Η εποχή μας μαστίζεται από νεολογισμούς και παραδοξότητες.
Ανάμεσά τους ξεχωρίζει η λεγόμενη κουλτούρα της αφύπνισης (wοke culture), που προήλθε από την περίφημη πολιτική ορθότητα, όπως και η νεότερη απόφυσή της που είναι η κουλτούρα της διαγραφής (cancel culture).
Ολα αυτά στην πράξη σημαίνουν άρνηση των θεμελιωδών αξιών του δυτικού πολιτισμού, εγκατάλειψη της Ιστορίας που ξέρουμε και την οποία έχουμε διδαχθεί και περιφρόνηση του πολιτισμού μέσα στον οποίο έχουμε μεγαλώσει και γαλουχηθεί.
Φυσικό επακόλουθο όλων αυτών είναι η μετατροπή των κοινωνιών μας από ανοιχτές ανθρώπινες οργανώσεις που αγκαλιάζουν και δέχονται το διαφορετικό σε αυταρχικές οντότητες με αυστηρούς κανόνες συμπεριφοράς που μέσα από την προώθηση δικαιωμάτων καταπιεσμένων δήθεν κατά το παρελθόν μειονοτήτων (κοινωνικών ή φυλετικών) καταλύουν την ελεύθερη έκφραση, τη λογική της αμφισβήτησης και την πραγματική δημοκρατική λειτουργία και αναζήτηση.
Αξίζει κάποιος να πάρει στα χέρια του και να διατρέξει με προσοχή το εξαιρετικά διαφωτιστικό βιβλίο του Γιώργου Χ. Πανόπουλου (το μόνο που υπάρχει, εξ όσων γνωρίζω, στα ελληνικά για το θέμα αυτό), «Wοke culture: Η βαρβαρότητα της «σωστής πλευράς» της Ιστορίας» (Ελληνοεκδοτική, 2023).
Η εξαντλητική ανάλυση του θέματος πλημμυρίζει ανησυχίες τον αναγνώστη που καταλαβαίνει τη συστηματική πλέον προσπάθεια κατάλυσης όλων περίπου των θετικών που γνωρίζουμε για τον δυτικό μας πολιτισμό.
Και όχι μόνο για αυτόν. Παράδειγμα η αυταρχική υστερία με το κλίμα. Που δεν στηρίζεται σε ξεκάθαρες επιστημονικές παρατηρήσεις αλλά σε ισχυρισμούς ορισμένων lobbies που επιβάλλουν, περίπου αυταρχικά, κανόνες και συμπεριφορές για την εγκατάλειψη των ορυκτών καυσίμων.
Με αποτέλεσμα πανάκριβη ενέργεια, έλλειψη πολλών καταναλωτικών προϊόντων – που οδηγούν σε αύξηση τιμών – και ενδεχόμενη πείνα με την τελευταία εμμονή των φανατικών του κλίματος για τον ρόλο της γεωργίας και των αγελάδων στις εκπομπές αερίων!
Εξίσου ανησυχητικές είναι οι εμμονές στην υποχρεωτική καθοδήγηση των παιδιών σε σεξουαλικούς προσανατολισμούς από πολύ νωρίς στη ζωή τους, με πιεστικό ρόλο δασκάλων, ακτιβιστών και εκπροσώπων μειονοτικών κατά τον σεξουαλικό προσανατολισμό ομάδων.
Εξίσου αποκαλυπτική είναι η περιγραφή της πορείας του περίφημου #MeToo, που ξεκίνησε σαν σειρά καταγγελιών για παρενοχλήσεις και κατέληξε σε ισχυρισμούς που έχουν πάρει τη θέση αποδεικτικών στοιχείων. Κάτι εντελώς απαράδεκτο για το σώμα και την κουλτούρα του δυτικού νομικού πολιτισμού.
Ακόμα και στο ζήτημα της μετανάστευσης η κουλτούρα της αφύπνισης οδηγεί, με την παθητικότητα που καλλιεργείται σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού, σε αποσάθρωση της κοινωνικής συνοχής, σε αλλοίωση της σύνθεσης του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας και σε ένα κλίμα αντιπαλότητας μέσα στην ίδια την κοινωνία.
Επίσης, ενισχύει τις φανατικές αντιλήψεις περί ρατσισμού και με τη βοήθεια της κριτικής θεωρίας περί φυλής, που προωθούν πολλά δυτικά πανεπιστήμια, ο αυτοσεβασμός του λευκού δυτικού πολιτισμού υπονομεύεται και τον οδηγεί στην καταστροφή.
Οι λευκοί, που είναι οι γηγενείς κάτοικοι της Δύσης, κατηγορούνται όχι απλώς σαν διώκτες των υπολοίπων άλλων αλλά σαν ασθενείς πνευματικά άνθρωποι, υποταγμένοι σε μια υποτιθέμενη παθολογία «λευκής ανωτερότητας».
Δηλαδή αυτοί που έρχονται ουσιαστικά ακάλεστοι ή διωγμένοι από τις χώρες τους κατηγορούν τους γηγενείς κατοίκους για διώξεις, διακρίσεις ή ακόμα και για ψυχοπάθεια!
Η λογική αυτής της κουλτούρας οδηγεί σε περίεργα άκρα που ακουμπούν στα όρια του κοινωνικού μηδενισμού. Τα πάντα ανατρέπονται και καμία ουσιαστικά αξία δεν μένει όρθια.
Δανείζομαι το σχόλιο κάποιου αναγνώστη για το βιβλίο του Πανόπουλου, σχετικά με αυτή την κουλτούρα: «...Ο Ομηρος, ο Σαίξπηρ, ο Γκαίτε θεωρούνται ρατσιστές, η κλασική μουσική απαξιώνεται ως ρατσιστική, η αρχαία Ελλάδα θεωρείται λίκνο του ρατσισμού, αγάλματα γκρεμίζονται, αριστουργήματα λογοκρίνονται κ.λπ.».
Μόνο η εξαφάνιση απομένει πλέον, σαν προοπτική, για τις κοινωνίες μας.
