Το ερώτημα είναι γιατί ο Σταύρος Ψυχάρης αποφάσισε να ομιλήσει και μάλιστα με βαρύνουσες αποκαλύψεις. Γιατί το έκανε; Τι προσδοκούσε;
Προσωπικότητα του δημόσιου βίου, δοκιμασμένη σε μυστικές επαφές και συμφωνίες, ο Στ. Ψυχάρης δεν έχει αποδείξει μέχρι σήμερα ότι είναι επιπόλαιος και παρορμητικός, ότι δεν σέβεται τις συμφωνίες κυρίων ( με ή χωρίς εισαγωγικά ), αλλά, ότι διαθέτει ένα κοφτερό μυαλό και ότι δεν έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει επιχειρηματικά και ως δημόσιος ρόλος. Μήπως, το καλογραμμένο, αρκετά πειστικό δημοσίευμα στο " ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ" είναι προϊόν απλής άμυνας, απόγνωσης ή επιθετικής τακτικής; Ασθενείς οι εκδοχές.
Καθένας από τους δύο παρουσίασε τη δική του αλήθεια για τα " φιλέτα " μιας πολιτικής συμφωνίας κορυφής, με τη διαγραφή-ρύθμιση ενός προσωπικού χρέους για αγορά των μετόχων του ΔΟΛ ( μάλλον της οικογένεια Χρ. Λαμπράκη ) και την μονοπωλιακή ιδιοκτησία του MEGA. Επιδιώξεις αφελείς, δεδομένου και τα δύο θέματα χαρακτηρίζονται από περίπλοκες καταστάσεις, που δεν έχει δείξει ως σήμερα να αγνοούσε ο Στ. Ψυχάρης στα δάνεια από ιδιωτική Τράπεζα και στη συνεργασία του με τους επιφανείς άλλους εταίρους του ΜEGA.
Προσωπικά, με βάση μια σειρά από δεδομένα, καταλήγω να πιστέψω περισσότερο την εκδοχή του εκδότη του ΔΟΛ, δηλαδή πως αυτός, έγινε δέκτης της επιπόλαιης πρότασης από τον Αλέξη Τσίπρα. Αν διαφωνούσε εξ αρχής γιατί χρειάστηκαν τέσσερις συναντήσεις με τα δύο " φιλέτα " αιωρούμενα. Προσφορές εκ μέρους ενός φιλόδοξου τότε αρχηγού κόμματος, με στόχο την κυβερνητική εξουσία, ανελέητου στην επιδίωξή του, χωρίς φραγμούς θεσμικούς και άλλους, τόσο εύκολου σε μεγάλες - και μάλιστα - δημόσιες υποσχέσεις απέναντι σε ένα ολόκληρο λαό.
Δεν αποκλείω, ασφαλώς, ο διαπλεκόμενος εκδότης, καθώς συνεχιζόταν η ρητορική εναντίον του ΔΟΛ, του MEGA και επιφανών συνεργατών του να ήθελε μα διαμορφώσει ένα θετικό κλίμα, συνεργασίας και γενικής συναντίληψης, με ένα μελλοντικό Πρωθυπουργό, παντοδύναμο και χαρισματικό, στην παράταξη του. Και να έμειναν εκεί τα πράγματα έως πρόσφατα, με τις γενναιόδωρες προσφορές του Αλ. Τσίπρα λησμονημένες.
Πρώτα από το Μαξίμου, μετά τις 25 Ιανουαρίου πέρυσι αλλά και από τον εκδότη του ΔΟΛ.
Πού χάλασαν στη συνέχεια τα πράγματα; Νομίζω στην κατίσχυση μιας νοοτροπίας εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή Τσίπρα και στενών συνεργατών, να συνεχίσουν την τακτική της σκανδαλολογίας και να την επικεντρώσουν ( πριν λ.χ. από τις Ανεξάρτητες Αρχές, τη Δικαιοσύνη, τις κρίσιμες ΔΕΚΟ, την Αστυνομία ) στον χώρο των μεγάλων ΜΜΕ. Πιστοί στην πεποίθηση ότι " πήραμε την Κυβέρνηση αλλά όχι ακόμη την εξουσία " και μάλιστα σε ιδεολογικούς μηχανισμούς όπως η Παιδεία, η ΕΡΤ και τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια και συγκροτήματα.
Δεν χρειάζεται να αναλύσει κανείς πολύ, το μπαράζ κατηγοριών και άθλιων μεθοδεύσεων κατά του ΔΟΛ και του MEGA έως τις άδειες των καναλιών και την τύχη της ηγεσίας του ΕΣΡ. Αυτή, η τακτική -'κακέκτυπο της άδοξης μεθόδευσης του νόμου για τον " βασικό μέτοχο "- δεν εξασφάλισε μόνο ένα μέτωπο υποστήριξης στους βαλλόμενους " νταβατζήδες των ΜΜΕ " αλλά και προκάλεσε ένα ευρύ κλίμα δυσπιστίας για τις προθέσεις της Κυβέρνησης Τσίπρα στον ενημερωτικό και δημοκρατικό τομέα.
Οι διωκόμενοι, παρά τις παλιές τους αμαρτίες, ταυτίσθηκαν στη συνείδηση του μέσου πολίτη, με κατακτήσεις πολιτικής ελευθερίας και έκφρασης.
Την ίδια εποχή, κατά την οποία ο Αλ. Τσίπρας, η Κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ απογοήτευσαν τους πάντες, εφθάρησαν ως ψεύτες και αναξιόπιστοι και εύκολα κατηγορήθηκαν ότι εκφράζουν ένα πρωτοφανές συμβιβασμό μόνο με " ισχυρούς της Ευρώπης " ( όπου ο Αλ. Τσίπρας δεν παίζει με κανένα συλλογικό και θεσμικό παράγοντα ), και με την οικοδόμηση ενός φαυλοκρατικού καθεστώτος εξουσία. Με σεμνή υπόμνηση ότι δεν θα αλλάξουν απλώς την Ευρώπη αλλά και θα την επανιδρύσουν.
Με πλάτες υποστήριξης, σε πολλά επίπεδα πλέον, ο Σταύρος Ψυχάρης έκρινε ότι επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα και ότι δεν θα μπορούσε να γίνει ένα επίλεκτο θύμα -σύμβολο, όπως ο Στρατής Ανδρεάδης ή παρ ´ ολίγον ο Γιώργος Μπόμπολας.
Έκρινε, ότι θα μπορούσε - και το κατόρθωσε - να πλήξει τον Αλέξη Τσίπρα, το σύμβολο της πρόωρα φθαρμένης " Αριστεράς του τρίτου Μνημονίου", τόσο προσωπικά όσο και ως πολιτικό άνδρα διψασμένου για εξουσία και χωρίς αναστολές. Στη θέληση του για φαυλότητες και συναλλαγές ολκής, σε συμμαχίες πρόθυμες με τον Διάβολο της διαπλοκής. Σ´ αυτή την αναμέτρηση, ποιός από τους δύο θα πέσει πρώτος;
Ο Τσίπρας από την Κυβέρνηση ή ο Ψυχάρης από την κραταιά ηγεσία του ΔΟΛ; Η ιστορική εμπειρία -που έχω μελετήσει καλά από την εποχή του Μεσοπολέμου και έκτοτε - διδάσκει ότι οι κυβερνώντες χάνουν τελικά τη μάχη απέναντι στα ΜΜΕ, επειδή η φθορά των πρώτων είναι μεγαλύτερη και ταχύτερη από τα δικά τους σφάλματα, λάθη και φαυλότητες. Όπως ορισμένοι κυβερνώντες - και ο Αλέξης Τσίπρας- κέρδισαν κάποιες πολιτικές νίκες στις κάλπες, κόντρα στα συστημικά ΜΜΕ, έτσι τις έχασαν στις κάλπες και πάλι..
