«Λύπες μεγάλες έρχονται και κλάματα και πόνοι.
Σίγουροι ήταν υπουργοί, μα θα βρεθούνε μόνοι...». Αυτό το αυτοσχέδιο... επιτύμβιο, αν και ιλαρό, στους «αδικημένους» της νέας κυβέρνησης, στους υπουργούς που δεν έμελλε να γίνουν, δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να καταταχθεί ως... μαντινάδα, αλλά ένεκα Μητσοτάκη, ας πούμε ότι μπορεί. Επιτύμβιο για να σμιλευτεί στη μαύρη πέτρα της θλίψης τους, καθώς στα μάτια τους, είναι περίπου σαν να... πεθαίνουν, αφού σχεδόν άπαντες οι κυβερνητικοί βουλευτές (και, το πιο αστείο είναι, όχι μόνον αυτοί) θεωρούν εαυτούς de facto και εκ προοιμίου υποχρεωτικά υπουργούς, κορυφαίους, μοναδικούς και αναντικατάστατους. Αρα, να μείνουν απέξω, είναι κάτι σαν ύβρις στα Θεία... Δεν έχουν ακουστά βέβαια και τη (διάσημη) ρήση του Κλεμανσό ότι «τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους»...
Εντάξει, όχι όλοι με τον ίδιο τρόπο: κάποιοι είναι οι «παλιότεροι» ή οι πιο ισχυροί σε ψήφους ή σε... άλλα προσόντα. Οι νεότεροι όμως έχουν κι εκείνοι συχνά τους δικούς τους λόγους να πιστεύουν ότι είναι οι σωτήρες που δεν μπορεί κανείς να τους στερήσει από το να πάρουν αύριο χαράματα το μέλλον του τόπου στα χέρια τους: γεμάτοι ενέργεια, έχουν λένε γνώση της εποχής, αντιπροσωπεύουν τον κόσμο που έρχεται κ.λπ. κ.λπ. Το διά ταύτα είναι ότι άμα θέλεις να πιστέψεις ότι είσαι ο εκλεκτός, τον τρόπο τον βρίσκεις. Ομως, τι να κάνει κανείς, αυτά έχει η ζωή: δεν χωράνε κι όλοι στην κυβέρνηση.
Πάντως το ερώτημα ουσίας πίσω απ' όλα αυτά παραμένει όχι απλώς αναπάντητο, αλλά χωρίς καν να τίθεται: τι θέλουν ντε και καλά όλοι αυτοί να γίνουν με το ζόρι υπουργοί; Και, βέβαια, εκατό φορές τόσοι σαν αυτούς που δεν κατάφεραν καν να φτάσουν εκεί που αυτοί έφτασαν; Γιατί ζουν και αναπνέουν γι' αυτό; Απάντηση με όρους λογικής δεν υφίσταται, ειδικά σε συνδυασμό με τη... νομιμότητα. Αν δεν γίνει αυτός ο συνδυασμός, τότε, βέβαια, αλλάζει το πράγμα, όπως και οι ερμηνείες για το άσβεστο πάθος που κατατρώει κρυφά ή φανερά τα μυαλά τους.
Ομως, κατά βάθος, το κίνητρο πίσω από το μανιώδες κυνήγι ενός υπουργείου, είναι υπαρξιακής τάξεως. Μοιάζει σαν μια δικαίωση της μορφής «να είμαι εδώ, υπάρχω, έχω δύναμη, έχω ρόλο, είμαι εξουσία, είμαι στο πάνω «στρώμα» της κοινωνίας. Με προσφωνούν «υπουργό», κάνουν ουρά για να με δουν, συναντάω σπουδαίους ανθρώπους, βγαίνω στην τηλεόραση, με φρουρούν, η ασφάλεια με συνοδεύει παντού και όπου πάω μου ανοίγει την πόρτα... Στην πραγματικότητα, η απάντηση είναι γνωστή από τα αρχαία χρόνια: το ελιξίριο της εξουσίας. Ενα από τα πιο ισχυρά ναρκωτικά που μπορεί να πάρει άνθρωπος και που, άμα το πάρει, ή άμα το έχει μέσα του από γεννήσεως, δεν παλεύεται με τίποτα.
Ολα αυτά και πολλά περισσότερα, έρχεται τώρα να τα καταστρέψει για τόσους ανθρώπους ένας Μητσοτάκης, όπως κάθε φορά κάποιος πρωθυπουργός που σχηματίζει κυβέρνηση, καθώς, φυσικά, κάποιους θα αφήσει έξω όταν την ορκίσει. Και που ήδη τους «πάγωσε» απ' τη Θεσσαλονίκη μιλώντας για «γερό ταρακούνημα στην κυβέρνηση». Μα με τι καρδιά το κάνει; Αριστοι δεν είναι έτσι κι αλλιώς όλοι τους; Αυτό το δράμα ήδη εξελίσσεται, με τους «απέξω» να βράζουν απ' το κακό τους, αλλά να μην μπορούν να πουν και τίποτα έτσι που πάνε οι ισορροπίες, ιδίως στο εσωτερικό της ΝΔ. Τώρα θ' αναμένουν τον επόμενο «γύρο» που, άνευ απροόπτων, θέλει καμιά τετραετία για να ΄ρθει η ώρα του.
Δυστυχώς η πατρίδα θα στερηθεί για καιρό των υπηρεσιών τόσων σπουδαίων ανυστερόβουλων, ταπεινών υπηρετών της, που ήταν έτοιμοι να προσφέρουν τα πάντα σ' αυτόν τον τόπο. Δεν πειράζει. Τους ευχαριστούμε από καρδιάς. Τους υποσχόμαστε ότι δεν θα τους ξεχάσουμε. Οτι θα κάνουμε κουράγιο και ότι θα αντέξουμε να τους περιμένουμε για όσο χρειαστεί.
