Τα επόμενα τρία τουλάχιστον χρόνια η Ελληνική κοινωνία πρέπει να περάσει από τις συμπληγάδες των μεταρρυθμίσεων που τελικά σημαίνουν βαρύτερη φορολογία και περικοπές των κάθε είδους εισοδημάτων. Παράλληλα όσοι έχουν κάποιο ακίνητο ήδη γνωρίζουν ότι στην καλύτερη περίπτωση έχει εξαερωθεί το 1/3 της αξίας του, ενώ στην δυσμενέστερη τα τρία τέταρτα. Στη μακροχρόνια περίοδο, δηλαδή κάποια 15 χρόνια από σήμερα, όλα κρίνονται βάσει του κατά πόσο τα χρέη της οικονομίας (Δημόσια και ιδιωτικά) μπορούν να απορροφηθούν σε ικανοποιητικό βαθμό από μια ανερχόμενη οικονομία που δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας. Επί του παρόντος όμως η σταθερότητα του κοινωνικού μας συστήματος εξαρτάται από την πολιτική κατάσταση και το αν η σημερινή κυβέρνηση μπορεί να επιβιώσει τους επόμενους 12 μήνες.
Πολλαπλές αναλύσεις ειδικών δείχνουν ότι η βιωσιμότητα του χρέους μπορεί να επιτευχθεί γύρο στο 2030 όταν αυτό υπό προϋποθέσεις θα έχει πέσει κάτω από 120% του ΑΕΠ. Μόνο τότε δηλαδή μπορεί να βγούμε από το τούνελ. Οι δανειστές επίμονα ζητούν την εφαρμογή άκρως αντικοινωνικών σκληρών μέτρων μέσα από το περιτύλιγμα των μεταρρυθμίσεων. Και αυτό γιατί ουδέποτε πίστεψαν, ή πιστεύουν, ότι η Ελλάδα θα εφαρμόσει κατά γράμμα τις δεσμεύσεις του μνημονίου. Απλά μας ζητάνε πολλά προκειμένου να γίνουν κάποια λίγα. Η πραγματική ελάφρυνση των βαρών θα μπορούσε να έλθει από ένα κούρεμα του χρέους όπως τεκμηριωμένα υποστηρίζει το ΔΝΤ. Ωστόσο ο κ. Νταϊζελμπλουμ, αντιπροσωπεύοντας τους εταίρους και δανειστές μας, ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει θέμα συζήτησης του Δημόσιου χρέους για τα επόμενα 8 χρόνια μέχρι το 2023, εφόσον το επιτόκιο δανεισμού είναι χαμηλό και για ένα μέρος των δανεικών ισχύει πολυετής περίοδος χάριτος. Παραλείπει έτσι εσκεμμένα το γεγονός ότι τότε οι δαπάνες για τόκους θα ξεπερνούν τα 20 δις το έτος, ένα επαχθέστατο ποσό που είναι αδιανόητο πως θα μπορέσει να βγει από την τσέπη μας.
Όταν βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από νέους φόρους, περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, κλείσιμο επιχειρήσεων και απολύσεις, κούρεμα καταθέσεων αν δεν σταθούν στα πόδια τους οι τράπεζες, και πολλά άλλα παρόμοια, δεν μπορεί παρά να κυριαρχεί μια βαθιά απαισιοδοξία για το αύριο. Αυτό σημαίνει ότι ουδείς αναλαμβάνει τον κίνδυνο να προβεί σε κάποιας μορφής επένδυση, πέραν των «πασαλειμμάτων» προκειμένου να συντηρήσει αυτά που ήδη έχει. Ακόμα πιο σημαντικό είναι το γεγονός της ανυπαρξίας εισροής κεφαλαίων από το εξωτερικό. Με την πολιτική αστάθεια στη χώρα να θεωρείται δεδομένη και το φορολογικό σύστημα συνεχώς να γίνεται εχθρικότερο για τον ιδιωτικό τομέα, η ανάπτυξη δεν μπορεί να επιτευχθεί για πολλά χρόνια ακόμα.
Τελικά σε ένα πράγμα η χώρα μας είναι συνεπής, ότι οι κανόνες βάσει των οποίων ζούμε γίνονται συνεχώς δυσμενέστεροι και ο παγιδευμένος πολίτης οδηγείται στην εξαθλίωση. Στην φορολογική καταιγίδα προστίθεται τώρα το ξήλωμα του ασφαλιστικού συστήματος που προτείνουν κάποιοι «σοφοί». Στην προσπάθεια χάραξης μιας στρατηγικής βιωσιμότητας του μας λένε ότι οι πυλώνες που το στηρίζουν δεν ισχύουν, οι υπολογισμοί πρέπει να γίνονται σε νέα βάση και ότι στον Προκρούστη πρέπει να μπουν οι ήδη πετσοκομμένες συντάξεις. Οι κυβερνητικοί βέβαια σπεύδουν να μας προστατεύσουν από το πόρισμα των «σοφών» και δηλώνουν ότι οι «υψηλές» συντάξεις (κοντά 900.000) δεν θα πέσουν κάτω από τα 1.000 ευρώ τον μήνα. Αυτή είναι η σημερινή τραγική εικόνα ενός κράτους που έχει χτιστεί πάνω στον λαϊκισμό. Ενός κράτους αρλούμπα όπου και η σημερινή κυβέρνηση προσθέτει τις έωλες υποσχέσεις της.