Δεν το βλέπεις και παντού. Οπωσδήποτε δεν το βλέπεις στην Ιταλία της Τζόρτζια Μελόνι και τώρα στην Αργεντινή του Χαβιέρ Μιλέι ή στην Ολλανδία του Γκέερτ Βίλντερς. Στην Αμερική, όπου ο Ντόναλντ Τραμπ φιλοδοξεί να πάρει σε έναν χρόνο τη ρεβάνς του, ή στη Γαλλία, όπου η Μαρίν Λεπέν θα αναζητήσει τη δική της «νέα ευκαιρία» σε λιγότερο από τέσσερα.
Στον δυτικό κανόνα του 21ου αιώνα που λέει ότι το Κέντρο ασφυκτιά από την πίεση των άκρων, υπάρχει μια μικρή χώρα όπου το Κέντρο αποτελεί ένα είδος πολιτικού Ελντοράντο. Αλλού, όπως στην Ισπανία ή στις σκανδιναβικές χώρες, οι κεντρώοι υποχρεώνονται σε περισσότερο σκοτεινές ή – το λιγότερο – αντιαισθητικές συγκυβερνήσεις με τους ακραίους. Οχι όμως και εδώ. Στον ελληνικό εξαιρετισμό το Κέντρο δεν ασφυκτιά από τα άκρα αλλά από τις πολλές εκδοχές του που στριμώχνονται για μια θέση κάτω από τον ίδιο ήλιο του ίδιου Ελντοράντο.
Μια φιλελεύθερη εκδοχή που εκτίμησε ήδη από το 2016 τη σημασία του και μάζεψε όλο το χαρτί στις εκλογικές αναμετρήσεις που ακολούθησαν. Μια πιο παραδοσιακή και σοσιαλδημοκρατική, αλλά με τραυματισμένο παρελθόν και ακόμη υποτονικό παρόν. Και, εσχάτως, μια φολκλόρ, απολιτίκ και μπερδεμένη με «νοικοκυραίους», «παστρικά σπίτια» και «καλούς γειτόνους», της οποίας πάντως ο εμπνευστής εκτίμησε τόσο την αξία του brand ώστε να ευαγγελίζεται ένα «νέο πολιτικό Κέντρο».
Πολύ περισσότερο από προϊόν ιδεολογικής σοφίας, αυτός ο συνωστισμός που παρατηρείται είναι αποτέλεσμα μιας δυσάρεστης εμπειρίας. Και αλλού φύσηξαν οι άνεμοι του λαϊκισμού, αλλά δεν κόντεψαν να ξεριζωθούν από τον χάρτη. Και αλλού οι παραδοσιακές δυνάμεις του Κέντρου προκάλεσαν δεινά ή συνδέθηκαν με την παρακμή, αλλά πουθενά η ριζοσπαστικοποίηση που ακολούθησε, όσους τσαρλατάνους και αν χώρεσε, δεν εξελίχθηκε σε μια καταστροφική χίμαιρα.
Συνέβη στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης. Με τη ΝΔ και το ΠαΣοΚ της εποχής το εκλογικό σώμα είδε την άβυσσο και αγανάκτησε. Αλλά ήταν με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ που έφτασε στο χείλος της αβύσσου και τρόμαξε. Από τότε, οι εκδοχές του Κέντρου διαμορφώνονται γύρω από την επιστροφή του εκλογικού σώματος σε μια περιοχή όπου μπορεί κανείς να εκδηλώσει τις απογοητεύσεις του ή να εκφράσει την απαισιοδοξία του, αλλά πάντως προσφέρει ένα αίσθημα ασφάλειας. Μπορεί κανείς να βιώνει μια δύσκολη ή πιο εύκολη καθημερινότητα. Αλλά κανένας δεν αισθάνεται ότι ζει ανάμεσα στα ερείπια ενός πολέμου.
Η επιστροφή στο Κέντρο διαβάστηκε και ως «συντηρητικοποίηση». Πρόκειται οπωσδήποτε για μια κανονικοποίηση ακόμη και με εκλογικούς όρους. Από τους παραδοσιακούς παίκτες του συστήματος έως τους μετανοημένους ριζοσπάστες και τα νέα «φαινόμενα» της εποχής, όλοι φαίνεται να έχουν αντιληφθεί ότι κυβερνήσεις δίνει και πάλι το Κέντρο. Αυτό είναι ξανά το πολιτικό Ελντοράντο, λίγο Κεντροαριστερά ή κάπως Κεντροδεξιά, ελάχιστη σημασία έχει. Στην Ελλάδα επικρατεί το Κέντρο μιας περίπου μεταπολεμικής συνθήκης. Τόσο ισχυρό ώστε να αφομοιώνει ακόμη και τους εγχώριους Ντόναλντ. Και τόσο ασφαλές όταν στον ορίζοντα σκάνε ο ένας μετά τον άλλον οι ορίτζιναλ Τραμπ.
