Αλλά τα απολιθωμένα ευρήματα σκελετών διαφόρων ειδών homo παραμένουν λίγα και η Τράπεζα Ευρημάτων ελλιπής, ως εκ τούτου και τα «σκοτεινά σημεία» της παρουσίας των ειδών homo, παραμένουν κενά.)
Το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό των ειδών Homo, εκτός από την όρθια στάση είναι η ανάπτυξη ευφυΐας. Σχετίζεται με τη μεγέθυνση του εγκεφάλου και η επάρκεια αυτής της ευφυΐας ή η ανεπάρκεια παραμένει το μέγιστο ενδεχομένως πρόβλημα ως τις μέρες μας. Η πρώτη υλική αποτύπωση της ανθρώπινης ευφυΐας είναι τα λίθινα εργαλεία που τοποθετούνται στα 2,5 εκατομμύρια χρόνια π.Χ. και βρέθηκαν σε περιοχές της Αφρικής. Όλα τα είδη Homo κάποια στιγμή μεταναστεύουν από την Αφρική προς την Ασία, την Ευρώπη και προς ολόκληρο τον πλανήτη. Η Αφρική είναι το μόνο σημείο της Γης που κρατάει ανεκτή θερμοκρασία ώστε να επιζήσει ένα ανθρώπινο είδος ή ακόμα και για να προσγειωθεί ένα διαστημόπλοιο εξωγήινων.
Αφετηρία της παρουσίας των Homo, όπως πιο πάνω σημειώσαμε θεωρούνται τα 2.600 περίπου χρόνια π.Χ. Τη 12η χιλιετία π.Χ. έχουν όλα τα είδη και υποείδη Homo αφανιστεί εκτός από ένα υποείδος του είδους Ηomo sapiens που ονομάζεται Homo sapiens sapiens (θα μπορούσε να ερμηνευτεί και ως διπλά σοφός άνθρωπος).
Ο καθηγητής Chris Stringer από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου δήλωσε πρόσφατα στον Guardian, ότι οι Homo s. sapiens επιβίωσαν γιατί είχαν καλύτερα δίκτυα επικοινωνίας και γιατί είχαν ανακαλύψει την ύφανση, το ράψιμο, την καλύτερη στεγανοποίηση των σκηνών της πρόχειρης διαμονής τους. Πράγμα που εσήμαινε μεγαλύτερη επιβίωση για τα νεογνά, είχαν όμως ανακαλύψει και καλύτερα όπλα και καλύτερα εργαλεία ώστε να πλεονεκτούν σε κάθε είδους ανταγωνισμό. Μέχρι τη 12η χιλιετία π.Χ. όλα τα είδη Homo περιπλανώνται στον πλανήτη ως κυνηγοί και τροφοσυλλέκτες. Οι συνθήκες διαβίωσης εκτός Αφρικής είναι εντελώς εχθρικές για την επιβίωση των ανθρωπίνων ειδών. Είναι προφανές ότι οι Homo sapiens sapiens επιβιώνουν λόγω του υψηλότερου βαθμού ευφυΐας τους (το τι σημαίνει ευφυΐα, κανένας ακόμα δεν το γνωρίζει επακριβώς. Όλοι όμως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πότε υπάρχει και πότε δεν υπάρχει).
---------
Οι Homo sapiens sapiens δεν είναι μόνο διπλά σοφοί άνθρωποι αλλά και άνθρωποι εξαιρετικά τυχεροί. Θα μπορούσαν να ονομαστούν και Ηomo sapiens sapiens fortunati: μία πολύ ευνοϊκή κλιματική αλλαγή μεταβάλλει τις κλιματικές συνθήκες σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη, όπως η Μεσοποταμία, η Αίγυπτος, ο Νότιος Ινδός ποταμός, η Νότια Κίνα, ο Ισημερινός ... Οι Homo sapiens sapiens που βρίσκονται στην Μεσοποταμία κατορθώνουν εκδιπλώνοντας την ευφυΐα τους να δημιουργήσουν «μόνιμη εγκατάσταση». Ανακαλύπτουν τη γεωργία, την κτηνοτροφία, και δημιουργούν τους πρώτους αστικούς οικισμούς μέχρι την 7η χιλιετία π.Χ. Και μέχρι την 4η χιλιετία π.Χ. έχουν δημιουργήσει τις πρώτες πόλεις-κράτη στον πλανήτη. Το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό του πολιτισμού αυτών των πρώτων κρατικών οντοτήτων είναι εκτός από τα φημισμένα τείχη που δημιουργούν, τους υπέρλαμπρους ναούς για τους θεούς και τις θεές τους, τις αγορές για το εμπόριο -ακόμα και με τόπους μακρινούς όπως η Αίγυπτος και οι περιοχές του Νότιου Ινδού Ποταμού-, οι ανεξάρτητες αυτές πόλεις-κράτη έχουν ανακαλύψει τη γραφή και τον τροχό και την ναυπήγηση πλοίων και στις πόλεις τους έχουν δημιουργήσει και σημεία ψυχαγωγίας ακόμα και με πορνεία και πόρνες και εταίρες... Το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των πρώτων πόλεων κρατών είναι ότι η κάθε μία υπάρχει «δια το ίδιον αυτής συμφέρον» .
Έχουν ανακαλύψει και τη διπλωματία και τη δύναμη του λόγου. Αλλά όταν η διπλωματία και ο λόγος δεν κατορθώνουν να επιλύσουν τις διαφορές τότε αρχίζουν πάντα αιμοσταγείς πόλεμοι. Αυτό το ουσιώδες στοιχείο του πολιτισμού ή των πολιτισμών από την 4η χιλιετία π.Χ. μέχρι των ημερών μας, (2024 μ.Χ.), ισχύει για όλες εν γένει τις κρατικές οντότητες του πλανήτη. Το γεγονός οφείλεται στο ότι οι ανθρώπινη ευφυΐα παράγει ένα είδος σκέψης που δημιουργεί και υπερασπίζεται αυτό το «ίδιον μίας εκάστης κρατικής οντότητας συμφέρον ή του κάθε συνασπισμού κρατικών οντοτήτων που έχουν κοινά συμφέροντα». Αυτή η ιδιότητα του Ηomo sapiens sapiens δημιουργείται από ένα είδος σκέψης που καθορίζει και υπερασπίζεται το συμφέρον μιας κρατικής οντότητας ή ενός συνασπισμού κρατικών οντοτήτων ή και συγκεκριμένων περιοχών του πλανήτη. Θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε «επαρχιακή σκέψη», και παραμένει ο ρυθμιστής της ζωής των ανθρώπων ως αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές.
Άλλα είδη σκέψης, όπως η θρησκευτική σκέψη ή η φιλοσοφική σκέψη ή η επιστημονική σκέψη ή η τεχνολογική σκέψη, ή η καλλιτεχνική σκέψη, βρίσκονται, κατά τον ένα ή τον άλλον τρόπο, υπό τον έλεγχο της «επαρχιακής σκέψης», αν και πρόκειται για είδη πολύ ευρύτερου φάσματος ή και ασυγκρίτως υπέρτερου ευρέος φάσματος σκέψης, από την «επαρχιακή». Τα τελευταία χρόνια η «επαρχιακή σκέψη» ελέγχει κυρίως την επιστημονική σκέψη και την τεχνολογική σκέψη για την δημιουργία εκτεταμένου εμπορίου και όπλων όσο το δυνατόν μεγαλύτερης φονικής και καταστροφικής ισχύος.
Επιχειρήθηκε από κάποιους ανθρώπους δύο φορές στην παγκόσμια ιστορία να ξεπεραστεί κατά τι η «επαρχιακή σκέψη»: η πρώτη ήταν η δημιουργία της Κοινωνίας των Εθνών, μετά το ειδεχθές φονικό του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ώστε να ανατεθεί σε μία έννοια «παγκόσμιας κοινότητας» η επίλυση των διεθνών προβλημάτων και να αποφευχθούν οι μελλοντικοί παγκόσμιοι πόλεμοι. Η προσπάθεια απέτυχε παντελώς. Η «επαρχιακή σκέψη» επικράτησε πλήρως μεταξύ 1936-1939 ώστε να ξεσπάσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ειδεχθέστερος και φονικότερος, κατά πολύ, του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.
Η δεύτερη προσπάθεια να ξεπεραστεί η «επαρχιακή σκέψη» ήταν, όπως φαίνεται φυσικό, μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ονομάστηκε «Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών» –με τον καταστατικό του χάρτη ένα σπάνιας νομικής ομορφιάς πολιτικό κείμενο. Αλλά και πάλι ως τις μέρες μας η «επαρχιακή σκέψη» αποδείχθηκε αήττητη. Η μόνη πραγματικά μεγάλη στιγμή της παγκόσμιας ιστορίας ήταν η αποτροπή ενός παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου κατά τη λεγόμενη «κρίση» των πυραύλων της Κούβας , Οκτώβριος του 1962. Παραμένει αυτό μια μεγάλη παρηγοριά για τη σημερινή μας υπό διαμόρφωση πραγματικότητα.
Όταν ο Όσβαλντ Σπένγκλερ με την έκδοση του πρώτου τόμου του πολύκροτου βιβλίου του «Η παρακμή της Δύσης», 1922, διατύπωνε την άποψη της «κυκλικής πορείας της ιστορίας» και της συμπεριφοράς όλων των πολιτισμών, όπως αυτή των ζωντανών οργανισμών: γένεση, ακμή, κατάρρευση και θάνατος, είχε την εντύπωση ότι ανακάλυψε τη μοναδικής αλήθειας «φυσική φιλοσοφία της εποχής». «Μία ιδέα ιστορικής αναγκαιότητας που δεν εμπίπτει σε μια ορισμένη εποχή, αλλά αφήνει εποχή...». Δεν ήταν δυνατόν τότε να γίνει κατανοητό ότι αυτή ακριβώς είναι η συμπεριφορά της «επαρχιακής σκέψης». «Γένεση, ακμή, κατάρρευση», κι αυτό συμβαίνει επειδή η «επαρχιακή σκέψη» κάποιας άλλης κρατικής οντότητας ή περιοχής ακμάζει ενώ η της κάποτε ακμάζουσας καταπίπτει και εξαφανίζεται. (Άλλωστε ο χειρισμός της «επαρχιακής σκέψης» απαιτεί υψηλή ευφυΐα). Η μαθηματική περιγραφή αυτού του είδους σκέψης στο προσεχές μέλλον θα την καταστήσει πολύ πιο σαφή.
Η εποχή μας βρίσκεται πλήρως καταβυθισμένη στην «επαρχιακή σκέψη». Δημιουργείται μια επικίνδυνα δύσμορφη, εγκληματική πραγματικότητα, που ενισχύει και ενισχύεται διαρκώς από την παγκόσμια φλυαρία. Αλλά ο «μεγάλος αφανισμός» των 8 και παραπάνω δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη (Homo Sapiens Sapiens) δεν θα επισυμβεί. Η μετακίνηση, έστω και κατ'ελάχιστον, πέραν της «επαρχιακής σκέψης», μπορεί να παράξει σε όλους τη δυνατότητα της επιβίωσης. Να υπερδιπλασιάσει τη δύναμη της ανθρωπότητας ώστε να επιτευχθεί στο μέλλον μια σταθερά αισιόδοξη πραγματικότητα, που μπορεί να απολήξει και στη δημιουργία των «Κατοικιών του διαστήματος».
Ο Άνταμ Φρανκ, καθηγητής της φυσικής και αστρονομίας στο University of Ronchester και οι συνάδελφοί του Ντέιβιντ Γκρίνσπουν , στο Planetary Science Institute και Σάρα Γουόκερ στο Arizona State University, σε άρθρο τους στο International Journal of Astrobiology, κάνουν λόγο για την «Πλανητική Νοημοσύνη», την οποία δεν διαθέτει ακόμα ο ανθρώπινος πολιτισμός, χαρακτηρίζοντας τον υπάρχοντα πολιτισμό ως «ανώριμη τεχνόσφαιρα», που δεν μπορεί να παράξει παγκόσμια συνεργασία για το μέγιστο καλό του πλανήτη. Στόχος παραμένει πάντοτε η «ώριμη τεχνόσφαιρα».
Η επιβίωση του ανθρωπίνου όντος δεν είναι ζήτημα μόνο της τεχνολογίας. Είναι εξίσου ζήτημα της πολιτικής σκέψης και φιλοσοφίας. Κι αυτή η πολιτική σκέψη και φιλοσοφία, πέραν της «επαρχιακής σκέψης» είναι δυνατόν να επιτευχθεί. Όταν πριν από τριάντα χρόνια είχα εκδώσει το βιβλίο μου «Αγωνία επιβίωσης» (βιβλίο που τα ίδια τα γεγονότα επιβεβαίωσαν πλήρως έως τις μέρες μας), γινόταν φανερό ότι η μόνη ελπίδα για την ανθρωπότητα ήταν η «Ένωση των Πολιτειών του Κόσμου». Μια μορφή παγκόσμιας συνεργασίας, που φαίνεται, στο μυθιστόρημα τουλάχιστον, ότι επιτεύχθηκε, αφού σε μεγάλο βάθος χρόνου προς το μέλλον, οι Homo S. Sapiens δημιουργούν τις «Κατοικίες του Διαστήματος». Με το βιβλίο μου «Απίστευτο Μηχάνημα» επιτυγχάνεται η αγαστή, σωτήρια συνεργασία ανθρώπινης και τεχνητής νοημοσύνης. Με το βιβλίο μου «Η ζωή και ο θάνατος του Ειρηνοποιού» γίνεται φανερό ότι η συνεργασία ανθρώπινης και τεχνητής νοημοσύνης επιτυγχάνουν από μέρους των πολλών ανθρώπων και των ιθυνόντων την αποτελεσματική υπεράσπιση της ζωής των ανθρώπων και όλων των έμβιων όντων του πλανήτη.
Ο «Πικρός Εξωγήινος» συνιστά στους ανθρώπους την ενηλικίωσή τους σε σοφία.
Οι κάθε είδους εκλογές και η επιλογή των κατάλληλων προσώπων έχουν τεράστια σημασία για την έγκαιρη επίτευξη όχι μόνο της επιβίωσης, αλλά και της περισσότερο ευτυχισμένης ζωής που ονειρεύτηκαν όλες οι προηγούμενες γενιές ανθρώπων. Αλλ'αν η σκέψη των «ιθυνόντων» και των «πολλών ανθρώπων» δεν μετακινηθεί επαρκώς πέραν της «επαρχιακής σκέψης», τότε η ανεπαρκής ανθρώπινη ευφυΐα πολύ πιο δύσκολα θα μπορέσει να αποτρέψει τον «μεγάλο αφανισμό» 8 και παραπάνω δισεκατομμυρίων κατοίκων αυτού του πλανήτη, όλων ανεξαιρέτως Homo sapiens sapiens.
