Σεπτέμβριος 2012. Εχουν προηγηθεί οι διπλές εκλογές, ενός Μαΐου και ενός Ιουνίου και τότε. Εκλογές της κορύφωσης της κρίσης – καταδίκη και κατακερματισμός – ενός πολιτικού συστήματος σε δοκιμασία ακραία και οριακή, ως την ίδια την ύπαρξή του. Μέσα στη συνθήκη αυτής της έξαψης, ένα κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτινάσσεται εκλογικά. Στο 26,8%. Ο δρόμος προς την εξουσία είχε ανοίξει.
Τον Σεπτέμβριο εκείνο, ο επικεφαλής του κόμματος αυτού, αποτελεσματικός και ρηξικέλευθος διεκπεραιωτής μιας νεοδημαγωγίας, που η εποχή δεχόταν σαν διψασμένη γη, ξεκινούσε από μια μικρή πλατεία της Δυτικής Αθήνας την εκστρατεία εναντίον της κυβέρνησης. Για να ακούσω ο ίδιος και να δω, βρέθηκα σε εκείνη την πρώτη κινητοποίηση. Μια ασυνάρτητη ομιλία, με την απειλή του χορού του Ζαλόγγου, κλείνει με χειροκροτήματα πάθους του μικρού συγκεντρωμένου πλήθους. Είναι απλώς θέμα χρόνου, σκέφθηκα.
Οι αγανακτισμένοι, οι πλατείες, οι συγκρούσεις, οι απειλές και κυρίως ο καταγγελτικός και βίαιος λόγος, διαμορφώνουν μια ατμόσφαιρα εκρηκτική στην οποία οι κάλπες του Ιανουαρίου του 2015 θα φέρουν μια εκτόνωση και μαζί στην εξουσία κυρίαρχο πρωταγωνιστή ένα κόμμα που από μικρό έγινε μεγάλο, με καταβολές κομμουνιστικής αντίληψης και πρόθεση κατακτητική της εξουσίας.
Ενα πολιτικό φαινόμενο και ταυτόχρονα ένας πολιτικός παροξυσμός ξεκινούσε τον δρόμο προς το πολιτικό τέλος του, ανεπίγνωστα, υπό την επιρροή μιας ιδεολογικής ομίχλης και οδηγό ένα πολιτικό σχέδιο ρήξης με την Ευρώπη και εγκατάστασης μιας αυταρχικής εξουσίας, σε μια περίκλειστη χώρα.
Το τέλος του 1ου εξαμήνου του 2015 είναι και το τέλος του ιδεολογικού παροξυσμού, που προσκρούει στην ευρύτερη συνθήκη και οδηγεί τους υπερφίαλους εκφραστές του σε μια συνθηκολόγηση και μια πολιτική ήττα.
Οι εκλογές του Σεπτεμβρίου βρίσκουν τους πρωταγωνιστές να κρατούν στα χέρια τους τη σημαία του 3ου μνημονίου, πρόθυμοι και αποτελεσματικοί εργάτες της πιστής εφαρμογής του. Στην κυβέρνηση με τη διαχειριστική ανάγκη της πεζής ανθρώπινης πραγματικότητας δύσκολα περνάει ο καιρός. Η προσαρμοστικότητα των τότε κυβερνητικών υπήρξε αξιοθαύμαστη και διδακτική για τους πολλούς, ως προς τη θεωρητική μεγαλαυχία που έγινε θρύψαλα στην πρώτη δυσκολία.
Η εκλογική δοκιμασία του 2019, με μια αξιοπρεπή καταγραφή, σημαίνει και την τυπική έναρξη του πολιτικού τέλους ενός κόμματος, που από μικρό έγινε μεγάλο και επρόκειτο σύντομα να περπατήσει τον αντίστροφο δρόμο. Η ιδεολογία τρέφεται με τα θύματά της. Τέσσερα χρόνια Αξιωματική Αντιπολίτευση, με τα προνόμια τα σχετικά και τους υλικούς πόρους εξασφαλισμένους, το κόμμα αυτό, αδρανές μέσα στην ιδεολογική του αυταρέσκεια, δεν ψέλλισε μια λέξη αυτοκριτικής, μια δειλή συγγνώμη για το τραύμα που προκάλεσε, μια δημόσια συζήτηση για τα πεπραγμένα του, μια μπροσούρα, ολιγοσέλιδη, έστω.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε προϊόν της κρίσης. Η αλλαγή των συνθηκών τον άφησε αδιάφορα πίσω της. Ο χρόνος έφθειρε την κατασκευασμένη εικόνα. Τα πρόσωπα απογυμνώθηκαν. Η εκλογή του κ. Κασσελάκη συντελείται πάνω στα ερείπια μιας φενάκης που φανερώθηκε. Ανθρώπινα γεννά θλίψη. Πολιτικά είναι η αναμενόμενη και ιστορικά δίκαιη πτώση. Μπροστά στα μάτια μας, ένα κόμμα πεθαίνει.
