Με το γνωστό θάρρος που με διακρίνει κι αφού άλλαξα 2-3 φορές γνώμη για το βαγόνι που ήθελα να εισέλθω, μπήκα βιαστικά στην καλύτερη επιλογή, γιατί ο συρμός ήταν έτοιμος να αποχωρήσει χωρίς εμένα.
Τσεκάρω το χώρο, και κάθομαι σε θέση τουλάχιστον 10 μέτρων μακριά από μαυριδερούς διαφόρων εθνικοτήτων, ώσπου ξαφνικά στην επόμενη στάση μπαίνει στο βαγόνι άνδρας ψηλός, σε μπεζ απόχρωση με μπουφάν κλειστό μέχρι το λαιμό. Αυτό ήταν. Με πιάνει ταχυπαλμία, ιδρώτας στάζει από το μέτωπό μου και ανασηκώνομαι σαν να με έχει τσιμπήσει μύγα τσε τσε από το κάθισμά μου για να μετακινηθώ στην άλλη άκρη του βαγονιού. Λέω από μέσα μου, "ψυχραιμία", λέω απέξω μου "ψυχραιμία" και αποφασίζω να αλλάξω βαγόνι στην επόμενη στάση. Δύο δευτερόλεπτα μετά, ο συρμός σταματάει και ξεχύνομαι στην αποβάθρα με στόχο να αλλάξω βαγόνι.
Πριν προλάβω όμως να κάνω την περιβόητη αλλαγή, έντρομη διαπιστώνω ότι στην αποβάθρα περιμένει ένα τσούρμο από μαντιλοδεμένες, έτοιμες να εισέλθουν στο διπλανό βαγόνι. Λέω από μέσα μου, ίσως και απέξω μου, δεν θυμάμαι.... "Δεν πας καλά χριστιανή μου, χρειάζεσαι ψυχίατρο. Σε έχει πιάσει υστερία χωρίς λόγο..." Και προφανώς αυτή η υστερία είχε αρχίσει να γίνεται ορατή και στους διπλανούς μου, γιατί ακούω ξαφνικά έναν κύριο χωρίς γραβάτα με την "ΑΥΓΗ" στο χέρι να μου λέει: "Πως κάνετε έτσι κυρία μου. Επενδυτές είναι δεν τους βλέπετε... Τι ρατσιστική συμπεριφορά είναι αυτή!". "Ωχ συγνώμη κύριε, δεν παρατήρησα ότι το τσεμπέρι ήταν σινιέ...." του απάντησα κι εγώ και βγήκα από το μετρό για να πάρω ταξί σούμπιτη.
"Πάντως μία ανατίναξη επενδυτή στο Μαξίμου δεν θα με χάλαγε", αναλογίστηκα πικρόχολα βγάζοντας στην επιφάνεια τον τζιχαντιστή δεύτερο εαυτό μου. "Λυπάμαι όμως το κτίριο.... και κρίμα για τους πίνακες!", σκέφτηκα η φιλότεχνη.
