Πρώτα απ' όλα γιατί η μεγάλη αρρώστια της φυλής μας, η διχόνοια και ο φθόνος, έχει μπολιάσει για τα καλά τα ηγετικά κλιμάκια της ελληνοαμερικανικής κοινότητας. Είναι πραγματικά ασύλληπτο αυτό που συμβαίνει. Ολοι είναι τσακωμένοι με όλους, για προσωπικούς ή άλλους λόγους. Το ποιος θα στείλει τις προσκλήσεις για μια εκδήλωση ή ποιος θα καθίσει στο τραπέζι με τους υπόλοιπους μπορεί να προκαλέσει ατέλειωτους καβγάδες και υπερβολικά τοξικές δόσεις θαψίματος. Η φαγωμάρα αφορά επίσης όλους τους βασικούς πυλώνες της ομογένειας, τις οργανώσεις, όσους ασχολούνται με το πολιτικό λόμπι, την Εκκλησία. Το «εθνικό κέντρο» όχι απλώς δεν ασχολήθηκε με το ζήτημα, αλλά υπήρξαν άγαρμποι χειρισμοί ευαίσθητων ζητημάτων που μάλλον επιδείνωσαν αντί να βελτιώσουν την κατάσταση. Αντί να καθίσει τους βασικούς παράγοντες σε ένα τραπέζι και να τους ζητήσει να βάλουν τα Εγώ τους στην άκρη, η Αθήνα έγινε μέρος του προβλήματος.
Η συγκυρία είναι κρίσιμη γιατί η διχόνοια συμπίπτει με βαθύτερα συμπτώματα και ερωτήματα που αφορούν το μέλλον της ομογένειας. Πόσο Ελληνες νιώθουν οι νεότερες γενιές Ελληνοαμερικανών και πώς μπορούμε με πρακτικούς τρόπους να τους κρατήσουμε κοντά στην Ελλάδα; Ποιος θα είναι ο ρόλος της Εκκλησίας στην επόμενη φάση και η σχέση της ομογένειας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο; Πώς μπορεί να οργανωθεί καλύτερα το λεγόμενο λόμπι ώστε να μην εξαρτάται κάθε φορά από τις γνωριμίες ενός μόνο παράγοντα ή την τύχη ενός ισχυρού Αμερικανού πολιτικού;
Οι Ελληνες πολιτικοί αντιμετωπίζουν, δυστυχώς, παραδοσιακά την ομογένεια όπως και τα υπόλοιπα ζητήματα. Είτε για να βγουν μια καλή φωτογραφία που θα τους αποφέρει πολιτικό κέρδος είτε πάλι για να τη χρησιμοποιήσουν όταν υπάρχει κάποια μεγάλη ανάγκη. Η γενιά των Ελληνοαμερικανών που γνώριζαν πρόσωπα και πράγματα, είχαν τη μνήμη του 1974 και έπαιξαν ιστορικά κρίσιμο ρόλο έχει φτάσει πια σε μεγάλη ηλικία. Στη νεότερη γενιά υπάρχουν άνθρωποι με φιλότιμο, με όρεξη να προσφέρουν χωρίς να περιμένουν υλικά κέρδη και με απεριόριστη αγάπη για την Ελλάδα. Αποθαρρύνονται όμως από τη διχόνοια και δεν βλέπουν να νοιάζεται κανείς στην Αθήνα.
Ζούμε ακόμη σε μια περίοδο που ο εκάστοτε πρωθυπουργός ξέρει ποιον Ελληνοαμερικανό να πάρει σε «περίπτωση ανάγκης» για να τηλεφωνήσει στην αδερφή του προέδρου Βάλερι Μπάιντεν ή στον γαμπρό του Τραμπ. Σημαντικό, δεν λέω. Αλλά πρέπει να βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας και να λειτουργούμε όπως άλλες χώρες που έχουν καταφέρει ακόμη και να αγνοούν τις διαθέσεις του προέδρου των ΗΠΑ γιατί έχουν στη διάθεσή τους άλλους μοχλούς πίεσης. Ας αρχίσουμε όμως με μια προσπάθεια να μπει τέλος στα εμφύλια πάθη της ομογένειας και βλέπουμε...
