Αποδείχθηκε για άλλη μια φορά, με τα όρια αντοχής του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα. Οι εκλογές στην Ελλάδα, που ασφαλώς δεν ανήκει στη Λατινική Αμερική, όσο κι αν φαντασιώθηκαν ορισμένοι, με μεταφορές περιπτώσεων όπως ο Τσάβες και ο Αλιέντε (παρά την παράλληλη μίμηση συνθημάτων του Περουλάκη) έχουν δύο σοβαρά γνωρίσματα. Επιβαρυντικά..
Πρώτον, μεταβάλλουν κόμματα και Πρωθυπουργούς σε "μνημονιακούς υπηρέτες", σε νέους Σαούλ στον δρόμο για τη Δαμασκό της ΕΕ. Σαμαράς, Βενιζέλος, Γ. Παπανδρέου, Καρατζαφέρης, Τσίπρας, Καμμένος τα θύματα της Κίρκης των τριών Μνημονίων.
Δεύτερον, ότι ο πολιτικός χρόνος συρρικνώνεται πολύ. Τρίτον ότι τα κυβερνητικά σχήματα μεταλλάσσονται πλέον. Δεδομένα, τα οποία θα καθορίσουν σε σημαντικό βαθμό της εξελίξεις με τον Αλέξη μπροστά στις κάλπες, για άλλη μιας φορά.
Συγκεκριμένα, η κυβερνητική θητεία έπαυσε πια να υπολογίζεται, να προσδοκάται σε οκταετίας, ούτε και σε πενταετίας, όπως μέχρι την πρώτη θητεία του Κ. Καραμανλή. Ακολούθησαν σε διετίες Κ. Καραμανλή, Γ. Παπανδρέου και Αντ. Σαμαρά και οι επτά μήνες του Αλέξη Τσίπρα.
Εκπληκτική η δήλωση του Πρωθυπουργού ότι η " λαϊκή εντολή, που πήρα στις 25 του Γενάρη εξάντλησε τα όρια της και τώρα πρέπει να πάρει τον λόγο εκ νέου ο κυρίαρχος λαός".
Είναι το ίδιο πρόσωπο, το οποίο ομιλούσε με (δικαιολογημένο ενθουσιασμό) τον περασμένο Ιανουάριο για Νέα Μεταπολίτευση, για πολύχρονη διακυβέρνηση της Αριστεράς και - με μέχρι πρόσφατα - για λαϊκή εντολή τετραετίας" τουλάχιστον. Αυτή η αίσθηση ρευστότητας και αβεβαιότητας, χωρίς άνετη αυτοδυναμία κανενός, μάλλον θα επιβεβαιωθεί στις πρόωρες εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Θα βαρύνει δηλαδή περισσότερο η παράδοση να καταλήγουν προβληματικές, άδοξες και ολίγου βίου οι κυβερνητικές συνεργασίες από την εποχή Λουκά Παπαδήμου και στη συνέπεια με τη ΔΗΜΑΡ τη συνεργασία ΝΔ -ΠΑΣΟΚ, βεβαίως ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, που κατέρρευσε μέσα σε έξη μήνες.
Έχει ιδιαίτερη σημασία, αν και πέρασε τελείως απαρατήρητη, η πεποίθηση του Αλέξη Τσίπρα ότι η "μεγαλειώδης, κοσμοϊστορική, παγκόσμιας απήχησης" νίκη του ΣΥΡΙΖΑ κατέστη ληξιπρόθεσμη τόσο σύντομα, τόσο άδοξα.
Παραδοχή ρεαλιστική τελικά, γιατί βεβαίως δεν ήταν καμμιά ιδιαίτερης αξίας πολιτική - εκλογική νίκη (όπως αναλύσαμε με ψυχραιμία οι τότε) το αναιμικό 36% το bonus των 50 εδρών, η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ και η απουσία κάθε κοινωνικής δυναμικής. Απουσία, άρνηση για επαναστατικές θυσίες, στη θέση των υπεσχημένων παροχών, μόνο παροχών. Το απέδειξε όλη αυτή η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά ψηφοφόρων και Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στο 61,2% του ασόβαρου Δημοψηφίσματος.
Τα παλαιότερα κείμενα μας, είχαμε αναφερθεί στις ιδεοληπτικές αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ και της Κυβέρνησης Τσίπρα στον ιστορικό χρόνο. Ιδεοληπτικές , όσο οι ισχυρισμοί των αντιπάλων τους ότι ο Αλ. Τσίπρας αποτελεί τον νέο Ανδρέα Παπανδρέου, ως συνολικό φαινόμενο, ενώ τον μιμείται.
Απεδείχθη λ.χ. ελάχιστος στον έλεγχο του κόμματος, που πράγματι ο Αλ. Τσίπρας μεγάλωνε και στην επιλογή των κύριων επιτελών του, με πρόωρα φαινόμενα ανθρωποφαγίας και οικοσυστήματος.
Ασφαλώς, η Αριστερή Πτέρυγα αντιμετώπισε το τρίτο Μνημόνιο ως τη νέα Βάρκιζας του 1945, (και μαζί της ο Γ. Βαρουφάκης), ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασε ως κυβερνητικό κόμμα την παράδοση της ΕΔΑ του 1988, ως δευτέρου κόμματος μόνο. Έγινε κυβέρνηση. Χωρίς όμως να σφραγίσει την ευρωπαϊκή ή έστω τη μεσογειακή Αριστερά, όπως διαλαλούσαν. Ούτε και την Ελληνική Αριστερά άραγε δεν θα σημαδέψει θετικά; Την απάντηση θα δώσουν ασφαλώς οι νέες κάλπες. Όμως φοβούμαι ότι η μνημονιακή υποταγή και η διάσπαση, που οδήγησε στην άδοξη πτώση της Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ότι θυμίζει πιο πολύ τη φαγωμάρα και άδοξη δοκιμασία της Ένωσης Κέντρου το 1964-65.