Δεν λαθεύουν οι απόψεις ότι δεν πρέπει να ισοπεδώνονται τα γεγονότα, να βαπτίζονται ομαδικά όπως στον Ιορδάνη, να αγνοούνται οι ειδικές συνθήκες-διαφορές , να καταφεύγουμε σε εύκολα συμπεράσματα από λαό σε λαό και από κοινωνία σε κοινωνία.
Όμως από την άλλη, δεν υπάρχουν και απόλυτα στεγανά. Ιδιαίτερα στα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, διαχρονικής δύναμης και αξίας, όπως μας δίδαξε πριν 2.500 χρόνια ο Θουκυδίδης και έκτοτε μέγιστοι ιστορικοί. Με μεγάλες ομοιότητες κατά καιρούς είτε σύγχρονους είτε διαφορετικούς... Είναι η Ιστορία συχνά μια ανακύκληση, δεν επαναλαμβάνεται αλλά έχει πολλές ίδιες γωνίες και ομοιότητες..
Ίσως , απόδειξη της διαχρονίας αυτής και της εκτεταμένης παθολογίας Κρατών και κοινωνιών, μόνο τον 20 αιώνα ο μιλιταρισμός του Α, Παγκόσμιου Πολέμου, οι μοντερνιστικές αναζητήσεις παντού μετά την «μπελ επόκ», η τεράστια ανάπτυξη της κομμουνιστικής αριστεράς και οι επιδημίες του Φασισμού, ο εξαμερικανισμός της δεκαετίας του1950-60, η ομοιόμορφη-γενική κατάρρευση των σοσιαλιστικών αυταρχικών καθεστώτων, η μίμηση των εξουσιών Πούτιν και Τράμπ και τόσα άλλα.
Συμπερασματικά, δικαιούται κανείς να αναλαμβάνει την ευθύνη για παρόμοιες γενικές κρίσεις και συγκρίσεις, με μόνη αίρεση- κριτήριο την δικαίωση η όχι από τον χρόνο. Ιδιαιτέρως, μάλιστα, για περιπτώσεις, όπως οι πρόσφατες γαλλικές εκλογές, οι χειρισμοί του Εμ. Μακρόν( μέχρι πρόσφατα σε αμοιβαία εκτίμηση με τον Κυρ. Μητσοτάκη) και οι στενές σχέσεις συνάφειας, συγκρίσεων και επιρροής από πολιτικά κόμματα, σχολιαστές και κοινωνικούς φορείς.
Οι κάλπες των δυο γύρων στη Γαλλία μας οδηγούν, στα εξής πρώτα συμπεράσματα, προς προβληματισμό αμοιβαίο :
1. Δείχνει στέρεα η πεποίθηση (και από την ελληνική εμπειρία) ότι σε «διπλές εκλογές», δύο γύρων ή περίπου ότι στον πρώτο γύρο επικρατεί οργή-τιμωρία, ενώ στο δεύτερο η λογική για την πιο κατάλληλη εξουσία..Δείγμα συντηρητικό ασφαλώς.
Δεν υπήρξε και δεν είναι εύκολη καμία Μεγάλη Κεντροαριστερά στη Γαλλία, παρά τους πανηγυρισμούς Κασσελάκη- Ανδρουλάκη και λοιπών. . Πρόκειται για προσωρινή ένωση προεκλογική, αμυντική κατά του κύματος της Λεπέν αλλά και πολύ αξιόλογη ως δημοκρατική θεσμική πράξη. Επιλογή ευαισθησίας ασφαλώς, όμως ακόμα χωρίς δυνατότητες ενιαίας συνεργασίας στο μέλλον.
Ιδωμένη για τα καθ ημάς, που δεν επιτρέπουν αισιοδοξία παρόμοιων συνεργασιών ΣΥΡΙΖΑ- ΠΑΣΟΚ- Ζωής Κ. και μάλιστα σύντομα.
Με την όλη συμπεριφορά της η πολύμορφη κομμουνιστική αριστερά στη Γαλλία δικαιούται να διεκδικεί συμμετοχή και αναγνώριση στο «δημοκρατικό-προοδευτικό τόξο». Άλλη τόση , αναγνώριση από εμάς πρώτα (και όχι ίσως μεταξύ τους- ακόμα) το δικαιούται η Σύμπραξη ,με άξονα το κόμμα της Μαρί Λεπέν για τη έως τώρα πολιτική του δράση και μετάλλαξη, που δεν έχουν καμία σχέση με την Ακροδεξιά. Είναι ασφαλώς κόμμα συντηρητικό δεξιό, κόμμα μιας «εθνικιστικής δεξιάς». Μέχρι εδώ. Όπως ακριβώς δεν είναι ακροδεξιά αλλά εθνικιστικά (και ίσως κατά της πολιτικής του Ισραήλ αλλά όχι «αντισημιτικά» ή ακόμα «ξενοφοβικά» γενικώς) και τα περισσότερα κόμματα δεξιά της ΝΔ.
Ο κεντρώος πολιτικός χώρος, ο θολά ενδιάμεσος, άλλοτε δήθεν προνόμιο και εκτεταμένη ενδοχώρα του Εμ. Μακρόν είναι «όνειρο απατηλό». Ψευδής ταυτότητα-μεταμφίεση είτε ναυαγισμένων σοσιαλιστών του «φαύλου ΠΑΣΟΚ» επί χρόνια είτε άλλου είδους κοινωνική και ιδεολογική κατηγορία σήμερα.
Μεγάλη δύναμη προς τα δεξιά (χώρος που συνεχώς διευρύνεται και διαθέτει μεγάλες μάζες πολιτών) παίζουν η παράδοση και η ιστορική μνήμη, ενώ στον αριστερό χώρο η ενότητα δράσης κατά κάποιας πολιτικής ή ελιτίστικης-παγκόσμιας απειλής. Το πλείστον φαντασιακής, μονομερούς και υπερβολικής.
Οπως σε όλους τους μεγάλους τηλεοπτικούς σταθμούς έχουν πέσει σημαντικά τα παλαιά νούμερα τηλεθεάσεων για πολλές κατηγορίες εκπομπών (συχνά άθλιων στα ελληνικά κανάλια και την ΕΡΤ) ανάλογα λιγοστεύουν οι δυνατότητες για άνετες πρωτιές στο 41% και αυτοδυναμίες στην Ευρώπη. Με τους απογοητευμένους οπαδούς των μεγάλων κομμάτων να μην μετακινούνται μαζικά, τόσο σε άλλα κόμματα αλλά να απέχουν, ηθελημένα, κατά εκατοντάδες χιλιάδες. Παλιό το φαινόμενο σε διαρκή κλιμάκωση. Αυτό μας δείχνουν η τεράστια αποχή στις Γαλλικές βουλευτικές εκλογές και τον Ιούνιο εκείνες για την Ευρωβουλή στην Ελλάδα, παρά τα επίμονα προσκλητήρια από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Ας προετοιμασθούν ορισμένοι.
Μεγάλης σημασίας για το τελικό αποτέλεσμα, ιδιαίτερα στο δεύτερο γύρο, η μείωση της αποχής που εκτιμάται ότι έφτασε το 66-67%, .
Τελικά πολλοί ψηφοφόροι κινητοποιήθηκαν για να κόψουν τον δρόμο στην Εθνική Συσπείρωση, καταφέρνοντας να της στερήσουν όχι μόνο την αυτοδυναμία αλλά και την πρωτιά. Φυσικά με γνήσια ενότητα δράσης στα αριστερά και με πειστικά επιχειρήματα για τον κίνδυνο λχ. της Λεπεν στα δεξιά και όχι με εύκολες ρητορείες αντιδεξιές ή αντιαριστερές-αντιπασόκ.
Μεγάλης σημασίας η διακομματική συνεννόηση και στάση για μείζονα θέματα. Έτσι ζηλευτά αντανακλαστικά επέδειξε το Νέο Λαϊκό Μέτωπο και αμέσως μετά τον α' γύρο των βουλευτικών εκλογών, την περασμένη Κυριακή: έσπευσε να
