέχρι υποχρεωτικής παραιτήσεως του Πρωθυπουργού, προσφυγή σε πρόωρες εκλογές και μάλιστα με παρουσία διεθνών παρατηρητών, λες και βρισκόμαστε σε χώρα της Αφρικής. Ο κ.Κασσελάκης όλο και περισσότερο εξελίσσεται σε λαϊκιστή «μιας αναίδειας χωρίς όρια», 40 χρόνια από τους ομόλογους της Χαρ. Τρικούπη, εκλεκτούς του Ακη και του Κουτσόγιωργα..... Δυστυχώς, συνεχίζει να ευτελίζει την λεγόμενη «δημοκρατική, προοδευτική παράταξη» και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Εάν το ΒΗΜΑ δεν ήθελε να καυτηριάσει την συνταγματική πολιτική ασχετοσύνη του κ. Κασσελάκη ή τις ρητορικές του κακόγουστου ΠΑΣΟΚ για "αδίστακτη αγέλη εξουσίας", θα μπορούσε λ.χ. έστω με ένα από τους αρθρογράφους του, να αποκηρύξει τους συνειρμούς, τα ακραία συμπεράσματα με τα οποία επενδύθηκε το αποκαλυπτικό του δημοσίευμα. Να αρνηθεί να το μεταχειρισθούν ως όργανο προπαγάνδας και σκοπιμοτήτων τους Κασσελάκης και Ανδρουλάκης και τα κόμματα τους. Ετσι, όμως η πόλωση και η απαξίωση που προκλήθηκε πλήττει την έγκριτη εφημερίδα, με καχυποψίες της κάθε πλευράς.
3.Το ΒΗΜΑ, όπως το έζησα συχνά από πρώτο χέρι στις διευθύνσεις των Λ. Καραπαναγιώτη, Χάρη Μπουσμπουρέλη, Γιώργου Ρωμαίου και στην συνδιοίκηση Χρ. Λαμπράκη-Στ. Ψυχάρη οριοθετούσε πάντα, με άρθρα με σχόλια κλπ αυτές τις μεθόδους χειραγώγησης του από "κόμματα του δημοκρατικού τόξου" κάποτε τόσο δημοκρατικά όσο η αντίληψη "δημοκρατία είναι το κόμμα μας στην εξουσία". Θλιβερή παράδοση από τη δεκαετία του 1930, εκείνη του ύστερου, πραξικοπηματικού βενιζελισμού.
Δυσάρεστη είναι μέχρι σήμερα και η εμπειρία του ΒΗΜΑΤΟΣ (λιγότερο των ΝΕΩΝ) από την "συνάρμοση" με την διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, που διαδέχτηκε μια άρρωστη σχέση με τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και μια δύσοσμη με τη διακυβέρνηση Κ. Σημίτη, που αποδείχτηκε εξόχως διαβρωτική για το κύρος του ΔΟΛ.
4.Καιρό τώρα, σε παράγοντες της δημόσιας ζωής κυριαρχούσε η απλουστευτική αντίληψη ότι τo "συγκρότημα Μαρινάκη" (ΒΗΜΑ, ΝΕΑ, ΜΕGΑ) σταθεροποιήθηκε με επιτυχία και ανανεώθηκε αρκετά σε διάφορους τομείς, αλλά στο ευρύτερο πολιτικό παιχνίδι ήταν σαν να επαναλάμβανε τα λάθη απόλυτης στήριξης του Δημ. Λαμπράκη την εποχή του Αλέξανδρου Παπάγου, τα οποία στοίχησαν κυκλοφοριακά και από πλευρές πολιτικής επιρροής εξαιτίας του εγκλωβισμού αυτού.
Φαινόμενο το οποίο είχε εμφανισθεί αλλά με πολύ λιγότερες, περιστασιακές απώλειες στα Ιουλιανά του 1965, όταν ο Χρ. Λαμπράκης, όπως ο ίδιος το αναγνώριζε, θέλησε να χαλαρώσει την εξάρτηση του ΔΟΛ από την πολεμική αδιαλλαξία της "Eνωσης Κέντρου".
Ασφαλώς, τα πράγματα διαφέρουν. Η υποστήριξη του ΒΗΜΑΤΟΣ και γενικά του συγκροτήματος Μαρινάκη έχει την εξήγηση της όχι τόσο σε λόγους συμφέροντος αλλά στην υποστήριξη (με αρκετές μονομέρειες και λιβανωτούς) στο ειλικρινές άνοιγμα του Κυριάκου Μητσοτάκη προς τον κεντρώο χώρο από πλευράς φιλελευθέρων πρωτοβουλιών σε πολλούς τομείς. Απέναντι με μια «δημοκρατική, προοδευτική» αντιπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ενδοσκοπούμενη, ανασφαλή και καθηλωμένη, αδύναμη να ανανεωθεί.
Αυτή η διαρκής, η επίμονη υποστήριξη στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη (που την παρακολουθώ καθημερινά και για τις ανάγκες της ιστοσελίδας ΝΟΝ PAPER NEWS, που διευθύνω) φαίνεται να παρεξηγήθηκε από τους όψιμους εισοδιστές της ΝΔ ως προδοσία και ύποπτη ασυνέπεια, όταν άρχισε να γίνεται κριτική για την κυβερνητική διαχείριση σε κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, σε λάθη και ανεπάρκειες. Καταστάσεις, οι οποίες πιστοποιήθηκαν καιρό τώρα, πριν 3-4 μήνες και από όλες τις δημοσκοπήσεις.
Με αποκορύφωμα την σπασμωδική αντίδραση της ΝΔ για το δημοσίευμα "Μονταζιέρα στα Τέμπη" ότι δήθεν υπηρετούσε " οικονομικά συμφέροντα" ισχυρισμοί που πρέπει να αποδειχθούν. Ολίσθημα ασφαλώς στο ολίσθημα που επικρίνει. Τα οικονομικά συμφέροντα δεν είναι αγγελικά όταν μας υποστηρίζουν και μάλιστα επί μακρόν.
Δεν είναι απόψεις παρακρατικής νοοτροπίας, όπως ανταπάντησε ο Όμιλος Μαρινάκη, αλλά ασφαλώς άδικης και εν μέρει αχάριστης συμπεριφοράς ορισμένων στην κυβερνώσα παράταξη, απ΄ όσα λέγουν επιτελείς του.
Τελικό συμπέρασμα: Η Κυβέρνηση, η ΝΔ θα πρέπει να ευχαριστεί το ΒΗΜΑ για την ευκαιρία που της έδωσε να βρει την αλήθεια, πέρα από τα σενάρια συνομωσίας και να καταδείξει το κιτρινισμό των συζητήσεων στη Βουλή.
Το ΒΗΜΑ θα πρέπει να αναζητήσει και να αναδείξει τιμώντας την ανεξάρτητη και έγκυρη-αξιόπιστη παράδοση του, τη δική του σύγχρονη, αυτόνομη αντίληψη για την "κεντρώα" ευρωπαϊκή αντίληψη στη δημόσια ζωή της Ελλάδος. Γραμμή του Ομίλου για την ταυτότητα και πορεία της χώρας, και ξεχωριστή από όλα τα σημερινά κόμματα.