Πιθανότατα δεν θα συμφωνεί με αυτά τα παραϊατρικά ο κ. Παύλος Πολάκης. Άλλωστε αυτός ξέρει πάντα κάτι περισσότερο από τους πάντες και για τα πάντα. Για τον κορωνοϊό και τα εμβόλια, για τη Δικαιοσύνη και τη δημοσιογραφία, για το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τη ρακή, για την Αριστερά, τις ιδέες της, την ιστορία και το μέλλον της. Αν στον ΣΥΡΙΖΑ θυμούνται πόσες φορές χρειάστηκε να απολογηθούν για τις απόψεις και τη δημόσια συμπεριφορά του πρώην υπουργού τους, και επιπλέον πόσες κίτρινες κάρτες τού δόθηκαν άνευ συνεπειών, μάλλον θα συμφωνήσουν ότι το «κάλλιο αργά παρά ποτέ» δεν ισχύει στην περίπτωσή του. Χυδαίος δημοκόπος, ο «σας έχω όλους», ο «μόνος μου και όλοι σας», εκμεταλλεύτηκε τον «τιμητικό» τίτλο «ο αψύς Σφακιανός» που γενναιόδωρα του απένειμε ο κ. Αλέξης Τσίπρας κι έστησε το δικό του μπαϊράκι. Ο Τσε Γκεβάρα του Φέισμπουκ. Ή ο στρατηγός Γκιάπ του Τουίτερ.
Σαν αυτόνομος πόλος πολιτεύεται ο κ. Πολάκης. Ενας αυτόνομος Πολάκης. Η άποψή του για την Ανανεωτική Αριστερά, από την οποία κατάγεται ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως όλο και λιγότεροι θυμούνται, δεν θα διαφέρει πολύ από την άποψη του κ. Σωτήρη Κούβελα για τους ποιητές: «λαπάδες». Για έναν «αψύ», Σφακιανό, Μανιάτη, Ξηρομερίτη κτλ., είναι σίγουρα λαπαδοσύνη ο συγκροτημένος και συγκρατημένος λόγος, η θεσμική συμπεριφορά (είτε για τον θεσμό-κόμμα πρόκειται είτε για τον θεσμό-Δικαιοσύνη), η δεύτερη σκέψη (πώς αλλιώς, όταν ήδη η πρώτη είναι πολυτέλεια), η ευγένεια, η αισθητική, η ίδια η αυτοκαλλιέργεια. Η προκήρυξη του κ. Πολάκη, με τους α λα Φαρ Ουέστ προγραμμένους δικαστικούς, τραπεζίτες και δημοσιογράφους, και μάλιστα ελάχιστες ώρες μετά τη διαβεβαίωση του κ. Τσίπρα, στο «Πρώτο Θέμα», πως ο Σφακιανός υποχώρησε, έδειξε πως όταν το εγωπαθές νταηλίκι γίνεται ιδεολογία, επιστροφή δεν υπάρχει. Ο κ. Πολάκης έχει απαντήσει προ πολλού στο ερώτημα αν θα ιδρύσει δικό του κόμμα. Στον ΣΥΡΙΖΑ όμως προτιμούσαν να μην ακούν.
