Κατ αρχήν ξεφορτώθηκαν τον Κασσελάκη μαζί με κάποιους παρείσακτους οι οποίοι, σύμφωνα με τη δική τους λογική, μόνο κατ´ όνομα ήταν αριστεροί. Κυρίως όμως τους έμεινε το κόμμα, δηλαδή το όνομα και η κρατική επιχορήγηση. Δεν είναι μικρό πράγμα αν αναλογιστούμε ότι ως πρόσφατα ήταν έτοιμοι να αποχωρήσουν με μόνη προίκα τα ιμάτια τους.
Εντάξει χάνουν, όπως όλα δείχνουν, τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ίσως όμως αυτό να είναι το μικρότερο πρόβλημά τους. Γιατί μένει να αποδειχθεί ότι και όσοι απέμειναν μπορούν να συνεχίσουν μαζί. Αν εξαιρέσουμε για παράδειγμα τις δύο εξωτικές υποψηφιότητες Γκλέτσου και Φαραντούρη, μένουμε με τους κ. Πολάκη και Φάμελλο οι οποίοι εκπροσωπούν διαμετρικά αντίθετες λογικές. Δεν ξεχνάμε ότι πολύ πρόσφατα, και μάλιστα δύο φορές, η πλευρά Τσίπρα επιχείρησε να διαγράψει τον Πολάκη. Τώρα θα πρέπει να τον ανεχθεί και μάλιστα ως εκπρόσωπο ενός άτυπου ρεύματος στο εσωτερικό του κόμματος. Πόσοι θα τον ψηφίσουν δεν το ξέρουμε, έτσι όπως έχουν εξευτελιστεί τα ηγετικά στελέχη του ωστόσο, δεν αποκλείεται να πάρει ένα όχι ευκαταφρόνητο ποσοστό. Ιδίως αν η συμμετοχή, όπως είναι πολύ πιθανό, είναι μικρή.
Όσο για τον κ. Κασσελάκη θα αναζητήσει και αυτός την τύχη του επικεφαλής ενός ακόμη κόμματος το οποίο θα προέρχεται από τον Σύριζα. Έτσι από σήμερα ο πρώην Σύριζα, αυτός που κέρδισε τις εκλογές τον Ιανουάριο του 2015, θα εκπροσωπείται στη Βουλή από τέσσερα διαφορετικά κόμματα: τον επίσημο Σύριζα, το κόμμα Κασσελάκη, την Νέα Αριστερά των Τσακαλώτου- Αχτσιόγλου και το κόμμα της κ. Κωνσταντοπουλου. Αν προσθέσουμε και τα κόμματα Βαρουφάκη και Λαφαζάνη, τότε ο Σύριζα του κ. Τσίπρα θα έχει διασπαστεί σε 6 διαφορετικά πολιτικά σχήματα! Είναι κι αυτό ένα κάποιο κατόρθωμα.
Το κωμικό του πράγματος είναι ότι μεταξύ τους διατηρούν από ψυχρές ως πολεμικές σχέσεις, συχνάμε αλληλοκαταγγελίες για ξεπούλημα των λαϊκών αγώνων ή άλλα ακόμα χειρότερα και δυσώδη. Εντάξει η προσφυγή στη δικαιοσύνη που προανήγγειλαν οι 87 και ο Κασσελάκης είναι μια πρωτιά ακόμη και για την αριστερά. Ακόμα και όσοι έφυγαν πρόσφατα πάντως λόγω Κασσελάκη, δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να επιστρέψουν. Ο ιστορικός κύκλος του Σύριζα, λένε, έκλεισε. Επιτέλους το κατάλαβαν θα πουν κάποιοι. Κατά τα λοιπά όλοι τους ορκίζονται στο παράδειγμα Μελανσόν στη Γαλλία.
Μας αφορούν όλα αυτά. Από μια πλευρά ίσως όχι. Ο Σύριζα ήταν έτσι κι αλλιώς μια τερατογένεση, αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης και των αγανακτισμένων. Δεν πρόκειται να μας λείψει. Το ερώτημα ωστόσο είναι τι θα πάρει τη θέση του. Αν για παράδειγμα επιστρέφαμε στην εποχή του δικομματισμού, με όλες τις αδυναμίες του, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για επιστροφή στην κανονικότητα. Επιστροφή σε δύο κόμματα που θα εναλλάσσονται στην εξουσία διασφαλίζοντας την πολιτική σταθερότητα. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να μην είναι ακόμα έτοιμο να κυβερνήσει, στη δική του περίπτωση ωστόσο η «βίαιη ωρίμανση» θα μπορούσε να γίνει με επιτυχία τώρα που αναδεικνύεται στο μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης. Έχει τις ιστορικές και πολιτικές προδιαγραφές για μια τέτοια μετεξέλιξη. Είναι όμως εφικτή μια τέτοια επιστροφή στον
δικομματισμό;
Ακόμα και αν αγνοήσουμε τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, τα αντισυστηματικά κόμματα, στις εκλογές του 2023, κινήθηκαν κοντά στο 30%. Στις επόμενες εκλογές αυτό το ποσοστό μπορεί να αυξηθεί κάνοντας εξαιρετικά δύσκολη την αυτοδυναμία. Ήδη η ΝΔ, έχει μετρήσιμη φθορά, ενώ το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να τριπλασιάσει τις ψήφους του. Με άλλα λόγια είναι πιθανό να έχουμε μπει σε μια εποχή πολυκερματισμού του πολιτικού συστήματος. Το πρόβλημα σε αυτή την περίπτωση είναι πως ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΝΔ έχουν αξιόπιστους υποψήφιους εταίρους για συνεργασία. Μπορεί να μας διασκεδάζει σήμερα η κατάρρευση του Σύριζα, ο κύκλος της αβεβαιότητας ωστόσο που άνοιξε το 2012 δεν έχει κλείσει ακόμα.