Προφανώς και κάθε πρωθυπουργός, όταν βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται σήμερα ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, θέλει να ωφεληθεί κατά το δυνατόν περισσότερο το κόμμα του από την ασάφεια, ώσπου να επιλέξει τελικά ως Κυριακή της κάλπης την ευνοϊκότερη για τους σχεδιασμούς του. Το παιχνίδι της μαργαρίτας εντούτοις, όταν μάλιστα αρχίζει πολύ νωρίς και παρατείνεται κάθε φορά που φαίνεται ότι τελειώνει, διαβρώνει ακόμα πιο βαθιά την αξιοπιστία της πολιτικής και των πολιτικών εν γένει.
Οπως έχουν έρθει τα πράγματα, η 14η Μαΐου είναι καθοριστικής σημασίας τόσο για την Τουρκία όσο και για την πατρίδα μας. Αυταπάτες, πάντως, ότι ενδέχεται να μεταβληθεί η επεκτατική τουρκική εξωτερική πολιτική, αν ηττηθεί ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έπειτα από είκοσι χρόνια παντοδυναμίας, δεν επιτρέπονται. Δεν τις επιτρέπουν η ίδια η επιθετική ρητορική των κερματισμένων αντιπάλων του Τούρκου προέδρου και οι βαθύτερες πεποιθήσεις τους. Ο ηγέτης του φιλοκουρδικού κόμματος, που σίγουρα έχει άλλες προτεραιότητες και όχι τις βλέψεις κατά των ελληνικών νησιών του Αιγαίου, παραμένει στη φυλακή – ένα επιπλέον τεκμήριο της σουλτανικής διακυβέρνησης της Τουρκίας. Και όσες ελπίδες για διαλλακτικότητα θα μπορούσε να επενδυθούν στον δήμαρχο της Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου περνούν από την υπάκουη τουρκική Δικαιοσύνη. Δηλαδή από τον Ερντογάν. Ο οποίος, όπως είδαμε και από την αντίδρασή του στα λεγόμενα του «Εκονόμιστ» για τη χαμηλή ποιότητα της τουρκικής δημοκρατίας, χρησιμοποιεί και τα πιο μετρημένα σχόλια του δυτικού Τύπου σαν «αποδείξεις» μηχανορραφιών όχι μόνο εναντίον του, αλλά και εναντίον της ίδιας της υπόστασης του τουρκικού κράτους. Η λατρεία του για την ελευθεροτυπία είναι ένα τρίτο πειστήριο δημοκρατικότητας.
Εως τις 14 Μαΐου θ' ακούσουμε πολλές φορές ακόμα τον Ερντογάν να απειλεί μάταια πως οι Τούρκοι «θα έρθουν ξαφνικά μια νύχτα», ιππεύοντας τον «Ταϊφούν» της μεγαλαυχίας. Με τη χώρα του να διατηρεί τα πλανητικά πρωτεία πληθωρισμού, 85%, και τη λίρα να έχει χάσει μέσα σε μία δεκαετία τα 9/10 της αξίας της, κάπως πρέπει να δελεάσει τους ψηφοφόρους. Τα έκτακτα «δωράκια», χάρη στα εμβάσματα του Κατάρ, είναι μια λύση. Αλλά όχι τόσο όσο οι υπεραυξημένες δόσεις σωβινισμού.